Αν διαφέρει σε κάτι ο δυτικός πολιτισμός από τα θεοκρατικά κράτη της Ανατολής είναι, ότι οι άνθρωποι της δύσης έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τον θάνατο της αρεσκείας τους και το σπουδαιότερο από όλα, ότι αυτόν τον θάνατο τον θεωρούν και σωτηρία.
Στην πολιτισμένη Ευρώπη του Διαφωτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ολιγαρχία φόρεσε το ένδυμα της Δημοκρατίας και βρήκε άλλα τεχνάσματα για να εκμαιεύσει την κυριαρχία από τους λαούς. Άπαξ οι Ευρωπαίοι πολίτες διακήρυξαν την ελευθερία τους πίσω στον 18ο αιώνα, δύο τρόποι απέμειναν για να τη χάσουν ξανά, είτε να μαρτυρήσουν για αυτήν μέσα σε δικτατορίες και μαζικές σφαγές, είτε να την παραχωρήσουν οι ίδιοι οικειοθελώς. Και σε μια εξευγενισμένη Ευρώπη των αγαστών προθέσεων μάλλον το δεύτερο σενάριο υπήρξε και το πιο θεμιτό, μιας και οι πόλεμοι και τα πραξικοπήματα αποδείχθηκαν μάλλον ανίκανα να καταφέρουν αυτό που μόνο η πονηριά και η δολιότητα μπορεί να επιτύχει.
Στη Θεολογία λένε πως το πονηρό πνεύμα δεν μπορεί ποτέ να μπει απροσκάλεστο στη ζωή των ανθρώπων. Κι επειδή αν εμφανιζόταν με το αληθινό του πρόσωπο κανένας δε θα τολμούσε να του ανοίξει την πόρτα, επιστράτευσε την τέχνη της αποπλάνησης για να γίνει καλοδεχούμενο. Στην αρχή, είναι πάντα γενναιόδωρο και ευγενικό και μόλις τα θύματά του μεθύσουν από την ευδαιμονία και την καλοπέραση τότε εκείνο αρχίζει να ζητά ανταλλάγματα. Μας θυμίζει κάτι αυτό; Μα φυσικά; Το ίδιο δεν έκανε και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Πρώτα ιδρύθηκε για να περιφρουρήσει τα συμφέροντα των έπειτα πολιτών και πράγματι για μερικές δεκαετίες τα κράτη μέλη της προσέφεραν μία πολύ υψηλή ποιότητα ζωής και εν συνεχεία άρχισε τις μηχανορραφίες μαζί με εγκάθετους πολιτικούς εις βάρος των λαών.
Και
το σενάριο ήταν πολύ καλά στημένο. Το χρήμα και οι πολυτέλειες γλύκαναν
το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, έπειτα ήρθε μία κατασκευασμένη
κρίση με το ευφάνταστο επιχείρημα πως η άνετη ζωή των πολιτών
λειτούργησε παρασιτικά για την οικονομία, αυτό το επιχείρημα έπιασε
εξαπίνης τους πολίτες που νιώθοντας νωθροί και ένοχοι προτίμησαν να
ρίξουν το φταίξιμο στους λαούς των υπολοίπων κρατών από το να
αντιδράσουν, για να φτάσουμε τελικά στον ύστατο σκοπό, στην επιβολή
σωτήριων μεταρρυθμίσεων από Θεσμούς γάγγραινες!
Και να μαστε εμείς οι άβγαλτοι και καλομαθημένοι χαλβάδες, που ανοίξαμε μόνοι μας την πόρτα στο κακό γιατί εμπιστευτήκαμε με κλειστά μάτια τις πολιτικές των χρυσών δεκαετιών της περιόδου 1980-2008, να λέμε από πάνω και ευχαριστώ για τον αργό θάνατο που μας προσφέρουν οι πιστωτές.
Και το τραγικότερο όλων είναι πως η αγαπητή μας ολιγαρχία, ακόμα κρατάει τα προσχήματα πως τάχα μου θέλει να βοηθήσει τις φτωχές χώρες, ενώ το μόνο που αποζητά είναι να αποκτήσει δουλοπάροικους. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα του κακού, να σε κάνει να παραχωρήσεις οικειοθελώς την ελευθερία σου. Να σε κάνει να νιώθεις βάρος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να φτάσεις να νιώθεις ευγνωμοσύνη για ένα κομμάτι ψωμί.
Η λαμπρότερη εποχή του καπιταλισμού ήταν φυσικά η Βικτωριανή εποχή, όπου οι πολίτες στοιβάζονταν στα πτωχοκομεία και εργάζονταν στις φάμπρικες 16 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαγητό και λίγο ψωμί. Λαμπρές εποχές! Εξαιρετικές εποχές! Μόνο που τώρα θέλουν να μας γυρίσουν εκεί με τη δική μας έγκριση.
Μας τρομοκρατεί το άγνωστο, θεωρούμε προδοσία την προτροπή ενός ηγέτη να αγωνιστούμε για την εθνική μας κυριαρχία. Να σηκώσουμε ανάστημα και να ασκήσουμε τις δικές πιέσεις για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Μας τρομάζει ένα δημοψήφισμα που μας καλεί να καταγγείλουμε τις εγκληματικές προσταγές των πιστωτών. «Μα αν τους πάμε πολύ κόντρα θα χρεοκοπήσουμε και θα πεινάσουμε», λένε μερικοί. Αν είναι να πεινάσουμε φίλοι μου, να πεινάσουμε όλοι μαζί χέρι-χέρι μια κι έξω και να κάνουμε μια καινούρια αρχή κι όχι να ζούμε αυτήν την κατάντια, να παίζουμε άμπε-μπα-μπλομ ποιος θα είναι ο επόμενος που θα καταλήξει στο δρόμο και θα τρέχει να κρύψει την ταπείνωσή του.
Ανοίξαμε την πόρτα στο κακό και μάθαμε να αγαπάμε τον απαγωγέα μας και να μη μπορούμε να ζήσουμε μακριά του. Δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαστε τόσοι πολλοί οι βολεμένοι που έχουμε τις καταθεσούλες μας έξω και δε μας νοιάζει ο πόνος των φτωχών συμπολιτών μας. Κι αν είμαστε από εκείνους τους τυχερούς που ακόμα την κουτσοβολεύουν κι έχουν ένα σπίτι κι ένα πιάτο φαγητό, πόσο χαζοί είμαστε να νομίζουμε πως αυτό θα είναι παντοτινό; Ή αν είμαστε από τους άλλους που θα φύγουν στο εξωτερικό τι μας λέει πως στις άλλες χώρες δε θα γίνουν τα ίδια και χειρότερα; Ποιος τρώει κουτόχορτο πως τα μεγάλα ταμεία τα έχουν βάλλει μόνο με τους Έλληνες και όχι με όλους τους λαούς;
Για πόσο ακόμα θα αφήνουμε το κακό να είναι στις ζωές μας;
Και να μαστε εμείς οι άβγαλτοι και καλομαθημένοι χαλβάδες, που ανοίξαμε μόνοι μας την πόρτα στο κακό γιατί εμπιστευτήκαμε με κλειστά μάτια τις πολιτικές των χρυσών δεκαετιών της περιόδου 1980-2008, να λέμε από πάνω και ευχαριστώ για τον αργό θάνατο που μας προσφέρουν οι πιστωτές.
Και το τραγικότερο όλων είναι πως η αγαπητή μας ολιγαρχία, ακόμα κρατάει τα προσχήματα πως τάχα μου θέλει να βοηθήσει τις φτωχές χώρες, ενώ το μόνο που αποζητά είναι να αποκτήσει δουλοπάροικους. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα του κακού, να σε κάνει να παραχωρήσεις οικειοθελώς την ελευθερία σου. Να σε κάνει να νιώθεις βάρος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να φτάσεις να νιώθεις ευγνωμοσύνη για ένα κομμάτι ψωμί.
Η λαμπρότερη εποχή του καπιταλισμού ήταν φυσικά η Βικτωριανή εποχή, όπου οι πολίτες στοιβάζονταν στα πτωχοκομεία και εργάζονταν στις φάμπρικες 16 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαγητό και λίγο ψωμί. Λαμπρές εποχές! Εξαιρετικές εποχές! Μόνο που τώρα θέλουν να μας γυρίσουν εκεί με τη δική μας έγκριση.
Μας τρομοκρατεί το άγνωστο, θεωρούμε προδοσία την προτροπή ενός ηγέτη να αγωνιστούμε για την εθνική μας κυριαρχία. Να σηκώσουμε ανάστημα και να ασκήσουμε τις δικές πιέσεις για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Μας τρομάζει ένα δημοψήφισμα που μας καλεί να καταγγείλουμε τις εγκληματικές προσταγές των πιστωτών. «Μα αν τους πάμε πολύ κόντρα θα χρεοκοπήσουμε και θα πεινάσουμε», λένε μερικοί. Αν είναι να πεινάσουμε φίλοι μου, να πεινάσουμε όλοι μαζί χέρι-χέρι μια κι έξω και να κάνουμε μια καινούρια αρχή κι όχι να ζούμε αυτήν την κατάντια, να παίζουμε άμπε-μπα-μπλομ ποιος θα είναι ο επόμενος που θα καταλήξει στο δρόμο και θα τρέχει να κρύψει την ταπείνωσή του.
Ανοίξαμε την πόρτα στο κακό και μάθαμε να αγαπάμε τον απαγωγέα μας και να μη μπορούμε να ζήσουμε μακριά του. Δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαστε τόσοι πολλοί οι βολεμένοι που έχουμε τις καταθεσούλες μας έξω και δε μας νοιάζει ο πόνος των φτωχών συμπολιτών μας. Κι αν είμαστε από εκείνους τους τυχερούς που ακόμα την κουτσοβολεύουν κι έχουν ένα σπίτι κι ένα πιάτο φαγητό, πόσο χαζοί είμαστε να νομίζουμε πως αυτό θα είναι παντοτινό; Ή αν είμαστε από τους άλλους που θα φύγουν στο εξωτερικό τι μας λέει πως στις άλλες χώρες δε θα γίνουν τα ίδια και χειρότερα; Ποιος τρώει κουτόχορτο πως τα μεγάλα ταμεία τα έχουν βάλλει μόνο με τους Έλληνες και όχι με όλους τους λαούς;
Για πόσο ακόμα θα αφήνουμε το κακό να είναι στις ζωές μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου