Το σκηνικό ήταν το εξής. Βρισκόμασταν γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, με μια τηλεόραση λοξά πίσω να "λέει" τις ειδήσεις του MEGAλου καναλιού.
Για να πω την αλήθεια δεν παρακολουθούσα, απορροφημένος σε κάτι που διάβαζα, μέχρι τη στιγμή που ο θόρυβος από την κουβέντα έγινε έντονος σα να μάλωναν για κάτι.
Συγκεντρώνομαι λοιπόν στην κουβέντα και καταλαβαίνω πως μιλούσαν για τη σημερινή κατάσταση, την κρίση, τους υπαίτιους και τις λύσεις για την έξοδο απ' όλα αυτά.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Μόνο που... διαπίστωσα κάτι τραγικό.
Ουσιαστικά λέγανε τα ίδια πράγματα. Δεν διαφωνούσε κανένας με τον άλλο.
Η ένταση ήταν γιατί ο καθένας προσπαθούσε να πάρει τη σειρά να μιλήσει για να πει... τα ίδια.
Δεν άκουγε τι έλεγε ο διπλανός του. Έβλεπες στο πρόσωπό του την αγωνία να πάρει το λόγο. Για να πει ουσιαστικά τα ίδια. Μόνο που έβαζε δικά του παραδείγματα. Ίδιες διαπιστώσεις, όλα ίδια.
Γυρίζω προς την τηλεόραση και βλέπω μια από τα ίδια. Έξι κουτάκια με έξι φάτσες να λέει ο καθένας το δικό του. Μόνο που αυτοί έχουν υποβολέα. Έχουν και σκηνοθέτη. Έχουν συνεννοηθεί και από πριν τι θα μας πουν.
Και μεις. Κόψαμε την επικοινωνία. Βάλαμε τη ζωή μας σ' ένα παράθυρο. Και μιλάμε. Για να μιλήσουμε. Και λέμε για να πούμε. Και φωνάζουμε για να εκτονωθούμε. Και μετά πάμε στο κρεβάτι μας για ύπνο. Ήσυχοι πως καλά τους τάπαμε. Για να ξυπνήσουμε την άλλη μέρα και πάλι από την αρχή.
Ζωή σε παράθυρο (windows). Χωρίς υποβολέα. Χωρίς σκηνοθέτη.
Ή μάλλον με τον ίδιο υποβολέα, με τον ίδιο σκηνοθέτη. Μέσα από μια σκιά χρωματιστή τώρα κι όχι γκρίζα όπως στο μύθο του σπηλαίου. Πιο ζωντανή. Πιο αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου