Έλεγα τις προάλλες σ’ έναν φίλο ότι αυτό που λείπει στην εβδομάδα
πριν το Δημοψήφισμα της Κυριακής είναι το χαμόγελο. Όλοι και όλες με
περισσή κατήφεια και αυστηρότητα κρίνουμε, επικρίνουμε, δικάζουμε και
καταδικάζουμε. Όχι ότι υποτιμώ τη σοβαρότητα της κατάστασης, ίσα ίσα.
Αλλά πάντοτε για μένα και τους φίλους μου, η στιγμή που καλούμαστε ως
πολίτες να αποφασίσουμε δεν ήταν μια στιγμή στενάχωρη. Ήταν μια στιγμή
χαράς. Ακόμα και παιγνιώδης και καλαμπουρτζίδικη. Έτσι, καλά ή κακά,
μάθαμε να λειτουργούμε πολιτικά κι επιτρέψτε μου να νομίζω ότι δεν
λαθέψαμε.
Αντίθετα τη βδομάδα που οδεύει προς το τέλος της, όλα σοβάρεψαν. Μια ζοφερή αυστηρότητα πλάκωσε τα πάντα. Πικρές τοποθετήσεις, χαρακτηρισμοί, κακοποιήσεις. Εκβιασμοί τηλεφωνικοί. Πιέσεις αφόρητες. Μισόλογα και απαιτήσεις δεν είναι η ώρα να επεκταθώ.
Σήμερα το μεσημέρι είδα μια διαδικτυακή ανάρτηση ενός παλιού φίλου, που την κρίση του την εκτιμώ αν και δεν τη συμμερίζομαι, που εξομοίωνε την ψήφο μου μεθαύριο (θα ψηφίσω «ΟΧΙ») με την ψήφο των ναζί. Στην αρχή τσαντίστηκα, μετά πικράθηκα. Αλλά στο τέλος, πέρα από το άστοχο της δήλωσης, σκέφτηκα ότι γραφόταν από έναν άνθρωπο τσαντισμένο, θυμωμένο και χωρίς σωστή κρίση. Έχω πέσει στο ίδιο λάθος. Ουδείς αναμάρτητος. Νομίζω ότι και ο ίδιος θα το κατάλαβε. Αν δεν το κατάλαβε λυπάμαι.
Απόψε πήγα σε μια ανοιχτή συγκέντρωση υπέρ του «ΟΧΙ». Ήταν μια όμορφη, μεγάλη και σε κάποιες στιγμές συγκινητική αλλά και δυναμική συγκέντρωση. Εκεί, στα διπλανά τραπεζάκια της πλατείας, βρήκα κι ανθρώπους που θα ψηφίσουν «ΝΑΙ». Κουβεντιάσαμε, τσακωθήκαμε, τη μια στιγμή το χοντρύναμε την επόμενη πειραχτήκαμε. Αλλά με την καθαρότητα της ανταλλαγής των επιχειρημάτων, με την αμεσότητα του να κοιτάς τον άλλον στα μάτια.. Όχι με διαδικτυακές εξυπνάδες και κακότητες, όχι με αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων των καναλιών.
Τολμώ να ισχυριστώ ότι αυτό είναι ένα μήνυμα για την αριστερά. Αυτή την αριστερά που από παιδάκια σχεδόν υπηρετούμε. Για λόγους που μέχρι και σήμερα που δεν είμαστε τόσο παιδάκια, ισχύουν στο ακέραιο… Να αφήσει τον γυάλινο κόσμο των non paper, των διαρροών, των «κύκλων», της μυστικής διπλωματίας, των κλειστών επιτελείων, των μυστικοσυμβούλων και των παραγόντων, των στημένων πάνελ, των υπερφωτισμένων στούντιο. Δεν είναι αυτό το γήπεδό της, είναι το γήπεδο των αντιπάλων, που αυτές τις μέρες με την ξετσιπωσιά τους δίνουν ρέστα. Να ξαναβρεί την επικοινωνία, την άμεση επαφή με τις φλέβες της κοινωνίας, να πάρει ζωή από τη δυναμική των αντιθέσεων της ίδιας της πραγματικής ζωής. Να ξαναβρεί το βηματισμό της στα καφενεία και στις πλατείες, στα μαγαζιά και στους χώρους δουλειάς. Τότε δεν θα έχει νικήσει απλά η αριστερά, θα έχει νικήσει η πολιτική. Πολιτική, στην πρωταρχική της έννοια είναι να αποφασίζουν οι άνθρωποι για τη μοίρα τους. Τότε θα έχει νικήσει το χαμόγελο.
Φυσάει ένας δροσερός αέρας. Χαμογελάω.
redkangaroo
Αντίθετα τη βδομάδα που οδεύει προς το τέλος της, όλα σοβάρεψαν. Μια ζοφερή αυστηρότητα πλάκωσε τα πάντα. Πικρές τοποθετήσεις, χαρακτηρισμοί, κακοποιήσεις. Εκβιασμοί τηλεφωνικοί. Πιέσεις αφόρητες. Μισόλογα και απαιτήσεις δεν είναι η ώρα να επεκταθώ.
Σήμερα το μεσημέρι είδα μια διαδικτυακή ανάρτηση ενός παλιού φίλου, που την κρίση του την εκτιμώ αν και δεν τη συμμερίζομαι, που εξομοίωνε την ψήφο μου μεθαύριο (θα ψηφίσω «ΟΧΙ») με την ψήφο των ναζί. Στην αρχή τσαντίστηκα, μετά πικράθηκα. Αλλά στο τέλος, πέρα από το άστοχο της δήλωσης, σκέφτηκα ότι γραφόταν από έναν άνθρωπο τσαντισμένο, θυμωμένο και χωρίς σωστή κρίση. Έχω πέσει στο ίδιο λάθος. Ουδείς αναμάρτητος. Νομίζω ότι και ο ίδιος θα το κατάλαβε. Αν δεν το κατάλαβε λυπάμαι.
Απόψε πήγα σε μια ανοιχτή συγκέντρωση υπέρ του «ΟΧΙ». Ήταν μια όμορφη, μεγάλη και σε κάποιες στιγμές συγκινητική αλλά και δυναμική συγκέντρωση. Εκεί, στα διπλανά τραπεζάκια της πλατείας, βρήκα κι ανθρώπους που θα ψηφίσουν «ΝΑΙ». Κουβεντιάσαμε, τσακωθήκαμε, τη μια στιγμή το χοντρύναμε την επόμενη πειραχτήκαμε. Αλλά με την καθαρότητα της ανταλλαγής των επιχειρημάτων, με την αμεσότητα του να κοιτάς τον άλλον στα μάτια.. Όχι με διαδικτυακές εξυπνάδες και κακότητες, όχι με αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων των καναλιών.
Τολμώ να ισχυριστώ ότι αυτό είναι ένα μήνυμα για την αριστερά. Αυτή την αριστερά που από παιδάκια σχεδόν υπηρετούμε. Για λόγους που μέχρι και σήμερα που δεν είμαστε τόσο παιδάκια, ισχύουν στο ακέραιο… Να αφήσει τον γυάλινο κόσμο των non paper, των διαρροών, των «κύκλων», της μυστικής διπλωματίας, των κλειστών επιτελείων, των μυστικοσυμβούλων και των παραγόντων, των στημένων πάνελ, των υπερφωτισμένων στούντιο. Δεν είναι αυτό το γήπεδό της, είναι το γήπεδο των αντιπάλων, που αυτές τις μέρες με την ξετσιπωσιά τους δίνουν ρέστα. Να ξαναβρεί την επικοινωνία, την άμεση επαφή με τις φλέβες της κοινωνίας, να πάρει ζωή από τη δυναμική των αντιθέσεων της ίδιας της πραγματικής ζωής. Να ξαναβρεί το βηματισμό της στα καφενεία και στις πλατείες, στα μαγαζιά και στους χώρους δουλειάς. Τότε δεν θα έχει νικήσει απλά η αριστερά, θα έχει νικήσει η πολιτική. Πολιτική, στην πρωταρχική της έννοια είναι να αποφασίζουν οι άνθρωποι για τη μοίρα τους. Τότε θα έχει νικήσει το χαμόγελο.
Φυσάει ένας δροσερός αέρας. Χαμογελάω.
redkangaroo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου