Χώμα κι σιωπή στην Αθήνα που βουλιάζει σε νεκρές νότες κι σπασμένα μάρμαρα λήθης που θυμίζουν το παρελθόν της επιθυμίας κι των επαναστατικών κραυγών στο Σύνταγμα σε καλοκαιρινό φόντο στο χρώμα της σέπιας κι των μεγαλόπνοων προτάσεων που έστρωναν τους θορυβώδεις δρόμους του κέντρου με συνθήματα κι φιλιά, σφιχτές αγκαλιές κι ποιητικές πόζες.
Στα σπίτια δεν υπάρχουν χαμόγελα γιατί οι πληγές είναι χαίνουσες κι τα στόματα κλειστά από την καθημερινή πίκρα κι την ματαιότητα των ονείρων, σκυμμένοι ώμοι πάνω από ρολόγια μνήμης κι χάρτες χαράς, χεράκια παιδιών αγγίζουν το μπλε βελούδο τ’ ουρανού, εικόνες θρύψαλα στους διαδρόμους του νου κι ψηφιδωτά ερώτων πεταμένα στα αττικά πεζοδρόμια κι στις ρούγες.
Αγαπώ την Αθήνα, πόλη λιχούδα κι αχάριστη, πουλάει ψευδαισθήσεις κι όνειρα, άτακτη κι σκληρή, κουτοπόνηρη κι έμπλεη οθωμανικών καταλοίπων, βολτάρω στα κάστρα κι στις παράταιρες εικόνες που προβάλλει στο πανί των θεαμάτων, βουτάω στον ήλιο που κρύβεται πίσω από την εγωπάθεια κι την ιδιοτέλεια, αντιλαμβάνομαι ότι τα λόγια λιγοστεύουν, το νερό στερεύει.
Αυτό που με σώζει από τον άσχημο γκρεμό είναι τα δώρα της καθημερινότητας, η χαρά του να μην ζητώ τίποτα, η φτώχεια που με έμαθε να αφουγκράζομαι τον λιτό ήχο των εκπλήξεων, τα πολλά βιβλία κι η νιότη που με ακολουθεί ακόμα στα άχραντα σώματα των μυστικών ερώτων, η δροσιά της ανεκτικότητας κι η άσκηση των συναισθημάτων σε αυτό το άχαρο μπλε της μοναξιάς του κόσμου.
theelfatbay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου