Ίσως έτσι πρέπει.

Το σκέφτομαι μέρες. Κάθε φορά που βλέπω άδειο το Σύνταγμα. Κάθε φορά που περνάει ένας νέος φόρος, μία μείωση μισθών, ένα νοσοκομείο που κλείνει, μία φυλακή που κοιμούνται στο πάτωμα,
κάθε φορά που πετιούνται κρατικά λεφτά, κάθε φορά που ένας ΜΑΤατζής σηκώνει το χέρι του κραδαίνοντας το γκλομπ του και ανοίγει ένα κεφάλι ατιμώρητος, ενώ ο προϊστάμενός του και άμεσα υπεύθυνος ονειρεύεται τον προεδρικό θώκο,
και όλα αυτά, χωρίς φωνές, χωρίς οργή, χωρίς αντίδραση, χωρίς θυμό,
σκέφτομαι, καμιά φορά, καμιά φορά, ίσως έτσι πρέπει.

Ίσως έτσι μας αξίζει. Αν δεν διεκδικήσω αυτά που μου ανήκουν, ο άλλος δεν μπορεί παρά να τα αρπάξει. Αν το κάνει, και δεν αντιδράσω, θα γελάσει στα μούτρα μου. Αν το κάνει, και δεν αντιδράσω, θα βάλει χέρι στην τσέπη μου. Αν το κάνει, και δεν αντιδράσω, θα μου πει “εσύ φταις”.
Αν το κάνει και δεν αντιδράσω, θα έχει δίκιο.
Ίσως έτσι πρέπει.
Ίσως πρέπει να τα χάσουμε όλα. Εγώ έχω δεχθεί μείωση στον μισθό μου, η σύζυγος στον δικό της, έχουμε δύο παιδιά, η τιμή του πετρελαίου μας έχει γονατίσει, είμαστε άρρωστοι, και οι δύο, χολή η Ελεάνα, φάρμακα για το στομάχι εγώ, κάθε μήνα μπαίνουμε μέσα. Κάθε μήνα είμαστε μείον.
Δεν έχω και που να κλαφτώ – όλοι οι φίλοι μου, είτε ψάχνουν για δουλειά, είτε δεν τους φτάσει να ζήσουν όπως ζούσαν.
Ίσως έτσι πρέπει.
Έχουμε χάσει εν μία νυκτί ΟΛΑ τα δικαιώματά μας, και, από πάνω, πληρώνουμε βαρύτερους φόρους, κρατήσεις στους μισθούς, υπογράφονται μειώσεις στον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα, έπεσε το αφορολόγητο στα πέντε χιλιάδες ευρώ, ένα γάλα και ένα καρβέλι ψωμί έλεγε η Κανέλη, γέλαγε κανείς τότε; ας γελάσει και τώρα, αν μείνεις άνεργος παίρνεις – αν είσαι τυχερός και μείνεις άνεργος, γιατί μπορεί απλώς η δουλειά σου “να σταματήσει να σε πληρώνει” – 350 ευρώ για να ζήσεις.
Ίσως έτσι πρέπει.
Όπου πετυχαίνουν πολιτικό στον δρόμο τον βαράνε, τον φτύνουν, του φωνάζουν, άλλοι φωνάζουν για την ΑΕΚ, άλλοι για την Γιουροβίζιον, για τον Κωστόπουλο, για το πέναλτι, για την Ευρώπη, για το μπάσκετ, ενώ ο διπλανός τους έχει μείνει χωρίς μέλλον, χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδα.
Ίσως έτσι πρέπει.
Σου λέει, δεν πιάνει εμένα. Εγώ βγαίνω. Θα κόψω, αλλά βγαίνω. Ο διπλανός δεν έχει. Δεν βγαίνει. Έχει παιδιά. Δεν βγαίνει το νοίκι. Το δώρο που θα πάρουν -όσοι πάρουν- θα πάει εξ’ ολοκλήρου για να καλύψει τρύπες, τα μαγαζιά περιμένουν να ζήσουν απ’ αυτό, σόρρυ μάγκες, προηγείται ο γιατρός, η εφορία, η ΔΕΗ, το χαράτσι, τι θα κάνουν; θα κλείσουν, και άλλος κόσμος στον δρόμο, και άλλοι άνεργοι, και άλλα ξενοίκιαστα μαγαζιά, και άλλοι άστεγοι, και άλλοι πεινασμένοι.
Ίσως έτσι πρέπει.
Αν φτάσεις να πεινάσεις για να φωνάξεις, ίσως έτσι πρέπει. Να πεινάσουμε όλοι. Για να φωνάξουμε όλοι. Ίσως, ίσως θα ήταν καλύτερα να το κάνουμε νωρίτερα, όταν πεινάει ο δίπλα, όταν πεινάει ο γείτονας, για να μην φάει εμάς στο κάτω-κάτω της γραφής, αλλά αν χρειάζεται να πεινάσουμε όλοι για να φωνάξουμε, τότε ίσως έτσι πρέπει.
Δεν λέω σε κανέναν τι να κάνει. Να κατέβει, να μην κατέβει, να φωνάξει, να πιάσει τον βουλευτή του ήρεμα, ή να τον βαρέσει, ή να καεί το μπουρδέλο η βουλή, ή να κάνουμε απεργία, ή να τα γράψει όλα, ή να ψηφίσει τους ίδιους, τον Σαμαρά, τον Παπουτσή, τον Βενιζέλο, την Λούκα, να ξεπουληθεί για ένα iphone, για μία βραδιά στο κλαμπάκι, για ένα αμάξι, δεν ξέρω, ο καθένας ότι νομίζει ας κάνει.
Μεγάλα παιδιά είμαστε.
Εγώ θα συνεχίσω να κάνω ότι πρέπει να κάνω, και κάντε και εσείς ότι καταλαβαίνετε.
Και αν αυτό που καταλαβαίνει κάποιος ότι πρέπει να κάνει είναι αποχαύνωση, και κοντή μνήμη, και μπάλα, και Κωστόπουλο, και τηλεόραση, και να τον κλέβουνε, και να είναι αμίλητος, και τον ληστεύουνε, και τον βιάζουνε, να τον λοιδορούν, και να μην αντιδρά,
Ίσως έτσι πρέπει.
Ίσως έτσι είναι το σωστό να γίνει.
Αυτός που δεν θέλει να σωθεί, δεν βλέπω γιατί να σωθεί με το ζόρι.
Το ξανάπαμε. Την πληρώνεις την αξιοπρέπειά σου. Δεν είναι δωρεάν.
Αν την χαρίσεις, και δεν αντιδράσεις,
ίσως έτσι πρέπει να γίνει.

arkoudos