Καληνύχτα Ευρώπη !

Γράφει ο  Θόδωρος Γαλανόπουλος

Έτσι λοιπόν! Ο μακρυμάλλης στον μπαρμπέρη για κούρεμα! Αμ εδώ σε θέλω κάβουρα!  Είτε μακρυμάλλης, είτε κοντοκουρεμένος, είτε μισοκαραφλός, έκατσες στην καρέκλα του κουρέα; Θα πληρώσεις! Θέλεις Γερμανό μπαρμπέρη , θέλεις Γάλλο κομμωτή, πληρώνεις!  Και πού δηλαδή; Εμείς που θα μας κάνουν γουλί, και θα μας τραβήξουν και ένα κόντρα ξύρισμα…; 

Βέβαια εδώ που φτάσαμε θα μπορούσε να ισχύει και ένα αναρχικό σύνθημα που είδα γραμμένο σε έναν τοίχο … "Αφού μας πήραν τα σώβρακα, καιρός είναι να πάρουν και τα α…ιδια  μας"!  
 
Τι να πεις;  Ό,τι και να κάνουμε, τίποτε δεν πιάνει με τους κουτόφραγκους!  Οι κουτόφραγκοι  βλέπουν τους άφραγκους με πολύ ύποπτο  μάτι πλέον!   "Εγώ το πλουσιόπαιδο, που ζούσα σε σαλόνια, για δείτε πώς κατάντησα με άπλυτα πουκάμισα και τρύπια παντελόνια".  Τραγούδι του Μανώλη Χιώτη για μια πλούσια χώρα, την Ελλάδα που πέντε ψευτοπολιτικοί, δέκα λαμόγια, και κάθε μέρα γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια, κοντεύει να μας αφήσει  να μην έχουμε ούτε για κουλούρι να χορτάσουμε την πείνα μας...

Το κούρεμα λοιπόν του χρέους μας! Αν το καλοσκεφθείς είναι η πιο κατάλληλη λέξη για τα μαλλιοκέφαλα μας, που χρωστάμε! Κούρεμα σαν τα μαλλί μας που σε είκοσι μέρες, ένα μήνα  ξαναγίνονται! Έτσι και χρέος το δικό μας, λίγο να πάρουμε ανάσα και οι λεβέντες που μας κυβερνάνε, με τα κόλπα τους θα το τινάξουν πάλι επάνω! Και άντε τρέχα να το ξανακουρέψεις! Έκανα ένα λάθος θα σου πουν οι μπαρμπερηδες της Ευρώπης, αλλά μαζί με τα μαλλιά, σας πήρα και τα κεφάλια! Αμφιβάλλετε;

Εντωμεταξύ κουραστήκαμε και με τον ίδιο τον εαυτό μας!  Μας έχει κάνει η κατάσταση αυτή να την κουβεντιάζουμε και να την ανακυκλώνουμε κάθε τρεις και λίγο!  Πολιτικοί, πολίτες, δημοσιογράφοι, παπάδες, ροκάδες, όλοι με τον τρόπο τους κρίνουν την κρίση, την κουβεντιάζουν, την καταριούνται, αλλά αυτή απτόητη στη θέση της κάθε μέρα και χειρότερη!   
Ποιος να ήταν αυτός; πολίτης αυτής της χώρας, επισκέπτης , τουρίστας  ή μετανάστης, πού να φανταζότανε πριν από λίγα χρονιά, ότι αυτή η χώρα θα ξεφούσκωνε έτσι απότομα;   Αυτοκίνητα τεράστια, και βίλλες  με πισίνες, νέες ακριβές οικοδομές, και ταξίδια, και γάμοι φανταχτεροί με λιμουζίνες και πυροτεχνήματα  και ορχήστρες, και που να καταλάβει η Πομπηία ότι ο Βεζούβιος έβραζε και θα ξερνούσε  τη λάβα του επάνω της;    
Ξέρετε δε τι με πειράζει ακόμα; Ότι με αυτούς τους χαβαλέδες τους Ευρωπαίους  που έχουμε μπλέξει με συμφωνίες, δεν μπορούμε να πάμε και πουθενά αλλού να βρούμε την τύχη μας! Ξέρω εγώ; Να γίνουμε Αμερικάνοι,  Ρώσοι, Καταριανοί ! Μπα! Πρέπει  εκεί να τρέχουμε πίσω από τους ιδίους  ανθρωπίσκους που και αυτοί, όχι απλώς δεν στέκονται καλά στα πόδια τους, αλλά θέλουν δυο πατερίτσες για να τα καταφέρουν … 

 Κύριε διευθυντά μου, πάει και η Ευρώπη, πάει και ο Ευρωπαίος!  Ούτε καν …πέος δεν έμεινε! Με τέτοια κρίση  έγινε τέως και αυτό!  Καληνύχτα σας!