Για κάθε ζευγάρι παιδικά μάτια που κλείνουν για πάντα κλείνει αεροστεγώς ένα παράθυρο στο μέλλον!
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το περίεργο συναίσθημα που με γέμισε όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως ένα παιδί έπεσε νεκρό, ναι ήταν ο Αλέξης, μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως κάποιος θα μπορούσε να σκοτώσει ένα παιδί.
Μεγάλωσα μέσα σε μια στιγμή, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου όλος! Ένιωσα μια αηδία να με γεμίζει. Δεν ήμουν μικρή, ήμουν ενήλικη. Αυτή η είδηση όμως με άλλαξε. Έπειτα δυστυχώς κατανόησα πως κάθε τόσο παιδιά πέφτουν νεκρά με την ανοχή μας γιατί έχουμε φτιάξει έναν κόσμο τόσο ανήθικο και ψεύτικο που η παιδική αθωότητα τους δεν αντέχει!
Κάθε φορά στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης γεμίζουν οι εφημερίδες με άρθρα γεμάτα αγανάκτηση, βγαίνουν ειδικοί και τσαρλατάνοι και φωνάζουν στα τηλεπαράθυρα και λίγες μέρες μετά όλα έχουν ξεχαστεί!
Θα υπάρξει ποτέ εκείνη η στιγμή που θα σωθεί ένα παιδί; Που δεν θα γράφουμε για έναν ακόμη θάνατο αλλά για μια φορά και μόνο θα είμαστε περήφανοι που σώσαμε ένα παιδί από το θάνατο;
Ο Αλέξης, ο Άλεξ, ο Βαγγέλης, η Άννυ και όλα τα άλλα παιδιά που χάθηκαν με την ανοχή μας δεν έχουν ανάγκη από εκπομπές, άρθρα, υποσχέσεις... έχουν ανάγκη να γνωρίζουν πως είναι τα τελευταία θύματα της κοινωνίας που τους γύρισε τη πλάτη... Έχουν ανάγκη να γνωρίζουν πως θα αλλάξει αυτή η απάθεια, αυτή η αδράνεια.
Αισθάνομαι καμιά φορά σα συλλέκτης ψυχών. Παθητικά δακρύζουμε σε κάθε άδικο θάνατο κι όμως δεν ενεργούμε για να προλάβουμε τον επόμενο. Δεν φταίει πάντα το κράτος, γιατί όπου το κράτος δεν μπορεί να φτάσει, θα έπρεπε να φτάνει ο γείτονας.
Ακούς, βλέπεις ένα παιδί να υποφέρει και όμως δεν αντιδράς! Τι θα είχε συμβεί αν είχε σταματήσει κάποιος το δολοφόνο του Αλέξη; Αν τον είχε πλησιάσει και του είχε πει είναι μάταιο να υψώνεις το όπλο απέναντι σε ένα παιδί.
Τι θα είχε συμβεί αν είχε πλησιάσει κάποιος την παρέα εκείνη που κορόιδευε τον Άλεξ και με αγάπη εξηγούσε στα παιδιά πως το όμορφο στη ζωή είναι αυτή η παράξενη ένωση ανάμεσα σε διαφορετικά κομμάτια(;)
Αν οι καθηγητές του Βαγγέλη τον πλησίαζαν και τον άκουγαν, αν τον άφηναν να τους ανοίξει την καρδιά του, αν τον χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη και του υπενθύμιζαν όλα εκείνα τα όμορφα της ζωής που έφυγε και δεν πρόλαβε να τα γευτεί(;)
Τι θα είχε συμβεί αν ένας από τους γείτονες της Άννυ έστελνε την πρόνοια να βοηθήσει το μωρό αυτό(;)
Ίσως σήμερα να ήταν όλοι αυτοί μαζί μας, ίσως ο Αλέξης να σπούδαζε, ο Άλεξ να έπαιζε χαρούμενος σε μια σχολική αυλή, ο Βαγγέλης να έκανε βόλτες στη λίμνη των Ιωαννίνων σκαρώνοντας Κρητικές μαντινάδες και η Άννυ ίσως να ζωγράφιζε λουλουδάκια και σπιτάκια πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί.
Στα νεκρά παιδιά δεν αρμόζουν λέξεις, φωνές, κραυγές, καταστροφές, μονάχα η ειλικρινής υπόσχεση πως δεν θα υπάρξουν άλλα νεκρά παιδιά με την ανοχή μας.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το περίεργο συναίσθημα που με γέμισε όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως ένα παιδί έπεσε νεκρό, ναι ήταν ο Αλέξης, μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως κάποιος θα μπορούσε να σκοτώσει ένα παιδί.
Μεγάλωσα μέσα σε μια στιγμή, γκρεμίστηκε ο κόσμος μου όλος! Ένιωσα μια αηδία να με γεμίζει. Δεν ήμουν μικρή, ήμουν ενήλικη. Αυτή η είδηση όμως με άλλαξε. Έπειτα δυστυχώς κατανόησα πως κάθε τόσο παιδιά πέφτουν νεκρά με την ανοχή μας γιατί έχουμε φτιάξει έναν κόσμο τόσο ανήθικο και ψεύτικο που η παιδική αθωότητα τους δεν αντέχει!
Κάθε φορά στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης γεμίζουν οι εφημερίδες με άρθρα γεμάτα αγανάκτηση, βγαίνουν ειδικοί και τσαρλατάνοι και φωνάζουν στα τηλεπαράθυρα και λίγες μέρες μετά όλα έχουν ξεχαστεί!
Θα υπάρξει ποτέ εκείνη η στιγμή που θα σωθεί ένα παιδί; Που δεν θα γράφουμε για έναν ακόμη θάνατο αλλά για μια φορά και μόνο θα είμαστε περήφανοι που σώσαμε ένα παιδί από το θάνατο;
Ο Αλέξης, ο Άλεξ, ο Βαγγέλης, η Άννυ και όλα τα άλλα παιδιά που χάθηκαν με την ανοχή μας δεν έχουν ανάγκη από εκπομπές, άρθρα, υποσχέσεις... έχουν ανάγκη να γνωρίζουν πως είναι τα τελευταία θύματα της κοινωνίας που τους γύρισε τη πλάτη... Έχουν ανάγκη να γνωρίζουν πως θα αλλάξει αυτή η απάθεια, αυτή η αδράνεια.
Αισθάνομαι καμιά φορά σα συλλέκτης ψυχών. Παθητικά δακρύζουμε σε κάθε άδικο θάνατο κι όμως δεν ενεργούμε για να προλάβουμε τον επόμενο. Δεν φταίει πάντα το κράτος, γιατί όπου το κράτος δεν μπορεί να φτάσει, θα έπρεπε να φτάνει ο γείτονας.
Ακούς, βλέπεις ένα παιδί να υποφέρει και όμως δεν αντιδράς! Τι θα είχε συμβεί αν είχε σταματήσει κάποιος το δολοφόνο του Αλέξη; Αν τον είχε πλησιάσει και του είχε πει είναι μάταιο να υψώνεις το όπλο απέναντι σε ένα παιδί.
Τι θα είχε συμβεί αν είχε πλησιάσει κάποιος την παρέα εκείνη που κορόιδευε τον Άλεξ και με αγάπη εξηγούσε στα παιδιά πως το όμορφο στη ζωή είναι αυτή η παράξενη ένωση ανάμεσα σε διαφορετικά κομμάτια(;)
Αν οι καθηγητές του Βαγγέλη τον πλησίαζαν και τον άκουγαν, αν τον άφηναν να τους ανοίξει την καρδιά του, αν τον χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη και του υπενθύμιζαν όλα εκείνα τα όμορφα της ζωής που έφυγε και δεν πρόλαβε να τα γευτεί(;)
Τι θα είχε συμβεί αν ένας από τους γείτονες της Άννυ έστελνε την πρόνοια να βοηθήσει το μωρό αυτό(;)
Ίσως σήμερα να ήταν όλοι αυτοί μαζί μας, ίσως ο Αλέξης να σπούδαζε, ο Άλεξ να έπαιζε χαρούμενος σε μια σχολική αυλή, ο Βαγγέλης να έκανε βόλτες στη λίμνη των Ιωαννίνων σκαρώνοντας Κρητικές μαντινάδες και η Άννυ ίσως να ζωγράφιζε λουλουδάκια και σπιτάκια πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί.
Στα νεκρά παιδιά δεν αρμόζουν λέξεις, φωνές, κραυγές, καταστροφές, μονάχα η ειλικρινής υπόσχεση πως δεν θα υπάρξουν άλλα νεκρά παιδιά με την ανοχή μας.
Νίνα Γραμματικάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου