Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός για έναν υπηρέτη να κάνει ακόμα περισσότερα από όσα του ζητούν τα αφεντικά του.
Τι περισσότερο να επιθυμήσεις από έναν υπάλληλό σου από το να του ζητάς ένα μαστίγωμα και να σου προσφέρει ένα κι άλλα δέκα δώρο!
Σφάξε με αγά μου ν΄αγιάσω.
Αγαπητοί φίλοι αυτό που ζούμε πλέον είναι στη κυριολεξία το θέατρο του παραλόγου. Ενα θέατρο που θα το πληρώσουν οι απλοί άνθρωποι σε κάθε τους δραστηριότητα.
Την ώρα που θα διαπραγματεύονται με τον εργοδότη και δεν θα υπάρχει διαπραγμάτευση αλλά μαφιόζικη συναλλαγή.
Την ώρα που θα πηγαίνουν να ψωνίσουν και δεν θα είναι αγοραπωλησία αγαθών αλλά κλοπή.
Την ώρα που θα είναι ασθενείς και δεν θα έχουν ούτε λεφτά ούτε ελπίδα να ζήσουν
Θα φοβούνται οι άνθρωποι. Θα φοβούνται ακόμα και για τις πιο φυσικές λειτουργίες τους.
Φαγητό, ύπνο, βασικές ανάγκες. Ολα θα είναι πολυτέλειες για εκατομύρια κόσμο, την ώρα που μια χούφτα άνθρωποι θα είναι οι νέοι βασιλιάδες.
Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά? Εχετε διαβάσει ιστορία? Λογοτεχνία? Προλάβατε να δείτε πως ζουν οι άνθρωποι σε όλα τα υποβαθμισμένα και εξαθλιωμένα μέρη του πλανήτη? Προλάβατε να ρίξετε τη ματιά σας τότε που βλέπατε κάτι ντοκυμαντέρ κι αφιερώματα στη τηλεόραση μασουλώντας πίτσες και πίνοντας τα μπυρόνια?
Πολλοί από εσάς αρέσκονται ακόμα να φαντασιώνονται πως όλες οι φωνές που μιλάνε για τον επερχόμενο οικονομικό αρμαγεδδώνα και την απόλυτη εξαθλίωση εκατομυρίων ανθρώπων πως είναι ηλίθιες υπερβολές. Αρέσκονται να φαντασιώνονται πως οι φωνές που τα λένε αυτά είναι απλά αρρωστημένα φαντασιόπληκτες.
Κι αυτό το κάνουν για δυο λόγους φυσικά. Είτε γιατί προς το παρόν την έχουν σκαπουλάρει , για οποιοδήποτε λόγο, από τη φρίκη είτε γιατί πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν να τη σκαπουλάρουν στο μέλλον.
Οι περισσότεροι δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως όταν δίνεται ένα σύνθημα σε οποιοδήποτε πόλεμο να αρχίσει ο βομβαρδισμός και να ισωπεδωθεί ότι βρεθεί μπροστά, δεν υπάρχει κανείς να τη σκαπουλάρει. Ολοι είναι υποψήφιοι να αφανιστούν. Κι αν όχι αυτοί τα παιδιά τους, κι αν όχι τα παιδιά τους τα εγγόνια τους, οι φίλοι τους, οι συνάδελφοί τους, οι γείτονες.
Αν λοιπόν κάποιος αυτή τη στιγμή δεν είναι το απόλυτο καθίκι τελειωμένο που να επιμένει ακόμα σθεναρά μόνο στο τι θα κάνει η πάρτη του και το πολύτιμο τομαράκι του , αν ενδιαφέρεται έστω για τα παιδιά του και το μέλλον τους, αν έχει ξυπνήσει στη πραγματικότητα επί τέλους και βάζοντας λιγάκι τη φαντασία του να δουλέψει μπορέσει να δει τι κουστούμι ετοιμάζει ο ράφτης.
Κι αν όλα αυτά είναι αλήθεια μπορούν να σταματήσουν. Φυσικά και μπορούν. Αμέτρητες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας οι σκλάβοι βρήκαν το θάρρος να ξεσηκωθούν. Η ιστορία είναι γεμάτη από εποχές όπου μειονότητες στυγνών και απάνθρωπων ηγεμόνων και ηγετίσκων έστελναν στην εξαθλίωση και το θάνατο χιλιάδες άλλους. Κρατώντας την εξουσία στα χέρια τους με διαφόρους τρόπους. Το φόβο. Τον υπάκουο στις εντολές τους στρατό. Την εκκλησία που ευλογούσε τα όπλα τους. Τη προπαγάνδα που βομβάρδιζε με ψέμματα τα μυαλά των ανθρώπων. Τη τιμωρία. Τις φυλακίσεις. Τους διωγμούς. Τους πολέμους.
Σε κάθε περίπτωση όμως στην αντιπερα όχθη γεννήθηκαν τα αντίστοιχα όπλα αντίδρασης. Οι αντίστοιχοι άνθρωποι που απαίτησαν και κέρδισαν την ελευθερία τους.
Στη σημερινή εποχή επιχειρούν κάτι ακόμα πιο πρωτοφανές από όλα τα υπόλοιπα αίσχη.
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ.
Οι λαοί δεν ξεσηκώνονται όχι μόνο γιατί φοβούνται ή γιατί έχουν ξεχάσει πως είναι να αντιδράς στα χιλιάδες ναι υποταγής με ένα μεγάλο όχι ελευθερίας, αλλά γιατί δεν ξέρουν που να πάνε. Επαναστάσεις έχασαν το δρόμο τους. Πειράματα αλλαγής ξεφτυλίστηκαν. Ιδεολογίες πρόδωσαν. Το κράτος δικαίου τελικά έμεινε στα χαρτιά παντού όσο αίμα και να χύθηκε και οι λαοί νοιώθουν πως ακόμα κι αν δώσουν άλλη μια φορά το αίμα τους χαμένο θα πάει.
Οι άνθρωποι κοιτάζοντας πίσω βλέπουν με απογοήτευση και εγκατάλειψη πως όλες οι αναλαμπές ελευθερίας του παρελθόντος σε κάθε εποχή στο τέλος κατέληγαν σε ένα φιάσκο που έφερνε ακόμα χειρότερα βάσανα στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Στο μέλλον λοιπόν όσο ακόμα οι «πολιτισμένοι» θα καταφέρνουν να έχουν ένα κομμάτι ψωμί κι ένα κρεββάτι να κοιμούνται θα το θεωρούν μεγάλη επιτυχία. Γρήγορα θα ξεχάσουν πως έτρωγαν πολύ καλύτερα από ένα κομμάτι ψωμί, γρήγορα θα ξεχάσουν πως είχαν κάτι περισσότερο από ένα κρεββάτι. Είναι η ενστικτώδικη ικανοποίηση της επιβίωσης.
Και η νέα παγκόσμια τάξη ποντάρει ακριβώς πάνω σε αυτά τα δύο στοιχεία.
Πρώτον – την πεποίθηση πως δεν υπάρχει ελπίδα...
Και δεύτερον – την αποδοχή λόγω φόβου να αποδεχτούμε ακόμα και τα ψίχουλα σαν λύση...
vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου