Η Ελλάδα καμιά φορά αναπαρίσταται αν και διαστρεβλωμένα, σε μια αληθοφανή βάση μέσω των διαφημίσεων. Μια χώρα που έμαθε μέσα από τις διαφημίσεις να ορίζει τα οράματά της, τα καταναλωτικά δάνεια, το life style και την “μούρη”, σήμερα αδυνατεί να σταθεί στα πόδια της, γιατί ίσως οι κάτοικοί της, την συνήθισαν και δεν θέλουν κατά βάθος, να αλλάξει.
Χαρακτηριστικές είναι οι φιγούρες του “αγαπούλα” και του “ομορφάντρα” σε γνωστές διαφημίσεις. Από την μια το λαμόγιο, που με κάθε τρόπο πρέπει να επιβληθεί εις βάρος των άλλων και από την άλλη, ο λαϊκός-γραφικός τύπος που παλεύει να επιβιώσει. Ο ένας παραβιάζει νόμους και θεωρεί αδύναμο όποιον δεν έχει “άκρες”. Ο άλλος, είναι αυτός που ανέχεται αυτή την κατάσταση και σαρκάζει την μιζέρια και την κατάντια του.
Η αρπαχτή, το μέσο, η κουτοπονηριά, αντιπροσωπεύουν τον “αγαπούλα”. Που αν χρειαστεί φοράει την κουκούλα για να σώσει το τομάρι του. Από την άλλη ο “ομορφάντρας”, είναι ο κλασικός ελληναράς του δήθεν μεροκαματιάρη, τεμπέλη, καταφερτζή και γηπεδόβιου τύπου. Εντάξει, θα πουν ορισμένοι, έχουν χιουμοριστικό χαρακτήρα οι συγκεκριμένες διαφημίσεις.
Επειδή θεωρώ την διαφήμιση ως την μόνη εξουσία που στην ουσία δεν κρίνεται, τα κακέκτυπα\στερεότυπα των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν στις συγκεκριμένες διαφημίσεις, αναπαράγουν γενικότερα σύμβολα μιας επαρχιώτικης αντίληψης, που προκαλεί συμπάθεια για το λαμόγιο αλλά και για το “θύμα”, αθωώνοντας και τα δύο, αφού τα βαπτίσει στην κολυμπήθρα της ελαφρότητας και την “ουδετερότητας” των media.
strangejournal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου