Κι όλοι όσοι σήμερα κρέμασαν τις σημαίες στα μπαλκόνια τους ακόμα κι εκείνοι που δεν το είχαν κάνει ποτέ, μ΄αυτό το τρόπο πιστεύουν πως χρίζονται έλληνες ελεύθεροι? Θα ήταν πολυ απλό και βολικό να είναι έτσι τα πράγματα. Θα ήταν πολύ βολικό το όνομα μιας χώρας με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά παγκοσμίου αναστήματος να το οικειοποιείται όποιος θέλει, όποτε θέλει και όπως τον βολεύει.
Η δόξα δεν είναι κληρονομική. Κατακτιέται με το ήθος και τις πράξεις. Η κληρονομιά των προγόνων δεν είναι κάτι αφηρημένο που το θυμόμαστε και το τραβάμε από το συρτάρι όποτε δεν έχουμε τίποτα άλλο να προσφέρουμε στον εαυτό μας και το κοινωνικό σύνολο.
Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως τιμάει τη πατρίδα του επειδή κάθεται κάτω από ένα σύμβολο που δεν έχει κάνει τίποτα για να το τιμήσει και δεν έχει σπαταλήσει ούτε μια ώρα από τη ζωή του για να μάθει τι έκαναν επι τέλους αυτοί οι έλληνες. Το ίδιο δεν απενεχοποιείται όποιος χρησιμοποιεί και αλλοιώνει τα νοήματα της ελληνικής κοσμοθεωρίας για ταπεινούς και ιδιοτελείς σκοπούς που δεν έχουν καμιά σχέση με την ουσία της την οποία αγνοεί και του είναι εντελώς ξένη στη μίζερη ζωή του.
Εχω μπροστά μου ένα παλιό βιβλίο του Βερέττα " ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ' και διαβάζω ...
"Ελληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας, όποιος δηλαδή την γνωρίζει λίγο και θέλει να τη μάθει περισσότερο, όποιος είναι ερωτευμένος μαζί της, όποιος βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί της, όποιος αποτελεί τμήμα της κι όποιος μπορεί εξαιτίας της στενής επαφής του μαζί της να την αναπαράγει δημιουργικά!"
Η σήψη που επικρατεί σήμερα στη πατρίδα μας σε όλα τα επίπεδα, ο εξαθλιωμένος λαός που προσπαθεί απεγνωσμένα να καταλάβει τι θα του φέρει το μέλλον, δεν είναι αποτέλεσμα μιας κυβέρνησης, μερικών χρόνων, ή κάποιων λάθων επιλογών. Σήμερα οι περισσότεροι ξυπνάνε αφουγκραζόμενοι τον κίνδυνο να χάσουν υλικές ανέσεις, την ησυχία τους, τη καλοπέρασή τους. Φοβούνται την επερχόμενη φτώχεια και ναι, μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούν όλοι στους δρόμους για να πάρουν πίσω τα κλεμένα τους αγαθά. Να γλυτώσουν την εξαθλίωση.
Ποιός όμως αναλογίστηκε ποτέ πως η πνευματική εξαθλίωση, η πνευματική στειρότητα ενός ολόκληρου λαού και των κυβερνώντων του φυσικά είναι η ουσιαστική αιτία εξέγερσης για κάποιον που είναι έλληνας? Η τηλεόραση, το κινητό και το αυτοκίνητο θα αποκτηθούν ξανά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η ελληνικότητα όμως έχει χαθεί προ πολλού για το πλήθος που συνεχίζει να αποκαλείται έτσι. Η για να το πω καλύτερα ολόκληρες γεννιές γαλουχήθηκαν σε ένα τρόπο ζωής, ένα τρόπο αντίληψης, που καμιά σχέση δεν έχει με την ονομαστή ελληνική παιδεία.
Κι αν αύριο τα πράγματα γινόντουσαν όπως πέντε ή δέκα χρόνια πριν η Ελλάδα θα ανήκε στους έλληνες? Η παιδεία στα σχολεία, η μόρφωση του λαού, η αντίληψή του για τον άνθρωπο, τη φύση, το σύμπαν, τις επιστήμες, τη τέχνη, τις αρετές θα ήταν ελληνική? Μακράν νυχτωμένοι.
Σήμερα έλληνας είναι εκείνος που νοιώθει την ίδια ντροπή που ένοιωθε και χτες. Την ίδια θλίψη βλέποντας τη ζωογόνο δύναμη του ελληνικού αρχαίου πνεύματος να κατοικεί σε μια χώρα ξένη πλέον. Εχθρική. Αδιάφορη να τη γνωρίσει έστω και λίγο. Δεν κυβερνώμαστε από έλληνες. Ομως κι αυτοί είναι βγαλμένοι όπως και οι υπόλοιποι, από τα σπλάχνα αυτού του ανθελληνκού νεο-έθνους που δεν ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις ρίζες τους και την απάντηση στα δεινά του.
Και επειδή η ισοπέδωση είναι άδικη, οφείλω να πω πως υπάρχουν έλληνες ανάμεσά μας ακόμα. Υπάρχουν άνθρωποι αδούλωτοι, ελεύθερα και δημιουργικά πνεύματα που φυλάνε την ομορφιά του θαύματος που γεννήθηκε σ΄αυτά εδώ τα χώματα. Προσπαθούν αιώνες τώρα μέσα στο σκοτάδι να ρίξουν λίγο φως. Επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, συγγραφείς ή απλοί άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων που μιλούν μέσα στην έρημο. Αλλά είναι τόσο δύσκολο που μοιάζει με ένα θαύμα κάθε φορά που κάποιος ξυπνάει....
Η εποχή που μόλις έχουμε μπει είναι μοναδική ευκαιρία να αρχίσουν να πέφτουν όλες οι μάσκες. Υπάρχει η συνεχώς αυξανόμενη οργή κατά πάντων. Ενα ξύπνημα στον εφιάλτη που ακόμα έχει όνομα αφηρημένο. Οι άνθρωποι νοιώθουν πως έχουν αποτύχει οι κυβερνήσεις τους και οι ίδιοι. Πολλοί αρχίζουν και νοιώθουν ντροπή. Ανακαλύπτουν σιγά σιγά πως βρισκόντουσαν σε μια ανόητη ηλίθια μέθη που δεν είχε κανένα αντίκρυσμα. Και σ΄αυτούς τους οργισμένους πολίτες χωρίς ταυτότητα, έχουν πέσει πάλι όλοι επάνω τους να τους στρατολογήσουν εκμεταλλευόμενοι τους φόβους τους, την απόγνωσή τους, την ματαιότητα της ζωής τους.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι θέλουν να βγάλουν από μέσα τους έναν ξεχασμένο εαυτό που αγωνίζεται να βγει έξω από τη μαζικοποιημένη μιζέρια. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως. Και το κυριότερο δεν ξέρουν που κατοικεί η δόξα...
Οι καιροί που έρχονται θα βγάλουν στην επιφάνεια νέους ανθρώπους, αβάπτιστους ακόμα στο σκοτάδι. Διατεθειμένους να ενώσουν το χαμένο νήμα της ιστορίας. Ολα μπροστά μας είναι. Οπως είπε κάποιος δεν είναι η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία αλλά η προσπάθεια.
Και τώρα για όλους όσους είναι ερωτευμένοι με την ελληνικη παιδεία είναι η ώρα της μεγάλης προσπάθειας.
Γράφει η vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου