Ολική νάρκωση.

Και ξαφνικά νιώθεις να είσαι αντιμέτωπος με το ίδιο σου το σώμα. Απομακρύνεσαι από την μάζα και παλεύεις με ότι πολυτιμότερο διαθέτεις, την υγεία.

Κάποιος είχε γράψει πως γεννιόμαστε εντελώς μόνοι και πεθαίνουμε επίσης μόνοι. Το ενδιάμεσο λέγεται ζωή.  Το στάδιο της γέννησής μας, δεν μπορούμε να το περιγράψουμε με σαφήνεια διότι η αντίληψή μας είναι στα σπάργανα και μόνο από ψυχολογική θεώρηση μπορεί να προσεγγιστεί.


Ο πόνος ο βιολογικός όμως… Που σε αναγκάζει να μπεις σε ένα νοσοκομείο, να οδηγηθείς σε μια περιπέτεια που είσαι υποχρεωμένος να δώσεις σημαντικές μάχες, η πάλη, του να κερδίσεις ξανά την υγεία σου. Άλλοτε με τον θάνατο να καραδοκεί λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης και άλλοτε να ζήσεις μια απλή περιπέτεια υγείας, που όμως το υποσυνείδητο σε οδηγεί σε σκέψεις, που παρόλο που δεν χρίζουν σοβαρότητας, βγαίνουν αληθινά εκ βαθέων. Είναι ο φόβος του ανθρώπου.

Ξαπλωμένος στο μεταλλικό κρεβάτι του χειρουργείου, με το τεράστιο φωτιστικό πάνω από το βλέμμα σου, με ανθρώπους να ετοιμάζονται για μια υπόθεση ρουτίνας γι αυτούς και να είναι σίγουροι πως σε έχουν πείσει γι αυτό. Σε ένα δωμάτιο που έχουν αναστηθεί και έχουν φύγει άνθρωποι, που έχουν εμφανιστεί όλα τα παραφυσικά όντα, που σταματά η ζωή για λίγο και αυτό στο θυμίζει η χαμηλή θερμοκρασία . Τότε που τρέχει ένα δάκρυ αγόγγυστα και που όλο σου το είναι βρίσκεται στους αγαπημένους σου ανθρώπους, που τις περισσότερες φορές περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, αλλά καμιά φορά είναι χιλιόμετρα μακριά. Τι σημασία έχει…

Ήρωες της ζωής, οι άνθρωποι που έχουν ως καθημερινότητα, να ζουν και να ξαναζούν αυτά τα συναισθήματα. Οι άνθρωποι που ανακινούν  το εγώ τους, όταν εισέρχονται σε ολική νάρκωση. Σε έναν μικρό θάνατο. Για να μπορέσουν οι γιατροί να τους απομακρύνουν από τον μεγάλο θάνατο, τον κανονικό.

Μέσα στα νοσοκομεία βρίσκεται η εκτίμηση της ζωής μας, που οι άνθρωποι έχουμε χάσει. Και μακάρι με έναν τρόπο μαγικό  να άδειαζαν… Αλλά εκεί μέσα, η ίδια η ζωή δηλώνει το πραγματικό της παρών και πάντα θα προσπαθεί να βγει η νικήτρια του κάθε ανθρώπου. Πάντα εκεί διακυβεύεται ότι πολυτιμότερο μας έχει χαρίσει η φύση. Και πάντα θα το ξεχνάμε όταν θα την έχουμε σε αφθονία.

 Fidelio