Το κομματικό πολιτικό σύστημα έχει υποδουλώσει, έχει εξευτελίσει και έχει κάνει συνενόχους στο μεγάλο του έγκλημα, σχεδόν όλους τους άλλους πόλους εξουσίας της ελληνικής κοινωνίας.

Σε μια κοινωνία, σαν τη δική μας, πέρα από την κυβέρνηση, υπάρχει ένας αριθμός ηγεσιών και εξουσιών. Οπως ο πρόεδρος της “δημοκρατίας”, ο πρόεδρος της βουλής, η ηγεσία της αντιπολίτευσης, η ηγεσία των τριών ανώτατων δικαστηρίων της χώρας (Αρειος Πάγος, Συμβούλιο της Επικρατείας και Ελεγκτικό Συνέδριο), η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ), η ηγεσία της αστυνομίας, η ηγεσία της εκκλησίας, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΒΕΕ, οι ηγεσίες των μεγάλων επιστημονικών συλλόγων της χώρας (όπως ο ΔΣΑ), των επιμελητηρίων, οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων, οι “ανεξάρτητες” αρχές, κλπ κλπ.
Ολα αυτά τα πρόσωπα και οι θεσμοί απαρτίζουν αυτό που λέμε “ηγεσία της κοινωνίας”, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και έχουν λιγώτερο ή περισσότερο θεσμικό χαρακτήρα. Ωστόσο, και ανεξάρτητα από την θεσμική τους βαρύτητα και ισχύ, οι ηγεσίες αυτές έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο στο οποίο ηγούνται. Στο σύνολο της κοινωνίας έχουν πρωτίστως ευθύνη. Και όχι μόνο στους επιμέρους κλάδους της, που τυχόν αντιπροσωπεύουν ή θεωρητικά “προστατεύουν”.

Μέχρι στιγμής, και έχουν περάσει σχεδόν 18 μήνες λεηλασίας της χώρας μας και του λαού της, με αυτουργό αυτής της λεηλασίας την ίδια την κυβέρνησή μας, καμμία από τις άλλες κοινωνικές ηγεσίες, θεωρητικά αυτόνομες, δεν αποφάσισε να σταθεί με το μέρος του λαού και να ορθώσει θαρραλέα και αποτελεσματικά το ανάστημά της απέναντι στην κυβερνητική λαίλαπα.
Με αποτέλεσμα ο λαός να παλεύει μόνος κι απελπισμένος στις πλατείες των Αγανακτισμένων. Ενώ η εξαθλίωσή του γενικεύεται. Κι ενώ οι άνεργοι κοντεύουν το ενάμισυ εκατομμύριο στην ουσία (χώρια οι ξενιτεμένοι). Κι ενώ ένας μεγάλος αριθμός οικογενειών έχει πια ένα ή περισσότερα μέλη με μόνιμα ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας της ζοφερής αυτής οικονομικής κατοχής και αφαίμαξης υπέρ των ξένων δυνάμεων.
Δεν είναι η ατολμία που εμποδίζει τις ηγεσίες αυτές να σταθούν αλληλέγγυες προς τον λαό και να τον στηρίξουν. Οι ηγεσίες αυτές έχουν αλωθεί. Εχουν υποδουλωθεί. Εδώ και χρόνια. Χρόνια πολλά. Εχουν λοιπόν υποδουλωθεί στο διεφθαρμένο και μολυσματικό κομματικό πολιτικό σύστημα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και η υποδούλωση αυτή συνέβη σε αρκετές περιπτώσεις και με δική τους θέληση και επιδίωξη. Οι ηγεσίες αυτές είναι πια μέρος του “στρατού κατοχής” του πολιτικού συστήματος επί της κοινωνίας. Και φυσικά συνένοχες στο τεράστιο έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας.
Η υποδούλωση και ο προσεταιρισμός των κοινωνικών αυτών ηγεσιών από το διεφθαρμένο καθεστώς δεν γίνεται με κάποιον μυστικό και συνωμοτικό τρόπο. Πρώτα πρώτα αρκετές από αυτές τις ηγεσίες ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ άμεσα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Με συμφωνία και της “αντιπολίτευσης”. Με χαρτιά και σφραγίδες. Αλλες προκύπτουν μέσα από μια διαδικασία επιλογής που ουσιαστικά βρίσκει πάλι σύμφωνα και τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνάνε την χώρα (με την μορφή που έχουν σήμερα τουλάχιστον) εδώ και μισό αιώνα, αλλά και τις άλλες επιμέρους ηγεσίες. Αλλες πάλι τέτοιες ηγεσίες, όπως οι συνδικαλιστικές και οι πανεπιστημιακές, χρωστούν την ανάδειξή τους επίσης στο ίδιο διεφθαρμένο κομματικό σύστημα. Ανάδειξη που γίνεται μέσα από παρωδίες δημοκρατικών διαδικασιών που διοργανώνονται με την συνδρομή του πολιτικού συστήματος.
Με λίγα λόγια το σύνολο της ηγεσίας της κοινωνίας μας είναι υποχείριο του διεφθαρμένου κομματικού πολιτικού συστήματος [Το ίδιο το πολιτικό σύστημα είναι φυσικά υποχείριο της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων]. Και πολλά τμήματα των ηγεσιών αυτών της κοινωνίας, συναγωνίζονται στην σήψη και στην διαφθορά το ίδιο το επικυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή αρκετές από αυτές τις ηγεσίες πλουτίζουν παρασιτικά εις βάρος του λαού και χάριν στον πλούτο που παράγει ο λαός μας, όπως παρασιτικά και με τον ίδιο τρόπο ζει και βασιλεύει και το ίδιο το πολιτικό σύστημα εις βάρος του λαού μας.
Σε λίγες περιπτώσεις έχουμε δει και εξευτελιστικές παραστάσεις όπου κάποιες από αυτές τις ηγεσίες, καθαρά και μόνο για ξεκάρφωμα του λαού, επιχειρούν να υποδυθούν τον λέοντα έναντι του εργοδότη τους, δηλαδή του πολιτικού συστήματος, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και τις ανάγκες της πολιτικής διαχείρισης του καθεστώτος. Φυσικά και πρόκειται για θέατρο. Κι αυτό το δείχνουν τα αποτελέσματα αυτών των λεονταρισμών. Και ο συνακόλουθος εξευτελισμός των ηγεσιών αυτών παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ελεγχόμενων ΜΜΕ.
Ο λαός μας ΔΕΝ έχει τίποτε να περιμένει από τις ηγεσίες αυτές.
Δεν είναι μόνο άχρηστες ηγεσίες. Είναι ουσιαστικά οι εχθροί του. Οι εχθροί του λαού. Διότι ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό δυνάμεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την σημερινή εφιαλτική κατάσταση. Αλλά, οι ηγεσίες αυτές, υπηρετώντας πιστά το σύστημα, με το οποίο είναι συνένοχες, κρατούν τις δυνάμεις αυτές εγκλωβισμένες ή τις εμποδίζουν με κάθε μέσο, ακόμα και “στρατιωτικά”, από το να εκφράσουν την αντίθεσή τους.
Σε πρώτη ευκαιρία ο λαός μας θα πρέπει να συντρίψει τις εχθρικές, σάπιες και διεφθαρμένες αυτές ηγεσίες.
Πριν τον συντρίψουν εκείνες.
Θραξ Αναρμόδιος