ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ.

ΠΟΙΑ ΕΙ ΝΑΙ Η ΕΛΑΧΊΣΤΗ ΚΟΙΝΉ ΣΥΝΙΣΤΑΜΈΝΗ ΣΥΝΕΝΝΌΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΊΩΣΗΣ ΑΝΆΜΕΣΑ ΜΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΜΌΝΙΑ? ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΛΠΊΔΑ ΝΑ ΤΗ ΒΡΟΥΜΕ? ΠΟΙΟ ΠΟΛΊΤΕΥΜΑ ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΛΕΎΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΑ?

Είχα ένα καθηγητή που του έμοιαζε.  Παλιά πολύ παλιά στο Λύκειο.  Με τα γυαλάκια του, ντυμένος αυστηρά, με εκείνη τη χαρακτηριστική φάτσα που μοιάζει με κουίζ  οπτικής «ποιον νομίζεις πως βλέπεις?» Ξέρετε εκείνες τις διφορούμενες εικόνες που άλλοι βλέπουν μια γριά κακιασμένη κι άλλη μια πανέμορφη νεανίσκη!  Κι οι ψυχίατροι μετά κάνουν τις εκτιμήσεις τους για το πως και το γιατί...  

Θυμάμαι πως ο κύριος καθηγητής, καλή ώρα σαν τούτον εδώ που μας έχει προκύψει,  όσο και να προσπαθούσε να χαμογελάσει αν είχες κλειδώσει να τον βλέπεις σαν τη κακιασμένη γριά το χαμόγελό του έμοιαζε απλά μια κατά λάθος προσθήκη στη στάνταρ εικόνα.

Το κακό μ΄εκείνο το παλιό καθηγητή ήταν πως είχε τη τύχη των αρχαίων ελληνικών στα χέρια του.  Δυστυχώς ήταν ο φιλόλογός μας. Πιστεύω πως εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις ανυπότακτων μαθητών που κατάφεραν τελικά να αγαπήσουν  τα αρχαία ελληνικά έτσι  μόνο και μόνο για να του τη σπάσουν, όπως έκανα κι εγώ, τα υπόλοιπα παιδιά στη τάξη έπεσαν θύματα.

Μίσησαν τα αρχαία. Ένοιωθαν μέσα τους πως αφού σε μια τέτοια κακιασμένη γριά δίνεται το δικαίωμα από το σύστημα να διδάσκει την ομορφιά του λόγου (η απόλυτη σχιζοφρένεια δηλαδή) τότε μόνο τους όπλο αντίδρασης ήταν να μισήσουν και το σύστημα, και το δάσκαλο και τα αρχαία όλα μαζί πακέτο.

Όπως πολύ επικίνδυνα αυτή τη στιγμή συμπολίτες τείνουν προς το να μισήσουν τη δημοκρατία.  Την ελευθερία. Την ανθρωπιά. Την αλληλεγγύη. Την κοινωνία των ανθρώπων στο σύνολό της.  Και προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, τον ίδιο τον άνθρωπο. Τοποθετώντας συνέχεια στις ανώτερες βαθμίδες της εξουσίας τέτοιου είδους δασκάλους, μόνο έχοντας μεγάλο πείσμα μέσα σου μπορείς να μην πέσεις στη λούμπα να μισήσεις, όλα αυτά που θέλουν να μισήσεις.

Αν στο σχολείο είχαν π.χ. απαγορέψει το μάθημα  των αρχαίων και έβγαζαν φιρμάνια διωγμών για κάθε μαθητή που θα πρόφερε έστω και μια λέξη, θα είχαμε φτιάξει συμμορίες  που θα μίλαγαν μόνο αρχαία ελληνικά, θα γράφαμε συνθήματα στους τοίχους τα ρητά των αρχαίων σοφών, θα συλλαμβάναμε τον καθηγητή  και θα τον υποχρεώναμε να γράψει 100 φορές όλη την Οδύσσεια.

Όμως δεν το απαγόρεψαν. Έβαλαν απλά υπεύθυνο του μαθήματος κάποιον που θα το εξευτέλιζε, θα το μετέτρεπε σε εφιάλτη, θα το έκανε ανούσιο.  Θα το κατάνταγε σε κάτι που οι περισσότεροι θα ήθελαν να αποφύγουν.

Δεν έχουμε έλλειψη δημοκρατίας σήμερα στην Ελλάδα. Έλλειψη πίστης στη δημοκρατία έχουμε, δηλητηριάζεται το μυαλό μας από διάφορους εντεταλμένους καθηγητίσκους πως είναι άχρηστη και αναποτελεσματική.... και για να το προχωρήσω πιο πέρα δεν είχαμε ποτέ δημοκρατία στη νεώτερη Ελλάδα. Το δικαίωμα να την υποψιαζόμαστε είχαμε μόνο και στις πιο «ελεύθερες» εποχές της μεταπολίτευσης να τη δημιουργήσουμε ο καθένας στην ατομική του Πολιτεία αν είχαμε τη διάθεση.

Τα αρχαία ελληνικά θα μπορούσαν να είναι ένα υπέροχο μάθημα αν δίδασκε κάποιος που τα αγάπαγε, κάποιος που κατανοούσε τι αξία είχαν τα  βιβλία που κράταγε στα χέρια του, αν κάποιος μπορούσε να εμπνευστεί και να δημιουργήσει από όσα διάβαζε. Δεν έφταιγε το μάθημα των αρχαίων για το γεγονός πως αυτός που κατείχε την έδρα και τη βέργα δεν είχε κατανοήσει ποτέ την σπουδαιότητα της θέσης του ή την είχε κατανοήσει λάθος.

Για αυτό φίλε μου , λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ οποιαδήποτε ιδεολογία μπορεί να μετατρέψει το πανέμορφο μάθημα της ζωής σε μια υποχρεωτική αγγαρεία. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ καμιά ιδεολογία που αλλάζει απλά θέση στις αλυσίδες και τις βάζει από τα πόδια στο κεφάλι ή το αντίθετο.  Έχω πλέον βρει μικρά τρικ για να σιγουρεύομαι για τις επιλογές που έχω κάνει εδώ και αρκετό καιρό.  Πρώτα από όλα διέγραψα από το μυαλό μου την εντύπωση πως κάτι από όλα όσα έχω μάθει μέχρι σήμερα είναι στα σίγουρα το σωστό.

Μόλις ακούσω τη φράση «είμαι απόλυτα βέβαιος, δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από αυτήν» βλέπω κιόλας τη πυρά που ετοιμάζει,  σε περίπτωση που προσπαθήσεις να του γκρεμίσεις τη πλάνη του.

Στον 21^ο αιώνα όπου όλα είναι εισηγμένα στο χρηματιστήριο των ανάξιων,  μερικοί από εμάς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην ομορφιά της ζωής όσοι κακιασμένοι δάσκαλοι κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.  Και για να αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά πρέπει να αφήσουμε ένα περιθώριο στη ψυχή μας να ανασαίνει με το δικό της τρόπο, πιστεύοντας τουλάχιστον πως υπάρχει.

Γιατί σε λίγο θα βλέπουμε το αίμα μας όταν κοβόμαστε και θα προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι απλά μια χρωστική ουσία....  

Και θα συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο να ψάχνουμε σε ποιανού το κουβαδάκι θα το ρίξουμε.

Ε  λοιπόν αν τυχόν κοπούμε ας ρίξουμε το χρώμα στο τοίχο του σπιτιού που θα έχουμε φτιάξει με τις δικές μας προδιαγραφές.   Τώρα όσοι δεν θέλουν να μάθουν να χτίσουν, υπάρχει πάντα μια μεγάλη ποικιλία από έτοιμα κελιά.

Το κείμενο αυτό το αφιερώνω ειδικά σε ένα φίλο που δεν εννοεί να κατανοήσει πως δεν ακολουθώ το δρόμο που πιστεύει για σωστό, πολύ απλά γιατί δεν πιστεύω πως είναι σωστός! Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή χωρισμένοι σε στρατόπεδα που έφτιαξαν οι ίδιοι αλλά που έχουν δημιουργήσει την αντίληψη μιας ιερότητας που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Φίλε ξύπνα. Άνθρωποι έχουμε φτιάξει όλο αυτό το συρφετό που βλέπεις γύρω σου.  Τα πολιτικά, οικονομικά συστήματα, τους νόμους, τους κανόνες, τα δόγματα  ξέρεις άνθρωποι τα φτιάχνουν που δίνουν την ιδέα κι άλλοι επίσης άνθρωποι ακολουθούν. Αν κάτι από όλα αυτά που είχε ειπωθεί ήταν η υπέρτατη αλήθεια κι ευλογία για την ανθρώπινη κοινωνία σήμερα θα ήμασταν ήδη στο παράδεισο.

Βλέπεις κάτι τέτοιο γύρω σου? Κατέβασε λίγο πιο χαμηλά ακόμα και τα ινδάλματά σου γιατί μπορεί να τα βλέπεις σαν την όμορφη κοπελιά αλλά άλλοι κοιτάνε αλλιώς την εικόνα και τα βλέπουν σαν την κακιασμένη γριά.

vasiliskos