ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΕΡΙΦΗ...

Η συμμορία συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις

Μοιάζει υβριστική η λέξη συμμορία?

Μα είναι εντελώς κινηματογραφικό.

Ο πιστολέρο με τις βρώμικες μπότες, το πούρο να μισοκρέμεται από το στόμα, το καπέλο γερμένο μόρτικα και το πιστόλι να αστράφτει στον ήλιο του καταμεσήμερου.

Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου. 

Έχει αρχίσει να γίνεται σιγουριά στα μυαλά τους πως δεν υπάρχει κανένας σερίφης να τους σταματήσει. Πως οι φτωχομπινέδες κάτοικοι του τρισάθλιου χωριού τρέχουν φοβισμένοι στα σπίτια να κρυφτούν υποταγμένοι στη καταλήστευση, στις απειλές, στη τρομοκρατία.

Γυρνώντας δε προς την κυβερνητική τρόικα και ρίχνοντας ένα βλέμμα δεν υπάρχει κανείς που να φέρνει έστω κι από μακριά στον Κλιντ...

Ο κλοιός της σκλαβιάς σφίγγει όλο και περισσότερο. Και μιλάμε πλέον για κανονική σκλαβιά. Εκείνο το είδος που ο ανθρωπάκος δεν έχει τη πολυτέλεια να έχει κανένα δικαίωμα εκτός από αυτό που το παραχωρεί το αφεντικό. Καταστάσεις που οι Έλληνες είχαν διαγράψει από τα μυαλά τους (και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι που σύντομα θα ακολουθήσουν άσχετα αν αισθάνονται «ανώτεροι» επί του παρόντος).

Μια κοινωνία όπου το αγαθό της εργασίας γίνεται σπάνιο, κι όταν υπάρχει δεν έχει κανόνες, ούτε προστασία από την ασυδοσία, ούτε απολαβές ικανές να καλύψουν βασικές ανάγκες, όταν δεν υπάρχει περιθώριο για όνειρα, σχέδια, για μια ελπίδα για το αύριο, αυτή η κοινωνία τελεί υπό καθεστώς σκλαβιάς.

Κι όταν ένα κράτος όπου οι εκλεγμένοι κυβερνήτες του δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να αποφασίζουν για τις τύχες τους λαού τους αλλά βρίσκονται κάτω από εξωτερική εποπτεία δανειστών και τοκογλύφων, αυτό το κράτος τελεί υπό καθεστώς ομηρίας.

Είναι πλέον ανόητο να επιμένουμε με μισόλογα.  Είναι ανώφελο να μας εκβιάζουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος εκβιασμού. Εκβιάζεις κάποιον όταν τον βάζεις να επιλέξει απειλώντας τον πως αν επιλέξει λάθος θα κινδυνέψει.  Δεν είναι η περίπτωσή μας. Δεν μας δίνουν καν τη δυνατότητα να επιλέξουμε να κινδυνεύουμε. Δεν μας αφήνουν το περιθώριο να διαλέξουμε με ποιο τρόπο θέλουμε να καταστραφούμε.

Δεν μας οδηγούν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία. Μας οδηγούν στην ελεγχόμενη επιλεκτική εξαθλίωση.  Επιλεκτική για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που δεν υπάρχει στους λογαριασμούς τους.

Ο κοινωνικός ιστός δεν θα διαλυθεί, θα μετατραπεί σε κάτι πρωτόγονο.

Οι κυρίες των βορείων προαστίων αγνοούν πως μόλις τα τελευταία χρόνια λόγω καλής συμπεριφοράς τους είχαν αρχίσει να πίνουν το καφεδάκι τους χωρίς κάτουρα....

Οι κύριοι με τη παραφουσκωμένη κοιλιά αγνοούν πως μόλις τα τελευταία χρόνια έτρωγαν κανονικό φιλετάκι κι όχι φτυσμένο....

Όσο τα κάγκελα στις ζωές των ανθρώπων υψώνονται τόσο θα αρχίσει μια αγριότητα πρωτόγνωρη να διαχέεται παντού. Σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής.   Η σκλαβιά γεννάει μίσος, εκδίκηση, απειλητικά απωθημένα που μπορούν να ξεσπάνε σε οποιαδήποτε μορφή. Επιλογή ακραίων πολιτικών, εξάπλωση της εγκληματικότητας,  εξάλειψη κάθε συναισθήματος συμπόνιας για τον πλησίον, αγώνας για την επιβίωση του πιο άγριου ζώου, στυγνότητα...

Η πρώτη φάση της εξαθλίωσης καταντάει όλους τους ανθρώπους εν δυνάμει εχθρούς.  Μια απειλή ο ένας για τον άλλον. Ποιος θα βουτήξει τη θέση, ποιος θα βουτήξει το ψωμί, ποιος θα υπερασπίσει τη φωλιά του.  Τα όρια του που είναι διατεθειμένος ο καθένας να φτάσει γίνονται πολύ χαλαρά.  Δεν υπάρχει ανηθικότητα που να μην γίνεται προσιτή.

Αυτή η κατάντια είναι το αποτέλεσμα , (εκτός από την επέλαση των συμμοριών),  της ανεπάρκειας των υγιών πολιτικών φορέων να δράσουν, να οργανωθούν και να προλάβουν το κατρακύλισμα. Η ανεπάρκεια των προοδευτικών δυνάμεων να συσπειρώσουν τους υγιείς ακόμα πολίτες σε ένα κοινό μέτωπο δράσης για να διαφυλάξουν τα δικαιώματά τους και το δημοκρατικό τους πολίτευμα.  

Ενας σάπιος συνδικαλισμός που έχει διαλύσει ηθικά και πρακτικά την δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν , μια απρόθυμη αριστερά να ξεπεράσει τα όρια του φρόνιμου κοινοβουλευτισμού της η οποία συνεχίζει να αναλώνεται σε εσωτερικούς καυγάδες  με μια απαράδεκτη  τυφλότητα για την αναγκαιότητα να ξεπεράσει τον εαυτό της για να εμποδίσει το έγκλημα που διαπράττεται εδώ και τώρα  , μια σαστισμένη λαϊκή δεξιά που τείνει όλο και περισσότερο να αναζητά στέγη σε «επικίνδυνα» μονοπάτια αηδιασμένη από το ξεπούλημα και των δικών της ινδαλμάτων.

Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή μοιάζει να μην κάνει απολύτως τίποτα. Όμως σαπίζει από τη ρίζα της. Όλο το κατασκεύασμα καταρρέει. Και θα παρασύρει ότι υπάρχει από πάνω. Εδώ δεν είμαστε Γαλλία ούτε Ιταλία ούτε Γερμανία.  Αυτή η σιωπή είναι χειρότερη από κάθε ανούσια οχλαγωγία στα πεζοδρόμια. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν ανασυντάσσονται πολιτικές δυνάμεις για μια επερχόμενη μάχη, ανασυντάσσονται μόνοι τους οι πολίτες, ο καθένας μετρώντας με δικά του μέτρα και σταθμά τις επόμενες κινήσεις.

Κι αυτή η άγνοια για το που θα κλίνει το επερχόμενο ντου να σας πω την αλήθεια με φοβίζει.

Σύντομα θα φτάσει στη πόλη μας κάποιος σερίφης. Είναι σίγουρο. Είναι το απαραίτητο κομμάτι του έργου για να φτάσει στη κορύφωση και την ολοκλήρωσή της  η τραγωδία. Απλά αναρωτιέμαι ποιος θα είναι.

Ξέρετε, η σιωπή ενός λαού δεν σημαίνει πάντα αδυναμία να κατανοήσει ή να αποφασίσει. Πολλές φορές στη μεγάλη σιωπή υπάρχει ήδη η απόφαση για την επόμενη μέρα. Από εκεί άλλωστε κρίνεται και η διορατικότητα των δυνάμεων που επιδρούν στην κοινωνία αν έπιασαν τα νοήματα των καιρών και αν κατόρθωσαν να αφουγκρασθούν αυτό που η κοινωνία ψιθύριζε. Δεν ξέρω ποιος έχει αφουγκραστεί αυτούς τους ψιθύρους αλλά μάλλον ξέρω ποιος όπως πάντα δεν έχει καταλάβει μία τι γίνεται...

vasiliskos