ΣΤΕΡΕΨΑΜΕ...

Η αλήθεια είναι πως στερέψαμε.
Συσπείρωση ακούω
Ολοι μαζί
Οι μάζες να ξεσηκωθούν
Δεν υπάρχει
Η εποχή των μαζών πέρασε
Οι μελλοντικές επαναστάσεις θα είναι ατομικές ανυπακοές
Δυσκολότερες
Θα είναι μοναχικά όχι μέσα στα εκατομύρια ναι
Ναι αυτό υπήρχε πάντα, αλλά τώρα θα είναι η μόνη λύση
Δεν υπάρχουν περιθώρια να κρυφτούμε πίσω από τις φούστες των άλλων
Το περιθώριο της σελίδας πρέπει να γεμίσει κόσμο. Το κυρίως θέμα πρέπει να φτωχύνει.
Δεν είναι απαξίωση για τα μαζικά κινήματα, τα κοινά οράματα, το κοινό αγώνα
Δεν πιστεύω πια σε έναν αφηρημένο γενικόλογο αγώνα κατευθυνόμενο από λίγους που περιχαρακώνουν πολλούς

Ετοιμάζονται να πλασσάρουν το τεχνητό κρέας
Ενα τελευταίο υποκατάστατο πριν την επέλαση της ολικής παράνοιας
Δεν φταίνε οι λαοί που δεν ξεσηκώνονται. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν εγκαταλείψει τη σκέψη πως είναι λαοί
Προσπάθησαν να αποξενώσουν τους ανθρώπους, να τους μεταλλάξουν, να τους βγάλουν από τη φύση τους
Να πνίξουν την προσωπικότητά τους, την έμπνευση, τα οράματα
Ο αληθινός κίνδυνος γι όσους ονειρεύτηκαν ένα τεράστιο κοπάδι άβουλο και εξουθενωμένο ψυχικά θα έρθει όταν ακριβώς το καταφέρουν ολοκληρωτικά.
Γιατί οι τυφλοί δεν φοβούνται το σκοτάδι
Κράτησαν τους ανθρώπους με το φόβο
Ομως δεν σκέφτηκαν μετά το φόβο τι υπάρχει άραγε?
Είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα αλλά έχει γίνει το πρώτο βήμα.
Ενας κόσμος χωρίς αξίες, χωρίς προοπτική, χωρίς οράματα, χωρίς ελπίδες, ωραία... έγινε.
Μετά? Μετά τι?
Οι μάζες μπορούν να χειραγωγηθούν όμως μέσα τους υπάρχει πάντα ο ένας άνθρωπος εκείνος ο αρχαίος, εκείνος που επέζησε μέχρι σήμερα για να λέει την ιστορία. Κι αυτός δεν ορίζεται. Γιατί τελικά ότι και να υπάρξει, θα απαιτήσει να συνέχισει να υπάρξει..
Και τότε τι?
Κι αυτά τα λόγια δεν είναι για τώρα είναι για μετά, κι αυτό το μετά έχει έθρει πολύ κοντά.
Πολλοί νοιώθουν σήμερα ανήμποροι να σταματήσουν τα γεγονότα. Ανίκανοι να κατακτήσουν το ελάχιστο. Φωνές που δεν ακούγονται πουθενά. Κι όμως η αυγή έρχεται μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι.
Κι αυτό το σκοτάδι δεν το έχουμε φτάσει ακόμα.
Καλό όμως είναι να φτίαχνουμε το προσωπικό μας σάκο επιβίωσης σιγά σιγά.
Και να σταματήσουμε να ρωτάμε δεξιά κι αριστερά τι πρέπει να βάλουμε μέσα.
Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας αυτός ξέρει.
Ξέρει ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους τι πρέπει να κάνει.
Δεν έχουμε λοιπόν, όσοι θέλουμε, παρά να συνεχίσουμε να προχωράμε σταματώντας να κοιτάμε με αγωνία που βρίσκονται οι υπόλοιποι.
Γιατί αν συνεχίσουμε να κοιτάμε τους άλλους όλα θα μοιάζουν στάσιμα.
Και αυτή τη στιγμή τίποτα δεν είναι στάσιμο. Είμαστε μάρτυρες τεράστιων ανατροπών που θα συμβούν.
Κι αυτό είναι ήδη μια μεγάλη ευθύνη από μόνο του.

vasiliskos2