Βλέπεις παντού σκυφτά κεφάλια. Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί δεν κοιτάνε πλέον τ' άλλα μάτια; Μην τους ενοχλείς, κοιμούνται ακόμα στα όνειρά τους.
Κοιτάς τριγύρω, έχασαν οι άνθρωποι την διαφορετικότητά τους, μέσα σε ρούχα ακριβά και μακιγιάζ αδιάβροχα, ούτε να κλάψουν λεύτεροι δεν μπορούνε πια. Μην τους ενοχλείς, βάζουν στο πρόσωπο την μάσκα τους.
Αισθάνεσαι μια δυστυχισμένη, μια βαριά ενέργεια να πάλλεται γύρω τους. Δεν τους φτάνει μια στέγη, ένα πιάτο φαΐ, ένα ανθρώπινο χέρι να τους φροντίζει και να τους αγαπά. Μην τους ενοχλείς, βρίσκονται στο ταμείο προσπαθώντας να εξαγοράσουν την ευτυχία τους.
Ανάθεμα αν πετύχεις άνθρωπο με ένα βιβλίο ή μια βαλίτσα στο χέρι, όλοι κρατάνε κινητά ή τσάντες, που κάπου εκεί βαθιά μέσα πέταξαν και ξέχασαν τα όνειρά τους. Μην τους ενοχλείς, συμβιβάστηκαν εύκολα με την πραγματικότητα.
Και μέσα σ’ όλο αυτό το ποτάμι που κυλά στους δρόμους, ξεχνάς ότι μερικούς ένα σκούντημα τους αρκεί για να ξυπνήσουν και όχι να ενοχληθούν. Αλλά δεν πειράζει. Αρκεί να μην ενοχλήσουν εσένα.
Μην ρωτάς λοιπόν γιατί δεν ξύπνησαν, από σένα εξαρτιόταν. Και μην ρωτάς τι έχεις και είσαι έτσι, αλλά τι είχες και το έχασες.
Ανθρωπιά.
Βασιλική Χαλιαμπάλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου