Σε αντίθεση με τα προπαγανδιστικά παραμύθια που πουλάει στο λαό η ελληνική κυβέρνηση, στην Ευρώπη φουντώνουν αυτή τη στιγμή οι πραγματικές συζητήσεις και οι προτάσεις για το μέλλον του ΕΥΡΩ, που θα σημάνει και το μέλλον ολόκληρης της ΕΕ.
Η κύρια αιτία της κρίσης
Όταν ξέσπασε η διεθνής κρίση και προ του κινδύνου κατάρρευσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, τόσο τα κράτη της ΕΕ όσο και η ΕΚΤ έσπευσαν να ενισχύσουν τις τράπεζες. Θυμάστε τα 28 δις του κ. Αλογοσκούφη και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν. Το ίδιο και χειρότερα έκανε.....
και η Ιρλανδία κ.λ.π. Συνολικά διατέθηκε πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ΕΥΡΩ για να διασωθούν οι τράπεζες (αγορές) από τα τοξικά προϊόντα που διέθεταν, στην προσπάθειά τους να τζογάρουν ασύστολα όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Όπως ήταν επόμενο, η διάθεση τέτοιου κολοσσιαίου ποσού, διέσωσε μεν τις τράπεζες, εκτίναξε όμως τα δημόσια ελλείμματα των κρατών και τα χρέη τους στα ύψη.
Αφού λοιπόν διασώθηκαν και δυνάμωσαν οι τράπεζες (αυτό που λέμε αγορές), στεγνώνοντας τα δημόσια ταμεία, άρχισαν αμέσως επιθέσεις εναντίον των κρατών που τις διέσωσαν, ανεβάζοντας τα spreads, προκειμένου και πάλι να κερδοσκοπήσουν.
Σήμερα η ηγεσία της ΕΕ, με πρώτη τη Γερμανία, καλεί τους λαούς να εξαθλιωθούν, προκειμένου αφενός να καλυφθούν τα δημιουργηθέντα κυρίως από τη διάσωση των τραπεζών ελλείμματα, αφετέρου να εξοφληθούν οι ίδιες οι διασωσμένες τράπεζες για τα δάνεια που έχουν χορηγήσει στα κράτη. Δηλαδή με λίγα λόγια, υπεράνω κρατών, λαών και δημοκρατιών, οι τράπεζες (αγορές).
Και να σκεφτείτε ότι η Κυρίαρχη Ιδεολογία του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου είναι: «Το πότε θα βγούμε ξανά στις αγαπημένες αγορές» για νέα δάνεια.
Οι προτάσεις
Όλοι πλέον αποδέχονται ότι το ΕΥΡΩ, ένα κοινό σκληρό νόμισμα, δεν μπορεί να ακολουθηθεί από ανομοιογενείς και με διαφορετικούς ρυθμούς οικονομίες. Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση, τα πλούσια και παραγωγικά κράτη, είναι επόμενο να γίνονται πλουσιότερα και τα πτωχά και με μικρούς ή μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης κράτη, να γίνονται πτωχότερα, όπως ακριβώς συμβαίνει και τα με τα μέλη μιας νεοφιλελεύθερης κοινωνίας. Τα πλούσια μέλη γίνονται πλουσιότερα και τα πτωχά πτωχότερα.
Στην ΕΕ λοιπόν διατυπώνονται κυρίως τέσσερις προτάσεις:
Α) Η πρόταση να συνεχίσουν να ακολουθούνται πολιτικές τύπου μνημονίου με ΕΕ και ΔΝΤ, όπως ξεκίνησαν ήδη η Ελλάδα και η Ιρλανδία.
Όμως αυτή η πολιτική δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διασφαλίζει ότι οι τράπεζες θα πάρουν πίσω τα χρήματα που έχουν δανείσει στα κράτη, μετατρέποντας τους λαούς σε ερείπια. Δηλαδή αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο από ένας μηχανισμός διασφάλισης των απαιτήσεων των τραπεζών.
Β) Η πρόταση για εγκατάλειψη του σκληρού ΕΥΡΩ και επιστροφή πίσω στα εθνικά νομίσματα, κάτι το οποίο θα γίνει με απόλυτη μαθηματική βεβαιότητα και αφού πρώτα τα πτωχότερα κράτη, θα έχουν εντελώς υποδουλωθεί.
Γ) Η πολύ σημαντική πρόταση για χορήγηση δανείων από τη ΕΚΤ απευθείας στα κράτη μέλη με επιτόκιο 1%, όπως κάνουν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών που έχουν εθνικά νομίσματα (πχ. Η FED), ώστε να ανασάνουν τα ασθενέστερα κράτη της ΕΕ, να γλιτώσουν από τις αγορές και ταυτόχρονα να μπορέσει να μεγαλουργήσει η ίδια η ενωμένη Ευρώπη με ένα ισχυρό ΕΥΡΩ.
Ας σημειωθεί ότι σήμερα οι ιδιωτικές τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και στη συνέχεια δανείζουν τα κράτη μέλη ανάλογα με τα spreads, δηλαδή με επιτόκια 5,6,7 ή και 10%.
Μεγάλο εμπόδιο προς αυτή την κατεύθυνση είναι κυρίως η Γερμανία, η οποία προφανώς δεν έχει ως όραμα μια ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη, αλλά μια Ευρώπη που θα την εκμεταλλεύεται η ίδια. Ίσως τελικά είχαν δίκιο οι Άγγλοι που δεν θέλησαν με τέτοιες προϋποθέσεις να μπουν στο ΕΥΡΩ.
Αν δεν γίνει αυτό, κράτη σαν την Ελλάδα δεν έχουν σωτηρία.
Δ) Η πρόταση για νόμισμα δύο ταχυτήτων. Δηλαδή ένα σκληρό ΕΥΡΩ για τα αναπτυγμένα κράτη της ΕΕ και ένα πιο μαλακό (υποτιμημένο) για τα υπόλοιπα κράτη κυρίως του νότου. Αυτή η άποψη προωθείται κυρίως από τους Γερμανούς, οι οποίοι, βλέποντας ότι θα δεχτούν πίεση για απευθείας χορήγηση δανείων από την ΕΚΤ προς τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και θα απολέσουν οικονομικά προνόμια, σπεύδουν να κάνουν αυτή την πρόταση.
Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σε τι θα ωφελήσει μια τέτοια εξέλιξη έναντι της πλήρους επιστροφής στα αρχικά εθνικά μας νομίσματα. Στην ουσία θα δημιουργηθεί ένας σκληρός πυρήνας πλουσίων κρατών της Ευρώπης, με ηγέτη τη Γερμανία, ο οποίος και θα κυριαρχεί στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Συμπέρασμα
Το τελικό συμπέρασμα για μας, έπειτα από όλα τα πιο πάνω, είναι ότι κατ’ αρχήν το μνημόνιο είναι αδιέξοδο και δεν πρέπει να συνεχιστεί και δεύτερον ότι θα πρέπει η ΕΚΤ να δανείζει τα κράτη μέλη της ΕΕ απευθείας με επιτόκιο 1%. Διαφορετικά έξοδο από το ΕΥΡΩ και επιστροφή στη δραχμή τώρα, πριν χαθεί ακόμα μια γενιά.
Θα δυσκολευτούμε πολύ στην αρχή, θα δουλέψουμε σκληρά, αλλά θα κερδίσουμε τη ζωή μας.
Δεν θα ζούμε διασωληνωμένοι.
http://hassapis-peter.blogspot.com/2010/11/blog-post_2168.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου