“Αν θες να γίνει κάτι σωστά, κάντο μόνος σου”

του Defective Genes

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι σαν λαός έχουμε πάρει διαζύγιο με την …κοινή λογική.
Έχεις ένα μαγαζί. Ψάχνεις να προσλάβεις κάποιον να το κουμαντάρει. Σου έρχονται π.χ 5 υποψήφιοι που (λένε πως) ξέρουν. Σου λένε ότι:
- Ένας από αυτούς κάθε φορά θα είναι υπεύθυνος για την διαχείριση.
- Κάθε 4 χρόνια θα επιλέγεις κάποιον από αυτούς. Αν ο ένας δεν σου κάνει, επιλέγεις κάποιον από τους υπόλοιπους.
Και ρωτάς:
- Αν θέλω κάποια στιγμή να παρέμβω; – Δεν γίνεται
- Αν θέλω να αλλάξω κάποιον στον 1 χρόνο αντί για 4; – Δεν γίνεται.
- Αν θέλω να ελέγξω μόνος μου τα έσοδα και τα έξοδα; – Δεν γίνεται.
Μα είναι συμφωνία τώρα αυτή;

Τέλος πάντων μυρίζει λίγο ψιλο-απάτη η δουλειά, αλλά εσύ δεν ξέρεις κιόλας από μαγαζιά, είναι αυτοί γραβατωμένοι, κοστουμάτοι, σοβαροί, λες ας δοκιμάσω.
Περνάνε τα χρόνια και λειτουργεί το μαγαζί. Δεν τα πολυκαταφέρνουν και τέλεια βέβαια αυτοί, το μαγαζί πάει-δεν πάει.
Ο ένας σου τα λέει έτσι, ο άλλος σου τα λέει αλλιώς, μαλώνουν μεταξύ τους, κατηγορούν ο ένας τον άλλο, υποψιάζεσαι ότι ψιλοκλέβουν και το ταμείο, δεν ξέρεις όμως και ποιον να πιστέψεις (έτσι και αλλιώς από την αρχή κάτι δεν σου κάθονταν στην όλη ιστορία).
Βάζεις μια τον ένα, μια τον άλλο, είσαι και λίγο καλόπιστος, λες για να ξαναβάλω τον πρώτο ίσως έμαθε από τα λάθη του(!) και άντε κουτσά-στραβά βγαίνουμε και δεν βαριέσαι, αφού βγαίνει το μεροκάματο….
Περνάνε λοιπόν καμιά 35αριά χρόνια και ένα ωραίο πρωί, σου έρχονται όλοι αυτοί με κατεβασμένα τα μούτρα και σου λένε ότι: πελάτες δεν έρχονται πια, επενδύσεις δεν γίνονται, το μαγαζί έχει πιάσει πάτο, τα δάνεια απο τις τράπεζες βουνό, το ταμείον είναι μείον και γενικώς και ειδικώς πάμε όχι απλά για φούντο αλλά μάλλον θα χάσεις και το σπίτι σου και πάλι μπορεί να μην ξεχρεώσεις.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι κάνεις τώρα;
α) Κάθεσαι να δείς ποιος έφταιξε, ποιός δεν έφταιξε, ποιός είχε καλές προθέσεις, ποιός ήταν λαμόγιο, ποιός έκανε λάθη ή όχι, ώστε να “αποδοθούν σωστά οι ευθύνες” και να δεις μήπως κάποιος από αυτούς ήταν σωστός τελικά, οπότε να μην τον αδικήσεις κιόλας αλλά και γιατί όχι να συνεχίσεις να τον έχεις στο μαγαζί μπας και … το σώσει;
β) Τους αρχίζεις όλους μαζί στις κλωτσιές που στο ρημάξανε το μαγαζί και αναλαμβάνεις να σώσεις μόνος ότι μπορείς μονολογώντας “Εγώ έπρεπε να αναλάβω. Από την αρχή. Μόνος μου. Γιατί τα εμπιστεύτηκα τα ζώα; Αφού δική μου ευθύνη ήτανε. Και ας μην ήξερα. Θα το έβρισκα στην πορεία. Μόνος σου. “;
Τελικά αν θες να γίνει κάτι σωστά, κάντο μόνος σου.

Defective Genes
http://anarmodios.wordpress.com/