Χτες το απόγευμα, πήγα στα Προπύλαια να ακούσω τον Μίκη Θεοδωράκη. Υπήρχε πολύς κόσμος αλλά στην πλειοψηφία του σε ηλικία αρκετά μεγαλύτερη από τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος . Αγανακτισμένοι ήταν και στα Προπύλαια αλλά, μετά από κάποια ηλικία, είσαι ήδη τόσο αγανακτισμένος με τα ζάχαρα, την πίεση, τους προστάτες και τα ρέστα, οπότε πόσο παραπάνω να σε αγανακτήσει το Μνημόνιο;
Ο Μίκης ήταν ο γνωστός Μίκης. Ουρανο-Μίκης. Ένα το χελιδόνι, να κάνουμε επανάσταση και ενωτικός. Δεν ήθελε να στενοχωρήσει το ακροατήριο- αρκετά στενοχωρημένο ήταν ήδη, άλλωστε-, οπότε τα έριξε όλα στην κυβέρνηση και στους «ξένους». Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη. Ούτε ο Μίκης έχει καμία ευθύνη, βέβαια. Ήμασταν όλοι στο εξωτερικό τα τελευταία είκοσι χρόνια – οι Αρειανοί έβγαζαν κυβερνήσεις στην Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Τέλος πάντων, ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια εγγύηση πως δεν θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Μετράει ο λόγος του και -αν δείξουμε τάσεις αυτοκτονίας- είναι ένας από τους λίγους Έλληνες που έχει τη δυνατότητα να το σταματήσει.
Τώρα υποτίθεται πως εγώ δεν θα έπρεπε να πάω στα Προπύλαια αλλά δεν τα μπορώ αυτά τα ελιτίστικα. Γενικά, παίζει πολύ στις διαδηλώσεις στην Ελλάδα πως «αφού θα είναι αυτοί, εμείς δεν πάμε». Μου θυμίζουν κάτι γκόμενες στο Γυμνάσιο που έλεγαν «αν καλέσεις την Παπασταύρου στο πάρτι σου, εγώ δεν έρχομαι!». Να διαδηλώνεις για το ξεπούλημα της χώρας σου και να σκέφτεσαι ποιοι θα είναι στη διαδήλωση. Έτσι κατάφεραν να μας έχουν χώρια και να μας κρατάνε μακριά από το Σύνταγμα πάνω από ένα χρόνο – καλά ζώα ήμασταν κι εμείς, βέβαια. Προσωπικά, δεν έχω τέτοια κολλήματα – πάω παντού (εκτός από τους φασίστες). Γενικά, δεν τους μπορώ τους διαχωρισμούς. Φαντάζεστε πως θα ήταν η κοινωνία αν οι όμορφοι παντρευόντουσαν μόνο όμορφες και οι άσχημοι μόνο άσχημες; Πάντως, ο Μίκης έστειλε χαιρετισμό στα «νιάτα που διαδηλώνουν στο Σύνταγμα» και πολλοί διαδηλωτές πήγαν μετά το τέλος της συγκέντρωσης στην πλατεία Συντάγματος.
Μόλις τελείωσε την ομιλία του ο Μίκης, πήγα στο Σύνταγμα. Πού αλλού να πάω; Όλοι οι φίλοι μου εκεί μαζεύονται. Άσε δε, που έχω συναντήσει στο Σύνταγμα και ανθρώπους που είχα να δω πάρα πολλά χρόνια. Όλο ξεκινάω να πάω να διαδηλώσω και να φωνάξω συνθήματα, και κάθε φορά καταλήγω με τίποτα παλιόφιλους να κάνουμε πολιτικές συζητήσεις του στιλ: «ρε μαλάκα, θυμάσαι την Σοφία που έπαιρνε ωραίες πίπες;» «Ναι, ρε μαλάκα, η Σοφία, ρε μαλάκα, η κόρη του παπά, τι έγινε αυτή η ψυχή;» «Παντρεύτηκε, ρε μαλάκα» «Έλα, ρε μαλάκα! Ποιος την πήρε αυτή, ρε μαλάκα;» «Ρε μαλάκα, εδώ βρέθηκε γυναίκα να πάρει εσένα, η Σοφία θα έμενε στο ράφι;».
Στο Σύνταγμα υπάρχει και το περίπτερο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος, όπου μπορείτε να υπογράψετε την έκκληση. Βέβαια, έτσι που το παίζουν όλοι ανέμελοι, άσχετοι και αθώοι, δεν θα μου κάνει καμιά εντύπωση αν εμφανιστεί μια μέρα στο Σύνταγμα ο Σωκράτης Κόκκαλης και υπογράψει να δημιουργηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, για να μάθει κι αυτός πού στην ευχή πήγαν τα λεφτά.
Από το Σύνταγμα κανείς δεν φεύγει πεινασμένος αφού οι καντίνες είναι περισσότερες και από τους διαδηλωτές. Οι καντίνες έχουν απασχολήσει πολύ και τη λαϊκή συνέλευση. Βγαίνουν διάφοροι και παραπονιούνται επειδή υπάρχουν καντίνες στην πλατεία, άλλοι ζητούν να μειωθεί η τιμή στο hot dog και διάφορα τέτοια. Στο τέλος, θα μπουκάρουν οι διαδηλωτές στη Βουλή και στη συνέλευση θα συζητάμε ακόμα πόσο πρέπει να κοστίζει το σουβλάκι.
Ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου οχήματος δεν ξέρω γιατί έχει αγανακτήσει. Εγώ, αν είχα ένα τέτοιο, θα ήμουν ευτυχισμένος.
Η φάση με τις σκηνές στην πλατεία Συντάγματος είναι γαμάτη. Οι σκηνές πρέπει να μείνουν και μετά την επανάσταση. Μου θυμίζουν την Παχιά Άμμο στη Νίσυρο – βέβαια, εκεί είναι όλοι ξεβράκωτοι. Από την άλλη, ευτυχώς που στην πλατεία Συντάγματος δεν έχει σκορπιούς.
Μπροστά από τη Βουλή, η μούντζα πάει σύννεφο. Η μούντζα είναι μια ελληνοπρεπέστατη χειρονομία και εκφράζει τον ιδιαίτερο ψυχισμό του Έλληνα. Επειδή υπάρχουν, όμως, και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, καλό θα ήταν -για να γίνει γνωστή η διαμαρτυρία μας και σε άλλους λαούς- να κάνουμε πού και πού τίποτα κωλοδάχτυλα. Τις μούντζες -οι ξένοι- μπορεί να τις περνάνε για χαιρετισμούς στους βουλευτές.
Στη Βουλή υπάρχει και η σημαία της Μεγάλης Βρετανίας. Μπορεί να την έβαλαν για το γάμο του πρίγκιπα Ουίλιαμ και να ξέμεινε. Ή μπορεί να είναι μήνυμα των βουλευτών προς τους διαδηλωτές να φέρονται με την τυπική βρετανική ευγένεια.
Τα τηλεοπτικά συνεργεία βρίσκονται στην πάνω μεριά της πλατείας αλλά στην κάτω απαγορεύεται να πλησιάσουν. Οι δημοσιογράφοι τρώνε τρελό βρίσιμο στο Σύνταγμα αλλά έχουν συνηθίσει. Βέβαια, ο κόσμος βρίζει τους τηλεδημοσιογράφους αλλά την πληρώνουν κάτι κοπελίτσες και κάτι νεαροί δημοσιογράφοι που παίρνουν τρεις κι εξήντα. Μετά τους πολιτικούς και τη Βουλή, θα έρθει η ώρα των τηλεδημοσιογράφων και των αφεντικών τους. Για την ώρα, κάνουν πως δεν ακούν τα συνθήματα που ακούγονται για κανάλια και δημοσιογράφους στο Σύνταγμα.
Εκεί που σκεφτόμουν τους «αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους», να σου ξαφνικά μπροστά μου ο Άρης Χατζηστεφάνου. Σκέφτηκα να τον πλακώσω στο ξύλο αλλά εκείνη την ώρα μιλούσε ζωντανά στο BBC για τις διαδηλώσεις της Αθήνας, οπότε δεν τον έδειρα για να μη χαλάσει η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Όταν τελείωσε την ανταπόκριση, εγώ δεν είχα τα χέρια ελεύθερα για να τον σαπίσω στο ξύλο επειδή έπινα ένα φρεντοτσίνο, οπότε βρήκε την ευκαιρία να μου πει πως μόλις είχε επιστρέψει από την Ισπανία, όπου ήταν προσκεκλημένος των διαδηλωτών στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη για το Debtocracy, ενώ τον έχουν καλέσει να μιλήσει σε έξι φεστιβάλ στο εξωτερικό και δεν ξέρει πού να πρωτοπάει. Έλα μωρέ, σιγά τον δημοσιογράφο.
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου