Γράφει ο Θόδωρος Γαλανόπουλος
Το ερώτημα μπορεί να ηχεί λογικά, αλλά … Τι θα γίνει τώρα με όλη αυτή τη δύναμη και όλον αυτόν τον αγανακτισμένο κόσμο; Γιατί, βιάζεστε να δείτε αν θα αρπάξουν τις βρεγμένες σανίδες; Κοιτάτε και βλέπετε να χάνετε η πελατεία σας από το κομματικό μαγαζί; Ήδη ακούω κάποιες κουβέντες δημοσιογραφικές ότι τάχα είναι ένας κόσμος ανεξέλεγκτος, διαφορετικός μεταξύ τους, απολίτικος και απρόβλεπτος! ...
Ότι είμαστε αγαπητοί μου, εσείς μας δημιουργήσατε! Και κόμματα ψηφίσαμε και υποστηρίξαμε και σε συγκεντρώσεις πήγαμε και πολιτικές συζητήσεις κάναμε έντονες για το αν είναι σωστός ο αριστερός δρόμος η ο κεντροδεξιός. Αλλά όποιον δρόμο και αν ακολουθήσαμε όλοι μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού και το μόνο μέλλον μας δείχνει η καταβαράθρωση! Το έχω ξαναγράψει και το γράφω ξανά! Το ότι βγαίνουν στο δρόμο και στο σύνταγμα 200 χιλιάδες κόσμος, είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν! Το ότι σας γιουχάρουν και σας πετάνε και κανένα γιαουρτάκι είναι χαδάκια και χαριεντισμοί! Όταν έχεις τελειώσει μια χώρα, την έχεις αφανίσει, την έχεις υποθηκεύσει, έχεις εξαφανίσει το μέλλον των πολιτών της και μοιάζεις με εισβολέα, με διαρρήκτη, με κλεφτοκοτά που μπήκε στο κοτέτσι του φτωχού, τι σου πρέπει άραγε;
Το λιγότερο κλωτσιές που να μην μπορείς να εμφανιστείς ξανά, όχι στο πολιτικό προσκήνιο αλλά ούτε στο καφενείο του χωριού σου! Και μην φέρνετε παραδείγματα κάτι αναπηρικές συντάξεις μαϊμούδες που κι αυτές τις μοίρασαν τα πολιτικά σας γραφεία. Άνθρωποι που δουλέψανε σκληρά δεκαετίες να κινδυνεύουν να μην πάρουν ούτε σύνταξη; Παιδιά που πρωτοβγαίνουν στη δουλειά να τα καταδικάζεις στη φτώχεια των 400 ευρώ; Μαγαζάκια που δίνανε ένα μεροκαματάκι, κλειστά το ένα μετά το άλλο, άνεργοι σωρό με ψυχοφάρμακα! Τι σας πρέπει άραγε;
Για ένα μεγάλο διάστημα ο Ελληνικός λαός υπέμεινε στωικά όλους τους άσχετους πειραματισμούς , δικούς σας και των προηγουμένων και το μόνο που ήθελε ήταν μια μικρή ελπίδα για το μέλλον τουλάχιστον των παιδιών του! Τώρα του λέτε ότι τέρμα δεν υπάρχει τίποτε... Τρία -τέσσερα μνημόνια να σε σφίγγουν σαν τη μέγγενη που έχω στη δουλειά μου! Τι σας πρέπει; Και το πιο σημαντικό κατ’ εμένα; Εμείς δεν φταίξαμε σε τίποτε! Εμείς τρώγαμε και τρώμε μόνο όσα μας δίνει η δουλειά μας, τίποτε παραπάνω! Πώς να δεχτούμε ότι θα χάσουμε κι αυτά τα λίγα τώρα;
Καλλίτερα να πάτε να χαθείτε εσείς πρώτα και τελευταίοι εμείς και η χώρα μας. Ποιος να μας το έλεγε και να τον πιστεύαμε πριν από λίγα χρόνια, ότι θα τρέχουμε να πάμε μετανάστες αλλού; Τρελός είσαι, θα του λέγαμε; Αυτός που μας λέει σχεδόν ότι η χώρα καταστράφηκε, χρεοκόπησε τι είναι; Τρελός,μαλάκας, η κλέφτης; Και τι του πρέπει άραγε; Αγαπήστε λοιπόν την αγανάκτησή μας και βρείτε τρόπο να την καταλαγιάσετε, πριν δείτε την οργή μας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου