Εμείς όμως ξέραμε

Έμαθα ότι έδειξαν αυτές τις φωτογραφίες σήμερα στο δικαστήριο. Αυτές που τις εμφανίζουν με κάθε πρόσχημα, σαν εκθέματα σε μουσείο τρόμου. Αυτό νομίζετε ότι είμαστε; Νομίζετε ότι τα ξέραμε αυτά τα πράγματα; Νομίζετε ότι θέλαμε να σκοτώσουμε γυναίκες και παιδιά; Το πιστεύετε αυτό; Για όνομα του θεού, είμαστε εδώ ο ένας απέναντι στον άλλο και πίνουμε. Πώς μπορείς να πιστεύεις ότι ξέραμε; Δεν ξέραμε. Δεν ξέραμε.

 ~~~

Για μας μάλλον δεν θα υπάρξει ποτέ Νυρεμβέργη, εμάς μπορεί και να μην μας δικάσει ποτέ κανείς, με την πιθανή εξαίρεση της Ιστορίας, απέναντι στην οποία ο Ευρωπαίος πολίτης του 2015, σε αντίθεση με τον Γερμανό ομόλογό του της δεκαετίας του 40, δεν θα μπορεί καν να βγάλει το κεφάλι του από την άμμο και να ισχυριστεί πως δεν ήξερε. Όχι, εμείς ξέρουμε και τα βλέπουμε κάθε μέρα. Και μαυρίζει η καρδιά μας για όσο. Και συνεχίζουμε τις ζωές μας, όπως κι οι Γερμανοί στα δίπλα τραπέζια, Νυρεμβέργη του 47, μπύρες και τραγούδια κι η ζωή συνεχίζεται για όσους συνεχίζεται, πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι, τα εγκλήματα της ανθρωπότητας κατά της ανθρωπότητας, τα λεφτά που σήκωσε η μαμά της Βαλαβάνη, οι στοίβες στο δωμάτιο τα παλιά παιχνίδια του παιδιού μου, εμείς, εμείς, εμείς, τα δικά μας σπίτια, οι δικές μας τσέπες, τα δικά μας λεφτά, οι δικές μας οικογένειες, οι δικές μας ζωές, οι δικές μας κοινωνίες, τα δικά μας σύνορα.   

 

old-boy