Ζω κι αναπνέω με τη λευτεριά του κατσίβελου. Οδηγώ με παράθυρα ανοιχτά, ένας λίβας καίει τα σπαρτά της κεφαλής μου, του μετώπου τις γραμμές, τα σωθικά. Διασχίζω τη δύστυχη χώρα. Στο πίσω κάθισμα, η δική μου Ντόροθι, οκλαδόν και ξυπόλητη, με τα κόκκινα γοβάκια πεταμένα. Η μυθολογία ξόφλησε, ο Σκίρων ο ληστής είναι τώρα μεγαλεργολάβος. Με αναγκάζει να του πλύνω τα πόδια στα διόδια. Με μπάρες κατεβασμένες ψάχνω μάταια στις τσέπες για ψιλά. Ψάχνω να βρω μυαλό, καρδιά, κουράγιο. Περνάμε την Ελευσίνα νύχτα. Χιλιάδες φωτάκια που αστράφτουν και λαμπυρίζουν, σουβλίζουν και κεντάνε το σκοτάδι της εθνικής οδού. Τα διυλιστήρια κατά τη διάρκεια της νυχτός είναι η Σμαραγδένια Πόλη. Αλλόκοτη ομορφιά μέσα στη δυσωδία, φουτουρισμός πλάι στις αρχαιότητες.
Μετά το Σχιστό αντικρύζω τις πρώτες φαλακρές ταράτσες. Το δικό μας Κάνσας Σίτι είναι το Κερατσίνι, ο κόκκυγας του λεκανοπεδίου. Οι αρχαιότεροι των φτωχών ζούμε στριμωγμένοι μέσα σε αυτή τη γιγαντιαία κωλοτρυπίδα. Πατείς με πατώ σε. Κι όλο σκαρφαλώνουμε για μιαν ανάσα, βάζοντας δύναμη με τα πόδια, ο ένας πάνω στους ώμους του αλλουνού. Η λεωφόρος Πέτρου Ράλλη, ασφάλτινο παχύ έντερο, συνδέει το τίποτα με τα πάντα, εμάς με τον υπόλοιπο κόσμο. Αρχές Αυγούστου, γέροι με μηχανήματα οξυγόνου στα ρουθούνια, φρεάτια, κατσαρίδες, εμείς.
Ανεβαίνουμε γοργά στο διαμέρισμα. Η Ντόροθι βγάζει τη βεντάλια της. Κάθε της κίνηση, κάθε μια χεριά της, δροσίζει τα μέσα μου. Δεν κρατιόμαστε, κάνουμε έρωτα άπλυτοι, με αυτή την αδιευκρίνιστη βρωμιά που νιώθεις πως κουβαλάς πάνω στην πέτσα σου καθώς μόλις έχεις γυρίσει από ταξίδι. Θα πλυθούμε μετά, θα εξαγνιστούμε, μπορεί να περιμένει.
Παλεύουμε τυλιγμένοι πάνω στο στρώμα και κάτω απ’ το ταβάνι σαν φίδια που ζευγαρώνουν κάτω από πέτρα Κυκλαδίτικου νησιού. Τα ενώτιά της πέφτουν και χάνονται μέσα στις μαξιλαροθήκες. Η Ντόροθι αγαπά λίγο τους ανθρώπους και πολύ τα σκουλαρίκια. Σε άλλη εποχή θα ήταν μοντέλο κι ερωμένη του Γιοχάνες Βερμέερ, τώρα ξέπεσε με εμένα. Για χάρη μιας προγόνου της, οι καλύτεροι αλήτες του λιμανιού παράτησαν τους μπαλτάδες και τα μαχαίρια, πιάσαν μπουζούκια και μπαγλαμάδες, αλλάζοντας καριέρα, υμνώντας την ομορφιά στο σόι της. Είναι αφράτη σαν φραντζόλα. Σαστίζω που ζυμώνω το γυμνό κορμί της, την ψίχα των γλουτών, την κόρα της ηλιοκαμμένης πλάτης.
Κουράζομαι και καλώ βοήθεια. Σκεπάζω τα βογγητά και τις ανάσες με ένα cd ποιήσεως με τη φωνή κάποιου ηθοποιού. Εγώ μπαίνω στα σκέλια της κι η ποίηση στα αυτιά της. Πήδημα διπλής ταυτόχρονης διείσδυσης! Πάνω στη λάγνα κορύφωσή μας, γίνομαι εμπρηστής, κατακαίω τη χλωρίδα του κόλπου της. Κρανίου τόπος, μέρος αφιλόξενο, άλλος ποτέ να μην βρεθεί εκεί που δροσιζόμουν κι έπινα κρύσταλλο νερό.
Ξαπλώνουμε κατάκοποι, άδειοι επιτέλους και κενοί, με ανεμελιά εφήβων. Μετράμε μπάνια, παγωτά, φιλιά. Αλλού υπερτερώ εγώ, αλλού νικά εκείνη. Ο άτιμος Σεπτέμβρης καραδοκεί. Τα ΄χουμε φορτώσει στον κόκκορα, μας περιμένουν Άλγεβρες και Γεωμετρίες, πλήξη, χαμαλίκι κι άδεια πορτοφόλια. Μετεξεταστέοι στο βασικότερο των μαθημάτων, εκείνο της ζωής, βάζουμε μπρος για νέες αποτυχίες. Αταξίες, σκασιαρχεία, πρώτα καρδιοχτύπια, κόκκινα μάγουλα, τσιγάρα και χουφτώματα μέσα στις τουαλέτες. Μια ζωή στην ίδια τάξη, την εργατική … που ξέρει να ερωτεύεται, ξέρει να αγαπά και να μισεί εξίσου. Που ξέρει να κάνει Τέχνη απ’ το τίποτα, που ξέρει στο τέλος να νικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου