Κοινωνική απομόνωση των αστυνομικών

Είμαι σίγουρος πως όποιος είχε την «τύχη» να βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας στις τελευταίες διαδηλώσεις –με αποκορύφωμα τη διαδήλωση της 29ης Ιουνίου- νιώθει ακόμα οργή για τη βαρβαρότητα των αστυνομικών δυνάμεων. Δεν ήταν μόνο τα ΜΑΤ – ήταν ακόμα οι άνδρες της ομάδας ΔΕΛΤΑ, τα καλά παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ και άπειροι ασφαλίτες. Εγώ τουλάχιστον τους είδα όλους αυτούς σε δράση.
Στη διαδήλωση της 29ης Ιουνίου, οι άνδρες των ΜΑΤ επιτέθηκαν -μεταξύ άλλων- σε δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ. Ένας δημοσιογράφος έχασε εντελώς την ακοή του και η αστυνομική βαρβαρότητα δεν μπορούσε πια να μείνει κρυφή από όσους δεν βρίσκονταν στο Σύνταγμα. Άλλωστε, δεκάδες βίντεο απρόκλητης αστυνομικής βίας κατέκλυσαν το διαδίκτυο.

Πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος αντίδρασης στην αστυνομική βαρβαρότητα. Έλαβα κι εγώ το μέιλ –που φέρεται ως πρόταση πρώην αστυνομικού- και προτρέπει τους διαδηλωτές να προμηθευτούν μπαλόνια και σακούλες με μπογιές ή άλλες κολλώδεις, παχύρρευστες και ακίνδυνες ουσίες, και να τις πετάνε στα κράνη και τις ασπίδες των ανδρών των ΜΑΤ, ώστε να μη βλέπουν και να αναγκαστούν να βγάλουν τις μάσκες, και να αναπνεύσουν τα χημικά που πετάνε στους πολίτες.
Ωραία είναι αυτή η πρόταση αλλά μάλλον έχει μια αδυναμία. Οι άνδρες των ΜΑΤ οπλοφορούν, οπότε, αν βρεθούν σε δύσκολη θέση, υποθέτω πως δεν θα το έχουν σε τίποτα να αρχίσουν να πυροβολούν δεξιά και αριστερά. Εδώ τώρα που είναι σιδερόφρακτοι και χτυπούν ανυπεράσπιστους πολίτες – ακόμα και γυναικόπαιδα –, και πολλές φορές το κάνουν και πισώπλατα. Δεν ξέρω γιατί τους λέμε «άνδρες των ΜΑΤ» – δεν είναι και πολύ αντρική αυτή η συμπεριφορά.
Αφού το σκέφτηκα διεξοδικά, κατέληξα πως η καλύτερη αντίδραση απέναντι στην αστυνομική βαρβαρότητα είναι η κοινωνική απομόνωση των αστυνομικών – όλων των αστυνομικών.
Η πρότασή μου είναι να μη μιλάει κανείς στους αστυνομικούς. Αν καθίσουν δίπλα μας –σε καφέ, εστιατόριο ή οπουδήποτε αλλού- να σηκωνόμαστε αμέσως και να αποχωρούμε. Αν μας μιλούν, να μην τους απαντάμε. Να τους δείξουμε με κάθε τρόπο πως τους θεωρούμε ανεπιθύμητους.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός των αστυνομικών πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο, όπου κι αν βρίσκονται. Είτε είναι σε ώρα υπηρεσίας, είτε είναι εκτός υπηρεσίας. Αυτό θα ασκήσει μια τεράστια πίεση στους αστυνομικούς αλλά και στον περίγυρό τους. Θα έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την αντίδραση των πολιτών αλλά και τις αντιδράσεις των γυναικών τους, των παιδιών τους, των γονιών τους και των φίλων τους. Θα γίνει η ζωή τους κόλαση. Όπως κάνουν τη δικιά μας, δηλαδή.
Και τι θα βγει από όλο αυτό; Θα αναγκαστούν οι αστυνομικοί να πάρουν θέση. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον περιθωριοποιούν. Ο κοινωνικός αποκλεισμός θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στους κόλπους της Αστυνομίας. Οι αστυνομικοί θα αναγκαστούν να μιλήσουν μεταξύ τους και να αποφασίσουν ποια είναι η θέση τους απέναντι στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και τους πολίτες που διαδηλώνουν.
Οι αστυνομικοί θα αναγκαστούν να πάρουν θέση. Πραγματική θέση, όχι τις γελοίες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας -των διακοσίων μέτρων- που πραγματοποιούν λίγες μέρες αφού μας έχουν σαπίσει στο ξύλο και ψεκάσει με χημικά και λίγες μέρες πριν μας ξανασαπίσουν στο ξύλο και μας ξαναψεκάσουν με χημικά.
Ναι, αλλά υπάρχουν και καλοί αστυνομικοί. Δεν είπα το αντίθετο. Αλλά περιμένω από τους «καλούς αστυνομικούς» να πάρουν θέση και να καταδικάσουν έμπρακτα τις πρακτικές των συναδέλφων τους. Ας απομονώσουν και απομακρύνουν τους κακούς συναδέλφους τους και θα τους βγάλουμε από την κοινωνική απομόνωση.
Το επιχείρημα-δικαιολογία «έγινα αστυνομικός, για να έχω μια σίγουρη δουλειά» δεν στέκει πια – αν έστεκε ποτέ. Τώρα που παίζεται η δουλειά και η αξιοπρέπεια των πολιτών που πληρώνουν τον μισθό σου, αν η δουλειά σου είναι να τους ανοίγεις τα κεφάλια και να τους ραντίζεις με καρκίνο, είσαι απλά ένας δολοφόνος. Και «δουλειά» των πολιτών είναι να αντισταθούν σε αυτόν που θέλει να τους δολοφονήσει.
Η Αστυνομία ζητάει από τους πολίτες να περιφρουρούν τη διαδήλωσή τους – αφού, βέβαια, έχει «φυτέψει» πρώτα ανάμεσά τους ασφαλίτες και παρακρατικούς. Τώρα έφτασε η ώρα να ζητήσουμε από τους αστυνομικούς να περιφρουρήσουν το σώμα στο οποίο ανήκουν. Κι επειδή δεν πρόκειται να το κάνουν αν τους το ζητήσουμε –αν ήταν, θα το είχαν κάνει από μόνοι τους-, θα τους αναγκάσουμε να το κάνουν, αποκλείοντάς τους από την κοινωνία.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός των αστυνομικών –αλλά και όλων αυτών που στηρίζουν την κρατική βία (καναλάρχες, μεγαλοεπιχειρηματίες, τηλεδημοσιογράφοι κλπ)- είναι μια ειρηνική αντίδραση που μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική. Σίγουρα, πιο αποτελεσματική από τα βρισίδια και το πετροβολητό.
Έχω ένα φίλο αστυνομικό –όχι, δεν είναι στα ΜΑΤ-, όπως και γνωστούς που είναι αστυνομικοί. Ενημέρωσα τον φίλο μου πως -μέχρι οι αστυνομικοί να πάρουν θέση και να απομονώσουν ή να απομακρύνουν τους δολοφόνους και τους βασανιστές που έχουν ανάμεσά τους- δεν πρόκειται να ξανακούσει τη φωνή μου. Φυσικά, το αποδέχτηκε. Υπάρχει ο νόμος, υπάρχει η φιλία, υπάρχει και η λογική.












pitsirikos