Το πιστόλι

Χιλιάδες τόνοι μελανιού, εκατομμύρια λέξεις απαξίωσης της κυβέρνησης, σαλιωμένα «γιατί» κι «διότι», επιφυλλίδες κι καθημερινά κωμειδύλλια σε εφημερίδες κι κανάλια, μάταιες προτάσεις κι ξύλινα συνθήματα, ένας κοινωνικός ιστός κλεισμένος στο καβούκι του φόβου κι της παράνοιας, συνδικαλιστικοί κηφήνες κι κομματικά κοπρόσκυλα πανέτοιμα για την αρπαγή της τελευταίας πίτας, αναρχοαυτόνομοι κι ανεξάρτητοι κομίζουν συνθήματα κι κατατρεγμένες ψυχικές οδύνες.

Δεν αισιοδοξώ για τίποτα· αντιθέτως θλίβομαι για την ματαιότητα των κινημάτων, το ξεπούλημα των συνειδήσεων, την χειμέρια νάρκη των μικροαστών, την ψυχολογική κλειστότητα των δήθεν αγωνιζόμενων, την ελαφρότητα των «αγανακτισμένων», την παράδοση άνευ όρων στις διαπραγματεύσεις με την Τρόϊκα, την δουλοπρέπεια των πολιτικάντηδων κουραμπιέδων που αποκαλούνται «πολιτικοί», τα θλιβερά σόου της Αριστεράς (λέμε τώρα) που πουλάνε εαυτόν για την κοινοβουλευτική καρέκλα.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας· το θλιβερό περιστατικό με το κνώδαλο που ακούει στο όνομα Κίμων Κουλούρης καταδεικνύει την οθωμανική καταβολή του κωλοΈλληνα που ξερνάει περγαμηνές, υστερικές παντιέρες καταγωγής κι κουτοπονηριά για να μην εμπλακεί σε υποχρεώσεις, στην απαξίωση του νόμου, στο σύνδρομο ανωτερότητας κι λαϊκισμού που τον διακατέχει από το σπίτι του όταν ήταν ακόμα έγκαυλο μειράκιο με περισσή περιέργεια για τις σωματικές ανατομικές ηδονές.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι οι αγώνες που έχουν εξαγγελθεί από μέσα ενημέρωσης, social media, εφημερίδες κι κόμματα δεν αγγίζουν μια πολύ μεγάλη μερίδα ελληνοραγιάδων οι οποίοι είναι βολεμένοι, χωμένοι στις τρύπες τους, χαϊδεύοντας την αστική τάξη η οποία κρατεί τα ηνία του μοχλού της ιστορίας, βαυκαλιζόμενη από πίστη κι υπακοή στο πρόσωπό της, σίγουρη ότι όλες αυτές οι κινητοποιήσεις θα χαθούν στον αχό της λησμονιάς,της πλάκας κι της ματαιότητας.

theelfatbay