Δυο χρόνια τώρα διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο των παθών. Κεκτημένα χάνονται, βεβαιότητες εξανεμίζονται, η ζωή μας αλλάζει προς το χειρότερο και κάνεις δεν είναι σε θέση να μας δώσει μια πειστική απάντηση. Όλοι έχουν και προβάλλουν τη δική τους κομματική εξήγηση, που σχετίζεται με το άμεσο κομματικό συμφέρον.
Κατά τα άλλα, όλα βαίνουν προς το χειρότερο, σταθερά και αμετάκλητα. Κανείς δεν δείχνει να συνετίζεται από την πραγματικότητα που μας χτύπησε κατακέφαλα, κι όλοι έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτό που συμβαίνει είναι περαστικό και ότι σε γενικές γραμμές θα τη σκαπουλάρουμε ο κάθε ένας ξεχωριστά. Έτσι, δεν τρέχει τίποτα με τις επαναστατικές «γυμναστικές» που ρήμαξαν το Δημόσιο, δεν τρέχει τίποτα με την ΠΝΟ που κλείνει τα λιμάνια και ερμηνεύει συντεχνιακά το δικαίωμα της απεργίας, δεν τρέχει τίποτα με τους ταξιτζήδες που κράτησαν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, τους φαρμακοποιούς που υπερασπίζονται τα δικαιώματα πολυτελείας που απολαμβάνουν, δεν τρέχει τίποτα με τα πανεπιστήμια και την άρνηση των πρυτανικών αρχών να εφαρμόσουν τους νόμους του κράτους, δεν τρέχει τίποτα με… τίποτα σε αυτήν τη χώρα, που οδεύει προς τις εκλογές… με τους ίδιους… σωτήρες, τους γνωστούς των γνωστών, σαν τίποτα να μην έχει συμβεί σε αυτήν τη χώρα, σαν να μην τη χτύπησε ανεπανόρθωτη συμφορά.
πηγη:to pontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου