Παρέμβαση στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash πραγματοποίησαν χτες 25 αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, θέλοντας να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους κατηγορούμενους ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα που δικάζονται στο ειδικό δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού. Οι αστυνομικοί προχώρησαν σε είκοσι προσαγωγές που αργότερα έγιναν συλλήψεις.
Έχω γράψει επανειλημμένως πως οι αναρχικοί είναι οι μόνοι που δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους συντρόφους τους και πληρώνουν το τίμημα με προσαγωγές, συλλήψεις και φυλακίσεις.
Αλληλεγγύη δεν είναι τα τσιτάτα περί αλληλεγγύης στα social media –αυτά είναι αισχρή υποκρισία-, αλλά οι πράξεις. Μόνο αυτές.
Στο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα, οι αλληλέγγυοι στους κατηγορούμενους για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα αναφέρονται στην ανάγκη κοινωνικής επανάστασης, στην κινεζοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, τις φοροληστρικές επελάσεις, τη διάλυση κοινωφελών οργανισμών, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την αστυνομοκρατία και «Στη συνθήκη αυτή, λοιπόν, την κοινώς ομολογούμενη ως Χούντα».
Εγώ δεν είμαι αναρχικός –ούτε και τίποτα άλλο γιατί δεν μπορώ τα δόγματα-, αλλά έχω να κάνω μια παρατήρηση: Ναι, έχουμε χούντα. Όσοι διαφωνούν με τον ορισμό «χούντα» -επειδή τον θεωρούν υπερβολικό- θα συμφωνήσουν πως έχουμε τουλάχιστον κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.
Η ένστασή μου είναι πως αυτή η χούντα –ή το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα- έχει τη σιωπηρή αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Διαφορετικά, θα υπήρχαν ισχυρές αντιδράσεις. Δεν υπάρχουν. Ναι, είναι υπέροχη η ελευθερία. Πρέπει, όμως, να την θέλεις. Και να την αντέχεις.
Αυτό είναι κάτι που καμία επαναστατική οργάνωση και κανένας αντιεξουσιαστικός χώρος δεν αναφέρει σχεδόν ποτέ. Κι όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα ένας φυτευτός πρωθυπουργός, τέσσερις ακροδεξιοί στην κυβέρνηση –με το Σύνταγμα να έχει γίνει φιτίλια-, και δεν διαμαρτύρεται σχεδόν κανείς. Άρα, η ευθύνη είναι σε εμάς, τους Έλληνες πολίτες.
Ακόμα και η ανάγκη κατάληψης ενός ραδιοφωνικού σταθμού σαν τον Flash –για να ακουστεί το τι συμβαίνει στη δίκη των κατηγορούμενων για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα- δείχνει την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης.
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν εναλλακτικά μέσα πληροφόρησης. Και πριν βιαστούμε να ρίξουμε την ευθύνη στα καθεστωτικά μέσα, ζητώντας τους να …αλλάξουν, ας κοιτάξουμε τις δικές μας ευθύνες -αυτοί τα συμφέροντά τους κοιτάνε και υποστηρίζουν.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν εναλλακτικά μέσα πληροφόρησης γιατί δεν ήμασταν άξιοι. Έχω διαβάσει άπειρα σάιτ αριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, κομμουνιστών –και διάφορων άλλων- που γράφουν ένα κάρο παπαριές και προσπαθούν να αποδείξουν πως κατέχουν τη μια και μοναδική αλήθεια και πως είναι πιο επαναστάτες από όλους τους άλλους. Αποτέλεσμα; Δεν τα διαβάζει άνθρωπος. Αυτό, βέβαια, δεν τους πτοεί καθόλου. Συνεχίζουν ακάθεκτοι σαν να μην τρέχει τίποτα – αυτό είναι χαρακτηριστικό του βλάκα.
Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας και της Τρόικας, η πιο σκληρή και ανελέητη «αριστερή» κριτική δεν γίνεται στην εξουσία – γίνεται στους άλλους αριστερούς. Πώς να συνεργαστούν αυτοί οι άνθρωποι σε ένα μέσο της προκοπής;
Την ίδια ώρα που ο κάθε αριστερός προσπαθεί να αποδείξει στους υπόλοιπους πόσο πιο επαναστάτης είναι –βρίζοντάς τους από το πρωί μέχρι το βράδυ-, τα καθεστωτικά μέσα αλωνίζουν, ο Βορίδης έγινε υπουργός, και κάποιοι ηλίθιοι σύντροφοι είναι έτοιμοι να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους ακόμα και στον Πρετεντέρη που κινδυνεύει να μείνει άνεργος αν κλείσει το Mega.
Δυο είναι τα στοιχεία λοιπόν που έχω να επισημάνω: μια κοινωνία που γουστάρει χούντα και είναι για τα μπάζα, και ένας διασπασμένος –σε εκατομμύρια κομμάτια- αριστερός και αντιεξουσιαστικός χώρος που αδυνατεί να συμφωνήσει και να συνεργαστεί στο οτιδήποτε.
Σε ό,τι αφορά τους κατηγορούμενους για συμμετοχή σε επαναστατική οργάνωση, η κατάσταση είναι γνωστή αλλά δεν μοιάζει να ενδιαφέρει και πολύ κόσμο. Δικάζονται από ειδικά δικαστήρια αλλά –παρ’ όλα αυτά- δεν θεωρούνται πολιτικοί κρατούμενοι. Καταδικάζονται, φυλακίζονται και στη συνέχεια το Κράτος και τα παπαγαλάκια του προσπαθούν να πείσουν πως είναι κοινοί εγκληματίες.
Δεν είναι τυχαία η συντονισμένη και επίμονη προσπάθεια που γίνεται για να «αποδειχτεί» η σχέση των μελών των επαναστατικών οργανώσεων με ποινικούς κρατούμενους. Αφού τα αστικά δικαστήρια τους καταδικάζουν πρώτα ως εγκληματίες, μετά -για να δικαιώσουν την καταδικαστική απόφαση- προσπαθούν να τους αποδώσουν και σχέσεις με εγκληματίες, ώστε να μην σκέφτεται κανείς πως –στην πραγματικότητα- είναι πολιτικοί κρατούμενοι.
Στις 24 Οκτωβρίου του 2011, η Παναγιώτα Ρούπα –που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την δράση του Επαναστατικού Αγώνα- είπε στο δικαστήριο τα εξής: «Αν κατάφερνε ο Επαναστατικός Αγώνας να ανατρέψει το σύστημα, αν ήμασταν νικητές, θα μας αναγνωρίζατε ως πολιτικά όντα. Είναι η κουλτούρα του νικητή, οι αξίες της κοινωνίας είναι ποιος νικάει.».
Στις 31 Ιανουαρίου του 2011 είχα γράψει: «Οι συλληφθέντες “τρομοκράτες” αυτοχαρακτηρίζονται “επαναστάτες”. Αυτό που ξεχωρίζει τον επαναστάτη από τον τρομοκράτη –τουλάχιστον ως προς το πώς θα τον αποκαλούν οι υπόλοιποι- είναι η νίκη: αν νικήσεις, είσαι επαναστάτης – αν ηττηθείς, είσαι τρομοκράτης.
Μετά από μια πιθανή εξέγερση στην Ελλάδα, θα προκύψει ένα θέμα: τι θα γίνει με φυλακισμένους όπως τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς; Τρομοκράτες ή πολιτικοί κρατούμενοι; Ό,τι θα είναι τότε, είναι και τώρα.».
Τίποτε άλλο δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω.
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου