Τα 'χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας

Πριν λίγους μήνες έλαβε χώρα μια κυβερνητική ανατροπή, ως απάντηση ακριβώς στην επί τόσα χρόνια ίδια κι απαράλλακτη πρακτική του δικομματισμού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εναλλασσόμενοι στην εξουσία, υπηρετώντας τα ίδια «ιδανικά», έφεραν  τη χώρα στο τέλμα που βρισκόμαστε σήμερα.
Έτσι, λοιπόν, η επιλογή του λαού συνίσταται ακριβώς στην εναπόθεση του μέλλοντος της χώρας σε διαφορετικά χέρια. Αν είναι ικανότερα, δε γνωρίζω, αλλά και μόνο το γεγονός ότι είναι κάτι «άλλο» από ό,τι υπήρχε επί σειρά ετών, μετά την αντιπολίτευση,  δείχνει ξεκάθαρα την επιθυμία των πολιτών για στροφή στην πορεία της χώρας μας και στην πολιτική της κατεύθυνση.
Το «πρώτη φορά αριστερά» που κάποιοι μπορεί να παίρνουν ελαφρά και στην πλάκα, είναι κάτι πολύ σπουδαίο καθώς η ιστορία αλλάζει μέτωπο.


Όλον αυτόν τον καιρό και με αποκορύφωμα τις τελευταίες μέρες, παρακολουθούμε μια προσπάθεια αυτής της νέας κυβέρνησης να διατηρήσει όποια αξιοπρέπεια έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα, να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους «Εταίρους» και να επιτύχει την εφαρμογή των ηπιότερων δυνατών μέτρων για τη χώρα. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι ότι τα μέτρα αυτά που προσπαθούν να συμφωνήσουν έχουν άμεσο αντίκτυπο στον κάθε Έλληνα πολίτη, επομένως η κάθε απόλυση, η κάθε μείωση μισθού ή κάθε επιβολή φόρου επηρεάζει τον καθένα μας.

Είναι δυνατόν να πυροβολούμε και να στήνουμε στον τοίχο μια κυβέρνηση που για πρώτη φορά, απλά δε δέχεται παθητικά οποιοδήποτε απάνθρωπο και βρώμικο μέτρο της προτείνουν οι αγαπητοί μας «Εταίροι» (εντός εισαγωγικών, φυσικά! Γιατί η «εταιρεία» προϋποθέτει μια στοιχειώδη διαπραγματευτική ισότητα, η οποία φυσικά είναι ανύπαρκτη στην περίπτωσή μας).
Η νέα, αριστερή κυβέρνηση εξελέγη ακριβώς λόγω της προεκλογικής της στάσης κατά των βάναυσων και ντροπιαστικών συμφωνιών που είχαν συνάψει οι προηγούμενες. Επομένως, αν καταπατούσε τις προεκλογικές της υποσχέσεις ο κάθε πολίτης θα αντιδρούσε και θα την καταριόταν –και θα είχε και απόλυτο δίκιο- και τώρα που κάνει ακριβώς το αντίθετο, προσπαθώντας, έστω, να τηρήσει τη στάση και να δικαιώσει την ιδεολογία της, τη βομβαρδίζουμε ακόμα περισσότερο;
Δεν πρέπει να της αναγνωριστεί, έστω, η προσπάθεια; Ξέρω, μια χώρα δε σώζεται και δεν αρκείται σε προσπάθειες… Αλλά από το ψέμα, την υποκρισία και την απάτη 30 χρόνων, δεν είναι καλύτερη η ειλικρινής προσπάθεια μιας αριστερής κυβέρνησης να συμμαζέψει και να αλλάξει ένα σύστημα τόσων χρόνων διαφθοράς;

Το Δημοψήφισμα είναι ένας θεσμός άμεσης δημοκρατίας, που τίθεται για σημαντικά –ή και σοβαρά, όπως εν προκειμένω- εθνικά ζητήματα, ώστε να εκφραστεί η βούληση του λαού επί συγκεκριμένου θέματος και να μην αρκεστεί μια κυβέρνηση στη δεδηλωμένη, πλην όμως γενική, εμπιστοσύνη που πήρε από το λαό στις βουλευτικές εκλογές.
Στη δεδομένη στιγμή, λοιπόν, η εξαγγελία δημοψηφίσματος, για εμένα, δεν είναι μια απονενοημένη κίνηση, ώστε η κυβέρνηση να «πετάξει» το μπαλάκι στο λαό, αλλά μια ορθή απόφαση που θα έπρεπε να λαμβάνεται πολύ συχνότερα στη χώρα μας (ας λάβουμε υπόψη μας ότι άλλες χώρες, όπως π.χ. η Ελβετία, διεξάγουν σειρά δημοψηφισμάτων ετησίως). Δεδομένου ότι κρίνονται τόσο σοβαρά ζητήματα που επηρεάζουν στο παραμικρό τον καθένα από εμάς, θεωρώ πως η έκφραση της βούλησης του κάθε πολίτη είναι τουλάχιστον απαραίτητη.  Και στην τελική, αν ακολουθήσουμε τα καταστροφολογικά σενάρια, αν είναι η χώρα να καταρρεύσει, ας το κάνει επειδή έτσι αποφάσισε ο λαός της και όχι επειδή μια κυβέρνηση σύναψε ή όχι συμφωνίες με τους «Εταίρους».
Για μια έστω φορά, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ας σκεφτούμε τι προτιμάμε, σε ποια θέση είμαστε διατεθειμένοι να δούμε τους εαυτούς και τη χώρα μας και επιτέλους ας πάρουμε πολιτική θέση!

Παράλληλα, πιστεύω πως ένα «όχι», στην περίπτωση που η ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα είναι σύμφωνη με την κυβερνητική προτροπή, θα είναι ένα βαρύ «όπλο» για την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις, καθώς θα πάει με άλλον αέρα στους Ευρωπαίους «Εταίρους».
Θα ξέρει πως το «όχι» στις ντροπιαστικές και απάνθρωπες προτάσεις τους, δεν είναι το όχι του Τσίπρα, του Βαρουφάκη ή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το όχι ενός έθνους που έχει αγανακτήσει από την ξένη χειραγώγηση.

Όχι, δεν είμαι ένα φερέφωνο της κυβέρνησης, παρότι για πρώτη φορά δεν είμαι εναντίον της... Είμαι απλώς μια 21χρονη, αριστερή, ευθαρσώς και υπερήφανα, φοιτήτρια Νομικής που προσπαθεί να κατανοήσει τις εξελίξεις και  να δει λίγο πίσω από αυτές.
Προσπαθώ, διορατικά σκεπτόμενη, να δω τι θα είναι καλύτερο, μια υποταγή ή μια ανατροπή;
Μια ανάσα ή μια βουτιά ακόμα πιο βαθιά;
Μια αντίδραση στη δράση ή μια συμφωνία σε πρόταση για «εκτέλεση»;

Ariti Tsoukala