Ο Μουμπάρακ έφυγε.! Εμείς, πότε θα βρούμε την δύναμη να τους διώξουμε;

Ένα σενάριο είναι αυτό. Κακό, εφιαλτικό, αλλά σενάριο. Το οποίο κάποια στιγμή μπορεί να παιχτεί, όσο και αν φαντάζει υπερβολικό, ανέφικτο ή και εξωπραγματικό. Δεν είναι.
Να ξημερώσουμε ένα πρωί με τον κόσμο να έχει ξενυχτήσει στην πλατεία Συντάγματος, στην πλατεία Αριστοτέλη, στην πλατεία Γεωργίου του Α΄, και τις άλλες πλατείες των μεγάλων και μικρών πόλεων. Να έχει ματώσει κιόλας. Να φωνάζει στον Γιώργο Παπανδρέου να σηκωθεί να φύγει, αγκαζέ με τον Πάγκαλο και τον Παπακωνσταντίνου, να μην πηγαίνει κανείς ή σχεδόν κανείς στις δουλειές του, να μη λειτουργούν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι συγκοινωνίες, τα ταχυδρομεία, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, να έχουν βγει στο σφυρί και οι υπόλοιποι δημόσιοι οργανισμοί, να έχουν κλείσει δήμοι και περιφέρειες, να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά η αστυνομία και να έχουν αναλάβει την τήρηση της «τάξης» οι Νατοϊκές δυνάμεις, οι οποίες κατά τον Πάνο Μπεγλίτη δεν εκπαιδεύονται για την αντιμετώπιση λαϊκών αντιδράσεων αλλά η τελευταία σύνοδος της Λισαβόνας αυτό ακριβώς αποφάσισε, κι ο Γιώργος να λέει «όχι», δεν φεύγει. Εξάλλου, έχει τη λαϊκή εντολή, λέει, όπως λέει και ο Μουμπάρακ. Οι άλλοι ας διαδηλώνουν, δημοκρατικό τους δικαίωμα, όπως σχεδόν ειρωνικά είπε απευθυνόμενος στο αμερικανοεβραϊκό λόμπι, που τον επισκέφθηκε στην Αθήνα.
Τρελό το σενάριο; Όχι και τόσο. Διότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έχει λάβει εντολή από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους άλλους δυο εταίρους της τρόικας να προχωρήσει στην εκτέλεση των δεσμεύσεων που έλαβε και να τελειώσει τη δουλειά. Δεν έχει το δικαίωμα να φύγει και να την αφήσει μισοτελειωμένη. Πρέπει να βάλει μπρος και την αναθεώρηση του Συντάγματος, κατά τις βουλές τους. Μιλούν πολλοί και όλο και πιο συχνά για εκλογές πριν την ώρα τους, ωστόσο εκλογές οι «δάνειες δυνάμεις» δεν θέλουν, δεν επιθυμούν, δεν θα τις αφήσουν να γίνουν, αν δεν κλειδώσουν πρώτα οι δικές τους δουλειές. Και άσε εκείνον που θα αναλάβει μετά τον Παπανδρέου, να τραβάει τα μαλλιά του.
Εξάλλου, πέρα από το ότι θα σπαταληθούν κοντά δυο μήνες απραξίας στην προεκλογική περίοδο και όσα θα την ακολουθήσουν, δεν είναι καθόλου προβλέψιμο το μετεκλογικό τοπίο. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κερδίζει στις δημοσκοπήσεις-στις κατά κάποιο τρόπο εικονικές εκλογές-δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι θα κερδίσει και στις πραγματικές εκλογές. Όχι επειδή έχει τη δυνατότητα η ΝΔ να δημιουργήσει ένα ρεύμα υπέρ της, αλλά για το λόγο ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει το ΠΑΣΟΚ την επικράτησή του. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος άλλαξε χέρια, χωρίς κανείς να καταλάβει πώς. Ούτε καν εκείνοι που κέρδισαν τις εκλογές. Ο Γιώργος Καμίνης δεν ήταν ο ακαταμάχητος αντίπαλος του Νικήτα Κακλαμάνη. Αντιθέτως, η υποψηφιότητά του έδειχνε να εξασφαλίζει μια δεύτερη τετραετία στον μέχρι προχτές (αλαζόνα) δήμαρχο. Αυτό έδειχναν και οι δημοσκοπήσεις. Κι όμως, επικράτησε. Δεν είχε ρεύμα, δεν είχε οπαδούς. Απλώς δεν ψηφίστηκε ο Νικήτας Κακλαμάνης. Δεν τον ψήφισαν οι δικοί του ψηφοφόροι, αυτοί τους οποίους είχε σίγουρους. Και πήρε τη νίκη ο αντίπαλός του από την αποχή.
Αυτή η δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος είναι που φοβίζει τα πολιτικά και άλλα επιτελεία που αποφασίζουν για τις εκλογές. Το απρόβλεπτο. Ακόμα και αν ο Σαμαράς έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του από τότε που κήρυξε τον αγώνα εναντίον του μνημονίου, δεν πείθει αυτούς που κερδίζουν από το οικόπεδο «Ελλάδα» ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά τους. Όχι η δουλειά του. Τη δουλειά τους.
Με δυο λόγια: Η πιο σταθερή δημοκρατία στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας έχει μπει σε δοκιμασία. Με ευθύνη των ίδιων των διαχειριστών της.

ripes