Μπορώ να καταλάβω την ικανοποίηση ενός τζογαδόρου, για όλο αυτό το θέατρο που παίζεται. Την αδιαφορία για τον άνθρωπο απέναντι στο προσωπικό κέρδος. Την υποκρισία και τα τεχνάσματα γιατί είναι πρωταρχικά εργαλεία στο τζόγο. Μπορώ να τον καταλάβω ακόμα περισσότερο αν είναι μεγάλος καρχαρίας και τζογάρει χοντρά. Με δις. Αν είναι από τους μεγάλους ελεγκτές κι όχι τους μίζερους ελεγχόμενους.
Μπορώ να καταλάβω και τον υποτακτικό στο μεγάλο καρχαρία. Το δεξί του χέρι. Το τσιράκι του. Τον μπράβο του. Άσχετο με το αν είναι ο ιδιαίτερός του, ο πρωθυπουργός ενός κράτους, ο χαφιές στην επιχείρησή του, ή η χαρτορίχτρα του. Όλοι αυτοί είναι από κοντά. Τσιμπολογάνε από τη πίτα του. Τον έχουν από δίπλα για να κάνουν τα κουμάντα τους, να ανοίγουν πόρτες, να φτιάχνουν το κομπόδεμα της οικογένειας.
Μπορώ ακόμα περισσότερο να καταλάβω την άλλη όχθη. Εκείνοι των εξαθλιωμένων, των θυμάτων, εκείνων που θα φέρουν στη πλάτη τους το βάρος όλης της ασυδοσίας και της ασυνειδησίας των αρπακτικών. Κατανοώ πως μπορούν να είναι φοβισμένα θύματα, ή εξοργισμένα. Να σπάνε ή να προσκυνάνε. Να θολώνει το μυαλό τους και να γίνονται βίαιοι, εκδικητικοί, ή να λουφάζουν και να ταπεινώνονται φοβισμένοι. Όλα ανθρώπινα είναι.
Αυτόν όμως που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα είναι εκείνο το ηλίθιο, εξευτελισμένο ανθρωπάκι, που προσπαθεί να υποστηρίξει το σύστημα, ενώ τίποτα περισσότερο δεν θα εισπράξει εκτός από ένα σαρκαστικό χαμόγελο για τη ηλιθιότητά του. Εκείνο το είδος που είναι το ίδιο μίζερο με τα υπόλοιπα, το ίδιο καρπαζωμένο, περιφρονημένο από τους καρχαρίες ψαράκι και κρατιέται από την άκρη του σακακιού γιατί δεν βλέπει τη μιζέρια του και και νομίζει ότι διαφέρει σε κάτι από τα υπόλοιπα θύματα με το να νομίζει πως δεν είναι!
Εκείνος ο άθλιος πρόθυμος υπηρέτης συνήθως μορφωμένος, στοχαστής τάχα, ρεαλιστής τάχα, μεθοδικός και σνομπ, ο καθώς πρέπει πολίτης, το παιδί που δεν έκανε ποτέ κοπάνα, ο υπάλληλος που φτάνει πιο νωρίς το πρωί από τους υπόλοιπους, ο λάτρης της τάξης και της ησυχίας, εκείνος που θα καλέσει την αστυνομία για να συνετίσει τα κωλόπαιδα που έχουν βάλει στο τέρμα τη μουσική, ο καλός πελάτης των τραπεζών, το αγαπημένο παιδί του συστήματος. Ο άνθρωπος που εξυπηρετεί συνέχεια, όχι γιατί είναι δειλός, όχι γιατί φοβάται αλλά γιατί δεν έχει φλόγα μέσα του να κάψει τίποτα.
Ναι αυτές τις μέρες, εκτός από τους τυράννους που μας την έχουν πέσει από κάθε μεριά, εκτός από τα σιωπηλά και τρομαγμένα θύματα, εκτός από τα λαμόγια που ψάχνουν ευκαιρία για κονόμες μέσα στη γενικότερη δυστυχία, εκτός από τους μπερδεμένους και αμόρφωτους πολιτικά πολίτες, εκτός από τους ήδη εξαθλιωμένους νεόπτωχους, υπάρχει κι εκείνη η απαίσια φάρα...
Της πνευματικής σνομπαρίας. Εκείνα τα ανέραστα και ξενέρωτα στοιχεία που με εξασφαλισμένα κάποια υποκοριστικά – τύπου σπιτάκι, δουλίτσα, γυναικούλα, παιδάκια, αυτοκινητάκι, ονειράκια - θεωρούν σημαντική πρόοδο το συμμάζεμα του μπουρδέλλου αλλά δεν έχουν ούτε την ευαισθησία ούτε την ικανότητα να το γκρεμίσουν.
Ο πειθήνιος υπάλληλος του συστήματος , με τα καθαρά χέρια, το καθαρό κούτελο, το φρεσκοπλυμένο πουκάμισο, το φρεσκοξυρισμένο μαγουλάκι, εκείνος που συμμαζεύει και το τελευταίο ψιχουλάκι από το τραπέζι αλλά θεωρεί πως είναι μια ασήμαντη παράπλευρη απώλεια οι άνθρωποι που μαζεύουν ψίχουλα από το δρόμο για να φάνε.
Ο πειθήνιος υπάλληλος του συστήματος που μπορεί να ανατριχιάζει στη θέα του κινηματογράφου που καίγεται αλλά κοιτάζει με απάθεια το γείτονά του να καίγεται μέσα στη δυστυχία. Που βγαίνει από τα ρούχα του με τον άξεστο που τον προσπέρασε στην ουρά αλλά προσπερνάει χωρίς καμιά ενοχή το παιδί στο φανάρι.
Το φοβερό είναι πως ενώ χιλιάδες άνθρωποι ήταν έτσι αρχίζουν κι αλλάζουν γοργά. Ξαναφτιάχνονται τα σύνορα μέσα τους, είτε από προσωπικές καταστροφές, είτε γιατί η κοροϊδία είναι πολύ μεγάλη για να την καταπιούν. Ολόκληρα κομμάτια του κοινωνικού ιστού αλλάζουν θέση, γκρεμίζονται ψευδαισθήσεις που είχαν φωλιάσει χρόνια μέσα στα μυαλά μας, ξεπηδάνε συναισθήματα ανάμικτα από ντροπή, ενοχές αλλά και οργή.
Τα εναπομείνοντα λοιπόν έτσι ακλόνητα ξιπασμένα ανθρωπάκια μοιάζουν μια απόλυτη παραφωνία μέσα στο πλήθος. Κι αυτό που τα κάνει τόσο εκνευριστικά είναι πως αυτά τελικά έχουν αναλάβει να συντηρήσουν το πτώμα του συστήματος που σαπίζει. Επιμένουν να του δίνουν ανάσες και δυνατότητες να συνεχίζει.
Υπάρχει ένα όριο που ξεπεράσαμε. Πριν απ΄αυτό μπορούσαμε ίσως ήμασταν εχθροί μεταξύ μας. Μετά από αυτό το όριο όμως επιβάλλεται να γίνουμε αδέλφια. Επιβάλλεται να συνηθίσουμε διάφορες μυρουδιές γύρω μας, αλλιώτικες γεύσεις, αγγίγματα που μέχρι προχτές μας ξένιζαν. Γιατί είμαστε στριμωγμένοι στο ίδιο βαρέλι αθώοι κι ένοχοι. Κι είναι αδύνατον να βρούμε την άκρη αν συνεχίζουμε να σπρώχνουμε επιλεκτικά τους συγκατοίκους του βαρελιού κρίνοντας με τα απαρχαιωμένα μας πρότυπα.
Σίγουρα έχουμε διαφορετική παιδεία ο ένας από τον άλλον, διαφορετικά βιώματα, αντιλήψεις, συνειδησιακό επίπεδο, ευαισθησίες και ικανότητες. Αλλά υπάρχουν μερικές αρχές, μερικά στάνταρ έστω μετρημένα στα δάχτυλα αν θέλετε, απαραίτητα για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να έχουμε τη δυνατότητα να τσακωνόμαστε. Είναι το βραχυπρόθεσμο πρόγραμμά μας να επαναφέρουμε μια ελάχιστη λογική στη παράνοια που μας επιβάλλουν κα το μακροπρόθεσμο οι προσωπικοί στόχοι που ονειρεύεται ο καθένας μας, ιδεολογικοί, προσωπικοί ή ότι άλλο...
Νομίζω ότι οι περισσότεροι αρχίζουμε και το συνειδητοποιούμε. Ίσως γι΄αυτό ανακατευόμαστε πια μαζί άνθρωποι διαφορετικής μυρουδιάς, διαφορετικής οπτικής, διαφορετικής αντίληψης. Γιατί νοιώθουμε πως αυτό που πάνε να μας κλέψουν , το πιο σπουδαίο από όλα είναι την ελευθερία της διαφορετικότητάς μας, την ελευθερία της ατομικότητάς μας
Την ελευθερία να κάνουμε λάθη. Το δικαίωμα να είμαστε άτακτοι. Το δικαίωμα να είμαστε φρεσκοπλυμένοι ή άπλυτοι. Καλλίγραμμοι ή παχουλοί. Νεανίζοντες ή ρυτιδιασμένοι. Ροκάδες ή σκυλάδες. Κόκκινοι, μαύροι, πράσινοι, γαλάζιοι ή αδιάφορα εμπριμέ.
Ο κόσμος που φτιάχνουν θα είναι στα πρότυπα εκείνου του τύπου που περιέγραφα παραπάνω. Εκείνου που δεν ένοιωσε ποτέ την γοητεία της αμαρτίας. Την γοητεία της ζαβολιάς. Την οδύνη και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μισούν το ζεστό, μισούν το κρύο.
Κατασκευάζουν την ανθρωπότητα της χλιαρότητας.
vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου