Τα σχόλια που ακούστηκαν μεταξύ άλλων μιλούσαν μέχρι και για καταστρατήγηση βασικών ελευθεριών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως είναι το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία. Κοινώς, η κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι ακολουθεί αντικοινοβουλευτικές μεθόδους.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάπως τα πράγματα, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, έχει ως βασικό της πυλώνα (μεταξύ άλλων) την εκπροσώπηση της βούλησης της πλειοψηφίας, αλλά και παράλληλα την προστασία των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Η σύγχρονη ρεφορμιστική Αριστερά, η οποία αποτελεί και τη βασική ιδεολογική ταυτότητα του μεγαλύτερου μέρους του κυβερνώντος κόμματος, αποδέχεται και ασπάζεται τις αρχές του πολιτεύματος αυτού. Και αυτή είναι η διαφορά της ρεφορμιστικής Αριστεράς με την κομμουνιστική Αριστερά. Η πρώτη αποδέχεται πως το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία είναι ιερό, η δεύτερη όχι.
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε, βασίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση στον Καπιταλισμό. Ο Καπιταλισμός για να εδραιωθεί και να επιβιώσει, έφερε στο προσκήνιο μια πολύ ενδιαφέρουσα και ριζοσπαστική (για την εποχή εκείνη) ιδέα: Την ιδέα της αστικής Δημοκρατίας. Έτσι, δύο αιώνες μετά, αυτά τα δύο συστήματα εκκολάφθηκαν, αλληλοστηρίχθηκαν, ωρίμασαν, και εδραιώθηκαν μαζί.
Ο Καπιταλισμός σήμερα διανύει μία από τις πολλές κρίσεις του. Οι κρίσεις αυτές, προβλέπονται μέσα στο σύστημα αυτό και επαναλαμβάνονται. Άλλες φορές αντιμετωπίστηκαν με επεκτατισμό, άλλες με πόλεμο. Αυτή τη στιγμή, σε παγκόσμια δεδομένα, περίπου το 80% του πλούτου είναι συσσωρευμένο σε ένα 2% του πληθυσμού. Προφανώς η Ελλάδα, όντας μέσα στο σύστημα αυτό, δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ίσως τα νούμερα στη χώρα μας να μην είναι ακριβώς αυτά, αλλά σε αυτά τα επίπεδα κυμαίνονται.
Συνεπώς, μία μικρή μειοψηφία του πληθυσμού ζει εις βάρος της άλλης, της μεγάλης πλειοψηφίας. Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να τεθεί όχι μόνο στην εκάστοτε Κυβέρνηση (οποιασδήποτε ιδεολογικής ή ταξικής ταυτότητας) αλλά και στην ίδια την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία: Κατά πόσο η άνιση κατανομή αυτή μπορεί να θεωρηθεί δικαίωμα, και αν γίνει αυτό, κατά πόσο είναι δίκαιο και σωστό το δικαίωμα αυτό να προστατεύεται;
Στην ουσία λοιπόν, η Κυβέρνηση δεν έχει ούτε να διαπραγματευθεί διαφορετικά, ούτε να ακυρώσει επενδύσεις, ούτε να επέμβει με τα ΜΑΤ στις καταλήψεις. Σε αυτό το ερώτημα έχει να απαντήσει.
Εκεί όμως εξαρτάται το τι θέτει ο καθένας σαν προτεραιότητα. Όταν άνθρωποι πεινάνε και πεθαίνουν, κατά πόσο μπορεί μία μειοψηφία, μία μικρή ελίτ, να συνεχίσει να τρώει με χρυσά κουτάλια; Κάθε άνθρωπος πρέπει να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του, ότι το δικαίωμα οποιουδήποτε ανθρώπου στη ζωή είναι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη σημαντικότερο και βαθύτερο από το δικαίωμα στην κανονικότητα.
Συνεπώς, αυτό είναι που πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση, για να γίνει ο εφιάλτης της «αριστερής παρένθεσης», ένα όνειρο για μια «αριστερή παράγραφο». Να αμφισβητήσει όχι μόνο το οικονομικό σύστημα και το κοινωνικό status quo, αλλά και κάποιες αρχές της ίδιας της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, εάν και εφόσον αυτές θίγουν τα συμφέροντα και την ίδια τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας που έστειλε ένα ριζοσπαστικό κόμμα του 4% στο Μέγαρο Μαξίμου.
Με άλλα λόγια, εάν η επένδυση στις Σκουριές θίγει τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας και του περιβάλλοντος, καλά θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα την ακυρώσει. Ακόμα και αν επέφερε εκατομμύρια κέρδη στους επενδυτές. Όσο παράλογο και αν φαίνεται αυτό στον κύριο Μπόμπολα και τον κάθε κύριο Μπόμπολα.
Όταν λοιπόν οι εποχές είναι ακραίες, είτε αμφισβητείς το σύστημα, είτε έρχεται ένα «νέο» σύστημα και σε ρίχνει. Και καλά θα κάνει η τωρινή κυβέρνηση να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο, καθώς τα «νέο» σύστημα που παραμονεύει, ίσως και να μην είναι και τόσο «νέο». Και η Ιστορία έχει αυτή την απελπιστικά ενοχλητική συνήθεια να επαναλαμβάνεται.
Μπάλλιος Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου