Κάγκελα παντού…

Κάτι πάει πολύ στραβά με τη δημοκρατία στη χώρα μας…
Με μια μονοκονδυλιά καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο.
Οι παρελάσεις στις εθνικές επετείους γίνονται πριβέ τελετουργίες προς τέρψιν της πολιτικής ελίτ, όπως στις λατινοαμερικανικές μπανανίες των προηγουμένων δεκαετιών.
Μετανάστες απεργοί πείνας αναγορεύτηκαν απειλή κατά της δημόσιας τάξης και εκβιαστές, από υπουργούς.

Οι διαδηλώσεις διαλύονται προληπτικά με το που φτάνουν στο Σύνταγμα και πλέον κατ’ ουσίαν απαγορεύονται οι συναθροίσεις μπροστά από τη Βουλή, αφού όποτε γίνουν πνίγονται στα χημικά. Οι κουκουλοφόροι κάνουν απροκάλυπτα παρέα με τις δυνάμεις καταστολής και κανείς από την πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία δε δίνει δεκάρα, παρά τις επανειλημμένες αποδείξεις.

Τάγματα εφόδου περιπολούν τις γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο, οργανώνουν πογκρόμ κατά Ελλήνων και ξένων και το κόμμα τους, ούτε καν εγκαλείται από τις “δημοκρατικές” πολιτικές δυνάμεις για τα κηρύγματα μίσους που συστηματικά εξαπολύει.

Η αριστερά- από το αριστερό ΠΑΣΟΚ μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά- αναγορεύεται σε αντεθνικό, προδοτικό παράγοντα και το γιαούρτι τσουβαλιάζεται συνειδητά με τα μαχαιρώματα των νεοναζί.

Το μεταναστευτικό αξιοποιείται από τις δυνάμεις του παρασιτισμού και τα πολιτικά τους φερέφωνα άλλοτε ως επικερδής “μπίζνα” και άλλοτε ως παράγοντας ψηφοθηρίας πάνω στο δικαιολογημένο φόβο. Μια πληγή που κακοφορμίζει προς όφελος του ιδιωτικού real estate, προς όφελος της εργοδοσίας που βασίζει τα κέρδη της στο χαμηλό εργατικό κόστος και στη μαύρη εργασία αντιμετωπίζεται με επιχειρήσεις- σκούπα των οποίων την αποτυχία έχουμε ζήσει τα τελευταία 20 χρόνια και με στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη στιγμή που σοβαρές, αποτελεσματικές προτάσεις αντιμετώπισης του μεταναστευτικού αραχνιάζουν στα συρτάρια.

Ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός ανατράπηκε μέσα σε ένα βράδυ όχι από το λαό όπως θα έπρεπε να γίνει αλλά από ελεγχόμενους πολιτικούς, προς όφελος ενός τραπεζίτη και μιας συγκυβέρνησης- εκτρώματος με συμμετοχή δεξιών- ακροδεξιών- (σοσιαλ)νεοφιλελεύθερων.

Τα ΜΜΕ λειτουργούν απροκάλυπτα ως προπαγανδιστικά εργαλεία, θάβοντας κάθε φωνή που δε στοιχίζεται με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους, αποφεύγοντας να καταβάλλουν τις υποχρεώσεις τους προς το δημόσιο και να τηρήσουν τη νομιμότητα ως προς την- έστω σε αστικοδημοκρατικά πλαίσια- “αντικειμενικότητα”.

Η όποια εσωκομματική δημοκρατία σε μια σειρά κομμάτων και κυρίως στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί σύντομο ανέκδοτο, εξέλιξη που ρητά ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές του ξένου παράγοντα για ελεγχόμενη πολιτική ζωή.

Η διακυβέρνηση της χώρας έχει περάσει σε μια σκιώδη κυβέρνηση επιτετραμμένων υπαλλήλων ξένων κυβερνήσεων, επιχειρηματιών και ορισμένων εκλεκτών τους, ντόπιων “στελεχών”.

Οι εκλογές αντιμετωπίζονται ως επικίνδυνη και δυσάρεστη υποχρέωση- ακόμα- και η προεκλογική περίοδος διεξάγεται σε κλίμα πολιτικού εκφοβισμού.

Ακόμα και φήμες περί στρατιωτικού πραξικοπήματος είχαμε.

Ο λαός τρομοκρατείται, διαλύεται ως συλλογικότητα, αποσυντίθεται σε ένα βάλτο ιδιωτών που προσπαθούν να επιβιώσουν ή να διασώσουν λίγα από τα εναπομείναντα προνόμιά τους, την ώρα που ο παρασιτισμός θεριεύει και κερδοσκοπεί χωρίς καν να κρύβεται.

Η όποια προσδοκία της δημοκρατίας στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο συντρίβεται βίαια μέσα από την αποψίλωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, τη φτώχεια και την ανεργία.
Οι διαμαρτυρόμενοι, αντιδρώντες πολίτες βαφτίζονται “ταραξίες”, “παλιάνθρωποι”, “ακραίες μειοψηφίες”, σε αντίθεση με μια οσιοποιημένη σιωπηλή δήθεν πλειοψηφία.
Ο πρώην υπουργός οικονομικών και νυν πρόεδρος του (φερομένου ως) ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι όλα θα έχουν αποφασιστεί πριν τις επερχόμενες εκλογές, εννοώντας την υπερψήφιση του μνημονίου 2, ενώ η μετεκλογική (συγ)κυβέρνηση είναι εκ των προτέρων γνωστή.

Κάτι πάει πολύ στραβά με τη δημοκρατία μας λοιπόν. Και το χειρότερο είναι ότι υποκρινόμαστε πως δε βλέπουμε αυτό το κάτι. Όλα τα παραπάνω δηλαδή, που αφυδατώνουν τη δημοκρατία, αφαιρούν το ουσιαστικό της περιεχόμενο και πλέον πλήττουν και το δημοκρατικό τύπο. Δείχνουμε να ξεχνούμε ότι η δημοκρατία μας αποτελεί στοιχείο της υπόστασής μας, της ταυτότητάς μας. Και όταν ένας λαός ξεχνά τιμωρείται. Γι΄αυτό στις επερχόμενες- εκτός απροόπτου- εκλογές, το δίλημα είναι διπλό: νεοφιλελευθερισμός που ερημοποιεί τη χώρα ή προοδευτική έξοδος από την κρίση και στροφή στον αυταρχισμό ή δημοκρατία;

Θέμης Τζήμας