Όταν στις αρχές του 2010 χτύπησαν οι καμπάνες της επερχόμενης χρεοκοπίας και ήταν πια ορατό το τι επρόκειτο να συμβεί στη χώρα τα επόμενα χρόνια -τουλάχιστον από αυτούς που καταλαβαίνουν, γιατί κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ-, σκέφτηκα πόσο πολύ θα ήθελα να κοιμόμουν και να ξυπνούσα, αφού όλα αυτά θα είχαν τελειώσει.
Τα χρόνια που ακολούθησαν την χρεοκοπία δεν ήταν χρεοκοπημένα.
Αντιθέτως, είναι πολύ χρήσιμα και εποικοδομητικά. Όχι, βέβαια, για όλους.
Αλλά πότε ήταν κάτι για όλους; Μόνο ο θάνατος είναι για όλους. Ούτε καν η εφορία.
Από αυτή την άποψη, η χρεοκοπία ήταν εξαιρετικά ευεργετική.
Παράλληλα, οι συνέπειες της χρεοκοπίας έβαλαν τα μυαλά των πολιτών σε λειτουργία.
Εκεί που κάποιοι έβλεπαν αυτό που συμβαίνει ως καταστροφή, κάποιοι άλλοι το είδαν ως ευκαιρία για αλλαγή στη ζωή τους.
Μπορεί η Ελλάδα να είναι μια χώρα στην οποία κυριαρχεί το κράτος αλλά δεν ήταν όλοι οι Έλληνες κρατικοδίαιτοι.
Πολλοί απορούν πώς τα φέρνουν βόλτα οι εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι που έχασαν τις δουλειές τους και με τους οποίους δεν ασχολήθηκε σχεδόν κανείς, γιατί στην Ελλάδα μετράνε μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Συνάντησα τυχαία τις προάλλες έναν παλιό φίλο, Είχα χρόνια να τον δω.
Την τελευταία φορά που τον είχα δει, είχε μόλις απολυθεί και σκεφτόταν να φύγει στο εξωτερικό.
Έφυγε για λίγο και επέστρεψε με μια ιδέα· από μακριά, βλέπεις καλύτερα την σκηνή από όσο όταν είσαι πάνω στην σκηνή.
Έκανε πραγματικότητα την ιδέα του -δεν απαιτούσε κανένα κεφάλαιο η πραγματοποίησή της- και σήμερα βγάζει τα δεκαπλάσια χρήματα από αυτά που έπαιρνε ως υπάλληλος πριν την χρεοκοπία.
Ήταν πολύ χαρούμενος και παραδέχτηκε πως, αν η χώρα δεν είχε χρεοκοπήσει, θα ήταν ακόμα στην παλιά του δουλειά και θα σάπιζε.
Αυτό που τον ενθουσίαζε ήταν πως μπορεί πια να δουλεύει όποια ώρα της ημέρας το επιθυμεί -ποτέ πάνω από λίγες ώρες-, ενώ υπάρχουν πολλές μέρες που δεν χρειάζεται να δουλεύει καθόλου, οπότε κάνει ταξίδια.
Αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση που ξέρω.
Παρατήρησα πως αυτοί που αξιοποίησαν τον πλούτο και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας -η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα- είναι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από πριν.
Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν πως μπορεί να ζουν στην Ελλάδα -όπου οι μισθοί θα πέφτουν διαρκώς και οι τιμές των προϊόντων θα αυξάνονται διαρκώς- αλλά οι νέες τεχνολογίες σου δίνουν την δυνατότητα να κάνεις δουλειές με όποια χώρα του κόσμου θέλεις.
Δεν χρεοκόπησαν όλες οι χώρες του κόσμου, η Ελλάδα χρεοκόπησε.
Το Διαδίκτυο σου δίνει την δυνατότητα να βγάλεις χρήματα από τους πολίτες όλου του κόσμου.
Υπάρχουν εκατομμύρια πλούσιοι και ευκατάστατοι άνθρωποι στον κόσμο.
Μπορεί η Ελλάδα να χρεοκόπησε αλλά εκείνα τα ξενοδοχεία της που κοστίζουν πάνω από 500 ευρώ την βραδιά είναι πάντα γεμάτα.
Ο Έλληνας μεγαλοξενοδόχος περιμένει τον πλούσιο τουρίστα τον καλοκαίρι για να βγάλει χρήματα.
Πολλοί άλλοι Έλληνες κατάλαβαν πως όλοι αυτοί οι πλούσιοι άνθρωποι ξοδεύουν χρήματα όλο τον χρόνο.
Και ξοδεύουν πολλά χρήματα στο Διαδίκτυο.
Το να ζεις στην Ελλάδα δεν σου απαγορεύει να αξιοποιήσεις το Διαδίκτυο.
Όλοι αυτοί οι Έλληνες που ξόδεψαν ατελείωτες ώρες και μέρες τα τελευταία χρόνια για να κάνουν «επανάσταση» στο Διαδίκτυο από το Facebook και το Twitter -δουλεύοντας ουσιαστικά δωρεάν για το Facebook και το Twitter-, θα μείνουν με ανοιχτό το στόμα, αν αντιληφθούν πως, τις ώρες που πέταξαν για να βρίζονται μεταξύ τους και να κάνουν μια τρύπα στο νερό, θα μπορούσαν να έχουν βγάλει πάρα πολλά χρήματα στο Διαδίκτυο.
Αλλά το να γκρινιάζεις και να βρίζεις τους πολιτικούς -που δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ- είναι πιο δελεαστικό.
Αλλά δεν είναι καθόλου αποδοτικό. Στο τέλος της ημέρας, εσύ είσαι πάλι ταπί και ο κάθε Άδωνις είναι στην θέση του.
«Ή θα έφευγα στο εξωτερικό για να βρω δουλειά ή θα έφερνα το εξωτερικό εδώ μέσω του Διαδικτύου» μου είπε ένας φίλος. Και έφερε το εξωτερικό εδώ, για να μην χρειαστεί να βλέπει την μικρή του κόρη δυο φορές τον χρόνο.
Το κοινό σημείο όλων αυτών των ανθρώπων είναι πως δεν περιμένουν σχεδόν τίποτα από το κράτος.
Αντί να περιμένεις την ελπίδα από το κάθε κόμμα και τον κάθε ΣΥΡΙΖΑ, γίνεσαι εσύ η ελπίδα του εαυτού σου.
Για να είμαστε σοβαροί, αν σου έλεγαν πριν από μερικά χρόνια πως η ελπίδα σου θα είναι ο Λαφαζάνης και ο Παπαδημούλης, θα έβαζες τα γέλια. Αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται.
Από την άλλη, για να μην κάνω τον έξυπνο, κι εγώ ήλπιζα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουόταν με τους ολιγάρχες -ή έστω θα εφάρμοζε και στους ολιγάρχες τους νόμους που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους πολίτες- αλλά κατάλαβα από τους δυο πρώτους μήνες πως θα τους κάνει κι αυτός ακόμα πιο πλούσιους.
Το άλλο κοινό σημείο όλων αυτών των ανθρώπων είναι πως έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει.
Βέβαια, είχαν κι ένα μυαλό για να δουλέψει. Δεν ήταν μπάλα, φραπέ, Πάολα.
Υπάρχει ελπίδα στην Ελλάδα.
Υπάρχει περισσότερη ελπίδα από ποτέ άλλοτε.
Αλλά μην την περιμένετε από τα κόμματα.
Να την περιμένετε από τα μέσα σας.
Ψαχτείτε.
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου