Από τη Βουλή των 500 της αρχαίας Ελλάδας στη Βουλή των 300 της σύγχρονης (?) !!

Βουλευτής στην αρχαία Ελλάδα μπορούσε να γίνει οποιοσδήποτε εφόσον ψηφιζόταν. Μοναδικές προϋποθέσεις να είναι Έλληνας πολίτης και να κατέχει την ελληνική θρησκεία και παιδεία.
Από την στιγμή της εκλογής του καταγραφόταν λεπτομερώς όλη η προσωπική του αλλά και η οικογενειακή του περιουσία. Ενδεικτικό του "λεπτομερώς" παραπάνω είναι ότι καταγράφανε μέχρι και τα σανδάλια που φορούσε!
Αν κατά τη διάρκεια της θητείας του έπαιρνε οποιαδήποτε απόφαση, απόρροια της οποίας ήταν να ζημιωθεί το ελληνικό δημόσιο, το κοινό καλό των πολιτών, γινότανε κατάσχεση της περιουσίας του μέχρι του ποσού της ζημιάς που προκαλούσε. Αν η ζημιά ήταν μεγαλύτερη από την περιουσία του, τότε αφού γινότανε κατάσχεση και της οικογενειακής του περιουσίας (συμπεριλαμβανομένων των σανδαλιών!), είχε την υποχρέωση να δουλέψει χωρίς αμοιβή στο δημόσιο μέχρι να ξεχρεώσει αυτά που χρώσταγε.
Ούτε βουλευτικές ασυλίες ούτε κουτοπόνηρα νομοθετήματα για να μην μας πιάνει ο νόμος...
Αν σας κάνει εντύπωση, είναι γιατί πλέον έχουμε ξεχάσει την πραγματική έννοια κάποιων λέξεων όπως δημοκρατία, πολιτική, πολιτικός... Για βοήθεια παραθέτω σύνδεσμο από παλαιότερη ανάρτησή μου: http://saktsak.blogspot.com/2010/11/blog-post_6980.html


Ήταν όμως ο 5ος π.Χ. αιώνας η μοναδική περίπτωση όπου οι πολιτικοί ήταν πραγματικοί ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ;;; Όχι βέβαια. Θα αναφέρω ενδεικτικά την περίπτωση του Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο Καποδίστριας ήταν ένας  από τους εντιμότερους κυβερνήτες της Ελλάδας. Δεν δεχότανε να πάρει μισθό σαν πρωθυπουργός και ζούσε με κάποια εισοδήματα που είχε από πατρική περιουσία.
Η Δ΄ εθνοσυνέλευση προσπάθησε να του κόψει μισθό αλλά αυτός δεν δέχθηκε.
Πούλησε από τα παράσημα του τα πολύτιμα πετράδια  και έδωσε τα χρήματα στο κράτος.
Στο τέλος το ίδιο έκανε και με την προσωπική του περιουσία. Στους υπουργούς του ξεκαθάρισε οτι εφόσον η πατρίδα του είναι πάμφτωχη λόγω του αγώνα μετά την απελευθέρωση, να αρκεστούν σε πολύ χαμηλές αποδοχές.
Ο μισέλληνας αυστριακός Μέτερνιχ, και γνωστός μηχανοράφος, έλεγε οτι τον μόνο που δεν μπορώ να πολεμήσω είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και αυτός είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Δυστυχώς οι νταήδες της εποχής Μαυρομιχαλαίοι τον δολοφόνησαν, πρόλαβε όμως στα τρία χρόνια διακυβέρνησης να οργανώσει το κράτος.

Σκόπευα να αναφερθώ και στους σημερινούς βουλευτές και πολιτικούς γενικότερα, αλλά νομίζω πως είναι τελείως περιττό. Πώς να συγκρίνω εξολοκλήρου ανόμοια πράγματα και καταστάσεις; Δε γίνεται. Αφήστε, που φοβάμαι πως αν το κάνω, θα βγάλουν οι λέξεις ποδαράκια και θα ξεπηδήσουν αηδιασμένες από την οθόνη...


SakTsak