Το παρόν άρθρο δεν γράφεται για να επαναλάβει τα μύρια όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα· προσωπικά απώλεσα κάθε ελπίδα κι χιούμορ αφού η καθημερινότητα μας ανταμοίβει πλουσιοπάροχα για κομπίνες, off-shore εμβάσματα, μηδενικό κοινωνικό έλεγχο, πολιτικάντικη χυδαιότητα, αμετροέπειες από πολιτικά ορθούς σχολιαστές που εκθειάζουν εναλλακτικά τις τραγικές φιγούρες των βουλευτών που αρνούνται πεισματικά να απωλέσουν την εμφυλιακή τους πείνα σε πολιτικά συστήματα που πλέον έχουν αποτύχει κι απλά γινόμαστε μάρτυρες των τελευταίων ημερών της χρεοκοπίας.
Αυτό που με ανησυχεί βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, όταν τα πρωινά παίρνω το τρένο για να μεταβώ στο σχολείο που διδάσκω· πολλές φορές στέκομαι στις εισόδους της πλατείας Ομονοίας κι παρατηρώ τους ανθρώπους αλλά θα τολμήσω να πω ότι δεν βλέπω αμιγώς ανθρώπους αλλά μάζες βιαστικών μελαγχολικών παραμορφωμένων προσώπων· ένας εσμός με σκληρά χαρακτηριστικά, μετανάστες, ζητιάνους, υπερήλικες που ψάχνουν την χαρούμενη νιότη, την μεγάλη παραβατικότητα που δεν εμπλουτίζει την κοινωνία αλλά την αποσαθρώνει, μάσκες που κρύβουν πίκρα, προδοσία, βεβιασμένη λησμονιά.
Είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω τόση δυστυχία, ομολογώ ότι ζω στον δικό μου μικρόκοσμο, δεν έχω επαφή με όλα τα κοινωνικά στρώματα, ούτε συμμετέχω σε πράξεις αλληλεγγύης λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά κατανοώ ότι το σημείο μηδέν το έχουμε ξεπεράσει κι βαδίζουμε ολοταχώς σε έναν νέο εμφύλιο με όλα τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος αφού είναι γεγονός ότι ο Έλληνας έχει παραμείνει στη δεκαετία του 60, με τηλεβόες να φτύνουν σοσιαλφασιστικά συνθήματα, Φαραντούρη στη διαπασών, μαλλί της γριάς κι μια πολύ σκοτεινή πλευρά θυμικού που υστεριάζει με ψευτολαϊκολεβέντικες φιγούρες.
Η χώρα ήταν ανέκαθεν έτσι· μπουζούκια, ψευτομαγκιές στις γειτονιές, ευθιξία όταν σου έβριζαν το κόμμα, βλαχιά εμποτισμένη με αθηναϊκή προβιά, αμορφωσιά, ζωές που εγκλωβίστηκαν σε γεννητούρια κι μανία απόδειξης παραγωγής μπόλικης τεστοστερόνης για τα μαμαδίστικα αντιδραστήρια, έλλειψη οραμάτων, φτωχή τέχνη για ολίγους κουλτουριάρηδες, ασυδοσία, επίδειξη ισχύος στους δρόμους, στα κλειδωμένα δωμάτια, στις καλοκαιρινές διακοπές με παιδιά που τσιρίζουν, χυμένες πορτοκαλάδες σε μπούτια με κόπερτον, χοντράδες, πληγές που μεγάλωσαν, απορίες που δεν λύθηκαν, ονόματα που χάθηκαν σε λούνα παρκ κι κύματα.
Μάρτυρας ο εαυτός μου που έβλεπα τα πάντα γύρω μου με μια οθωμανική πινελιά σε κάθε βήμα· στο σχολείο, στο κράξιμο εναντίον μου, στο κράτος που ποτέ δεν συμπαραστάθηκε αν δεν έτρεχα εγώ, κανείς δεν ήξερε, ουδείς δεν γνώριζε, όλα γινόντουσαν ενστικτωδώς κι ρωτώντας, χρόνια που σπαταλήθηκαν σε πολλές σκέψεις, σε ενοχές, σε μετανιωμένα λόγια, προσπαθούσα να βρω άλλους που θα με καταλάβαιναν λιγάκι, βραδιές σε ανοιχτούς δρόμους κι αλάνες, κυνηγητά κι άκομψα φιλιά σε σκοτεινές πλατείες, ιδιορρυθμία, σιγουριά ότι είναι δύσκολο να βρεις συνοδοιπόρους, ψυχές ανοικτές στο διαφορετικό, καμία προβλεψιμότητα.
Προσπαθούσα να καταλάβω τη δημοκρατία, τους απειλητικούς θεσμούς, τα πρέπει, τις υποχρεώσεις, γενικά η χαρά μου παρεξηγιόταν, ματιές περίεργες, επικριτικά σχόλια, ενώ απ’ την άλλη μεριά η υποκρισία μπροστά μου, δεν μιλάμε, δεν σχολιάζουμε, δεν ασχολούμαστε με τους άλλους αλλά η συκοφαντία σε πρώτο πλάνο, το ελληναριό σε αυτό το σπορ παίρνει τα εύσημα κι συνεχίζει ακάθεκτο στη κουτοπονηριά, στο γεμάτο πορτοφόλι που δεν το γεμίζει τίμια, στην ατιμωρησία που σαρώνει ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν, να προσφέρουν, να νιώσουν χρήσιμοι κι παραγωγικοί, δυνατοί κι αξιοπρεπείς στο ελληνικό κωλοχανείο της μηδαμινής προσπάθειας.
Όλα αυτά κλειδώνουν στο σήμερα όπου ο κύκλος της εμπιστοσύνης στενεύει, τα κανάλια ασκούν βία κι χαϊδεύουν τα αυτιά των άκαμπτων και κομματικών σκυλιών, πουθενά πνευματική θέληση, σκόρπιοι οι περισσότεροι, με συμπλέγματα κατατρεγμού, deadlines εργασιών, μυαλά που βράζουν από μίσος κι τυφλή βία, ο οποιοσδήποτε κατέχει την λύση αλλά δεν την μοιράζεται, απλά αυτάρεσκα αναλύει τα κακώς κείμενα κι ύστερα βουλιάζει στο κρεβάτι με το τηλεκοντρόλ να επισκέπτεται τοποθεσίες ονειρεμένων νησιών κι αμερικάνικες σειρές που είναι μάστορες στην ίντριγκα κι το έγκλημα, ελάφια μετοικούν σε όμορα παυσίπονα δάση, η ευτυχία είναι γραμμές σε καλογραμμένα βιβλία κι αναθέματα παπαδαριού που εξακολουθεί να απαιτεί τον οβολόν του πιστού για την αποπεράτωση του ναού απ’ τα 80′s.
Δεν θυμάμαι από πού ξεκίνησα κι πού θα καταλήξω, τα γεγονότα τρέχουν, η ενημέρωση είναι καταιγιστική, το σύστημα παραπαίει ανάμεσα στον φασισμό κι την ακροδεξιά πεπατημένη επικίνδυνων κομμάτων τα οποία κάνουν δεκαετίες τώρα τη βρόμικη δουλειά του παρακράτους με τις ευλογίες του «Κράτους Δικαίου» της Ελληνικής Πρεδρευόμενης Δημοκρατίας, σκόρπια λόγια, φανατισμός, ακράτεια λόγων κι συμβιβασμός στη θέα του οποιουδήποτε αφεντικού· κακά τα ψέματα όλοι μας δίνουν λόγο σε κάποιον ανώτερο ιεραρχικά αλλά τουλάχιστον να προσπαθούμε να είμαστε λιγότερο δουλοπρεπείς κι χαρούμενοι.
Όσο για τους βουλευτές αυτοί θα ζητούν κι άλλο μέχρι να βουλώσει η τρύπα της μανίας γιατί πολύ απλά θα έχουν πεθάνει στα ίδια τους τα σκατά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου