Οι μπάτσοι χωριστά

Πολύ ωραία ήταν η χτεσινή διαδήλωση στο Σύνταγμα. Για την ακρίβεια, είχαμε δυο διαδηλώσεις: οι πολίτες διαδήλωναν μπροστά στη Βουλή και οι φρουροί με ειδικές ανάγκες μπροστά στα λουλουδάδικα.
Χτες, συνέβη κάτι πρωτοποριακό: οι αστυνομικοί διαδήλωναν, με την προστασία των ΜΑΤ – διαδήλωναν περικυκλωμένοι από ΜΑΤ.
Όταν προσπαθήσαμε να τους πλησιάσουμε για να τους ζητήσουμε αυτόγραφα, ένας μικρονοϊκός ματατζής με ξυρισμένο κεφάλι μας είπε πως «δεν μπορείτε να περάσετε, γιατί η διαδήλωση είναι μόνο για ένστολους».

Μια φίλη –μιας και εγώ κάνω κοινωνικό αποκλεισμό στους αστυνομικούς και δεν τους μιλάω- του είπε πως εμείς, απλώς, θέλουμε να δούμε τον Λουκάνικο, και αυτός απάντησε πως τον Λουκάνικο τον έβρασαν στην κατσαρόλα.
Μετά από λίγο κατάλαβε το μέγεθος της μαλακίας που εκστόμισε και μας είπε πως «ο Λουκάνικος έχει έρθει μαζί μας πια, δεν είναι με εσάς τους αναρχικούς». Όλα αυτά χαμογελώντας. Με αυτή τη σιγουριά του ηλίθιου.
Φοβούνται πια οι αστυνομικοί. Τα έχουν κάνει πάνω τους – μελετάω τη συμπεριφορά τους επί μήνες. Βγήκαν να διαδηλώσουν –για να δείξουν πως πλήττονται κι αυτοί από τα μέτρα και αποτελούν κομμάτι του λαού-, και έφαγαν το κράξιμο της ζωής τους, χωρίς να βγάλουν κιχ. Και κατέληξαν να διαδηλώνουν φρουρούμενοι από τα ΜΑΤ. Η απόλυτη ξεφτίλα. Χέστηδες.
Όταν η εγκληματικότητα θα χτυπήσει ουρανό και οι αστυνομικοί αρχίσουν να τρώνε σφαίρες –από κακοποιούς και μαφιόζους της νύχτας-, κάποιοι θα πανηγυρίζουν• θα χορεύουν πάνω στους τάφους τους.
Ας μην παραπονεθούν τότε οι αστυνομικοί, κι ας μην αρχίσουν την κλάψα. Χτυπάνε -κι όσοι δεν χτυπάνε σιωπούν- επί μήνες ανελέητα γέρους, νέους, γυναίκες και παιδιά, οπότε κατάφεραν μόνοι τους να κερδίσουν το μίσος εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι άξιοι της μοίρας τους. Και της αηδίας που προκαλούν.
Φυσικά, όσο διαρκούσε η ντεμέκ διαδήλωση των αστυνομικών, δεν έπεσε ούτε μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Μόλις αναχώρησαν οι αστυνομικοί για να πάνε στις κανονικές τους δουλειές –δηλαδή, την προστασία μαγαζιών, το εμπόριο ναρκωτικών και το νταβατζιλίκι-, τα ΜΑΤ αρματώθηκαν και επιτέθηκαν με χημικά και γκλομπ στους κανονικούς διαδηλωτές.
Το τι ακολούθησε δεν χρειάζεται περιγραφή. Όποιος έχει βρεθεί έστω και σε μια συγκέντρωση στο Σύνταγμα ξέρει πολύ καλά τη συνέχεια. Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια.
Επί τη ευκαιρία, εσένα δεν σε είδα χτες στο Σύνταγμα. Ναι, σε εσένα μιλάω που ουρλιάζεις όλη μέρα για τις αδικίες που γίνονται σε βάρος σου. Χτες που γινόταν η ψηφοφορία για την έγκριση του ειδικού τέλους για τα ακίνητα, εσύ δεν ήσουν εκεί. Ούτε την περασμένη Κυριακή ήσουν εκεί. Γενικά, λείπεις.
Ελπίζω και εύχομαι να έχεις αποφασίσει να μην πληρώσεις το εδικό τέλος για τα ακίνητα – δηλαδή να μην ήρθες στο Σύνταγμα επειδή δεν θα πληρώσεις το τέλος.
Να σου πω κάτι; Εγώ δεν έχω δικό μου σπίτι –και δεν γουστάρω να αποκτήσω-, αλλά πήγα στο Σύνταγμα. Επίσης, δεν τραβάω κανένα οικονομικό ζόρι. Άκουσα, όμως, πως θα παλέψουμε για ισότητα, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, και τη γουστάρω τη φάση.
Από την άλλη, να σου πω κάτι και κάτι άλλο; Αν δεν σκοπεύεις να διεκδικήσεις μια αξιοπρεπή ζωή και επιθυμείς να συνεχίσεις να ζεις σαν ουραγκοτάγκος, ενημέρωσέ με σε παρακαλώ.
Κρίμα είναι να τραβιέμαι στο Σύνταγμα. Να κοιτάξω κι εγώ την πάρτη μου –όπως κάνεις κι εσύ- και να πάω να δουλέψω σε κάποιο ΜΜΕ και να βγάζω ένα σκασμό λεφτά. Δεν πιστεύω να με κατηγορήσεις.
Και πού είσαι; Αν αύριο μεθαύριο βρεθείς στον δρόμο και δεν έχεις να φας, μη φας εμένα για να μου πάρεις το πορτοφόλι. Φάε κάποιον από τους ομοίους σου. Φάε κάποιον απ’ αυτούς που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Θα κάνεις κι ένα καλό στην κοινωνία.
pitsirikos