Υπάρχει κάτι που μ΄αγριεύει περισσότερο από τα πολιτικά παιχνίδια που παρακολουθώ, την κοροϊδία, τον εξευτελισμό , τη φτώχεια..
Είναι το βλέμμα των παιδιών μου. Άδειο κι άγριο μαζί. Με φοβίζει. Με κάνει να ντρέπομαι . Για όσα δεν προσπάθησα. Για όσα «ωχ αδερφέ» είπα. Για όσα «καλά αύριο βλέπουμε τι θα γίνει» είπα. Για όλη την σιωπηλή αποδοχή όσων έβλεπα γύρω μου αλλά έκανα ελάχιστα για να τα αλλάξω.
Με φοβίζει το γεγονός της σιγουριάς που έχουν κάθε φορά που ονειρεύομαι πως κάτι θα κάνουμε και μου λένε «καλά εσύ ζήσε στο κόσμο σου, μη σε ξυπνήσουμε...» Με φοβίζει η βεβαιότητά τους πως είμαστε ανίκανοι να διεκδικήσουμε κάτι ουσιαστικό. Όλοι. Και ντρέπομαι όταν εκείνα βρίσκουν τη δύναμη να με στηρίξουν λέγοντάς μου κουράγιο θα τα περάσουμε όλα μαζί θα τα καταφέρουμε. Με προσέχουν , μας προσέχουν ακόμα, μας φροντίζουν, μας αγαπάνε, και νοιώθω σαν μαχαίρι στη καρδιά αυτή την αυθόρμητη αγάπη τους, μέσα στους καιρούς της στυγνότητας που εμείς επιτρέψαμε να γίνουν.
Το πιο γελοίο είναι πως δεν έχω να τους προτείνω τίποτα χειροπιαστό και άμεσο και κρύβομαι πίσω από την επίσης γελοία φράση «εσείς είσαστε νέοι θα πολεμήσετε και βρείτε τη λύση, θα πάρετε τη ζωή στα χέρια σας» Μετατόπιση του ηρωισμού και της αυτοθυσίας στα φρέσκα κόκαλα, μια και τα δικά μας έχουν πιάσει άλατα από το «άραγμα» όλων των προηγούμενων χρόνων.
Θυμάμαι τότε, εκείνο το Δεκέμβρη, που έγινε στην Αθήνα της κακομοίρας από τα παιδιά που ήταν στους δρόμους, πόσοι αρτηριοσκληρωτικοί γονείς βγήκαν στα παράθυρα αγανακτισμένοι για το αίσχος των κακόμοιρων των καταστηματαρχών και των φιλήσυχων πολιτών που δεν μπορούσαν να κάνουν τα ψώνια τους ήσυχοι...
Λουφασμένοι ακόμα στις φωλιές μας, περιμένουμε από τους νέους να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα? Αυτούς τους νέους που τους ευνουχίσαμε μόλις τους γεννήσαμε κι ευνουχίσαμε ολόκληρη τη ζωή γύρω τους για να μεγαλώσουμε χρήσιμα ανθρωπάκια στο σύστημα.
Υπάρχει οποιοσδήποτε άνθρωπος , πατέρας, μάνα, παππούς , γιαγιά, με την ελάχιστη συνείδηση ακόμα σε λειτουργία που να ακούει εκείνο το σαδιστικό, φτιαγμένο από στείρους κι ανέραστους εγκεφάλους, «και για τους νέους μέχρι 25 ένα επί πλέον 10% μείωση στους μισθούς», και να μένει ήσυχος.
Αναμασάμε συνέχεια τη φράση «όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα για τα παιδιά μου» Ίσως θα ήταν καλύτερα να παραδεχτούμε πως όλη μας τη ζωή αγωνιστήκαμε για να προσαρμόσουμε την ανατροφή των παιδιών μας στο σάπιο σύστημα. Μέσα μας υπήρχε η αγάπη, αλλά η αγάπη εκτός από ενστικτώδικη πρέπει να είναι και δημιουργική, πρωτοπόρα, γεμάτη αρετές. Αλλιώς μοιάζει με αρρωστημένη καψούρα.
Αυτή τη στιγμή κάθε γονιός θα έπρεπε να είναι στους δρόμους. Να απαιτήσει αυτά που είχε τάξει στα παιδιά του. Να απαιτήσει μια υγιή κοινωνία όπου θα μεγαλώσουν κι αυτά και τα εγγόνια του. Τι γονείς είναι αυτοί που αντί να παλέψουν να τσακίσουν τη βρωμιά και να ελευθερώσουν τα παιδιά τους από τους τυράννους, επιλέγουν να προσαρμόσουν τη ζωή τους στη νέα μιζέρια, να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στη φτωχοποίηση, να επιβιώσουν σαν νεκροζώντανοι περικόπτοντας φαΐ, ζεστασιά, σπουδές, όνειρα από τα παιδιά τους μεταδίδοντας τους το απεχθές «και τι να κάνουμε..»
Τι γονείς είναι αυτοί που αντί να τα κάνουν όλα λίμπα με το κουστούμι των πέντε και έξι κατοστάρικων μισθών που τους κόβουν , δίνουν μαθήματα στα παιδιά τους πως να προσαρμόσουν τη ζωή τους και το σπίτι τους ώστε να μάθουν να ζουν σαν ζητιάνοι....
Υπάρχει κάτι που με αγριεύει περισσότερο από το μισθό που μου πετσόκοψαν.
Το γεγονός πως τον πετσόκοψαν με ένα 10% επί πλέον στα παιδιά μας...vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου