Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Αυτή που πάντα επέστρεφε

Ξανθιά, σγουρά μαλλιά και μπλε, χάντρινα μάτια, χείλη σαν το κεράσι και ένα χαμόγελο όλο νάζι και ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη, χαμένο μέσα στις άσκοπες επιστροφές, η Λίζα αυτή που πάντα επέστρεφε στον άνθρωπο που πάντα την εγκατέλειπε.

Όλα ξεκίνησαν πριν πολλά πολλά χρόνια σε μια σχολική αυλή όταν η Λίζα ήταν μαθήτρια και εκείνος συμμαθητής της. Δεν θέλει και πολύ να ερωτευτείς τον όμορφο της τάξης! Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας έρωτας που όλο μεγάλωνε και άλλοτε άνθισε και άλλοτε πάλι έκαιγε στο πέρασμα του κυρίως τη Λίζα... τη Λίζα που πάντα επέστρεφε, έσβηνε τις φυγές του και προσπαθούσε πάντα για δύο.


Δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο που να έχει αγαπήσει τόσο πολύ και να έχει παλέψει με θεούς και δαίμονες για αυτήν την αγάπη. Τη θαυμάζω τη Λίζα και εσείς θα τη θαυμάζατε αν την γνωρίζατε. Tη θαυμάζω για τον τρόπο που αγάπησε αυτόν τον άνθρωπο, τον άνθρωπο αυτό που την άδειασε τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής της, όταν τον είχε ανάγκη να της κρατάει το χέρι εκείνος έτρεχε μακριά και επέστρεφε μετά από καιρό με δάκρυα στα μάτια, ζητούσε συγγνώμη και η Λίζα του άπλωνε τα χέρια της και επέστρεφε κοντά του.

Κάθε της επιστροφή την οδηγούσε σε μια νέα του φυγή, σε κάθε του επιστροφή έπρεπε να απολογείται σε φίλους και γνωστούς γιατί τον δεχόταν ξανά στη ζωή της μα εκείνη εκεί έστεκε βράχος και τους κοιτούσε όλους κατάματα με τα χάντρινα μάτια της και τα κερασί χείλη της έλεγαν: «Αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάω»! Εγώ πάντα εκεί δίπλα της χωρίς ποτέ να την κατακρίνω γιατί κατανοούσα όσα ένιωθε! Της έλεγα όσο αντέχεις εσύ να γυρνάς εγώ ποτέ δεν θα σταθώ απέναντι σου γιατί εσύ έχεις βιώσει αυτό το συναίσθημα και μονάχα εσύ μπορείς να το διαχειριστείς!

Υπήρχαν νύχτες γεμάτες δάκρυα και πόνο μα και νύχτες με τα πιο όμορφα χαμόγελα της, το έβλεπες όλοι το έβλεπαν πως αυτή η κοπέλα όταν ήταν δίπλα του ήταν ευτυχισμένη, φαινόταν στο βλέμμα της στο χαμόγελο της, ήταν ολόκληρη, ήταν ζωντανή και όταν πάλι εκείνος έφευγε σαν να έμενε μισή, σαν να ήταν η σκιά του εαυτού της, τίποτα δεν είχε χρώμα... τα χρόνια πέρασαν τέλειωσαν το σχολείο, το πανεπιστήμιο βρήκαν δουλειές και η Λίζα ήταν πάντα εκείνη που επέστρεφε και εκείνος ήταν πάντα εκείνος που έφευγε μακριά!

Στην τελευταία και πρόσφατη φυγή του χωρίς να καταλάβει το γιατί κι ενώ ο πόνος μέσα της ήταν δυνατός ξανά ξαφνικά κοίταξε γύρω της και είδε χρώματα. Έκανε μικρά και δειλά βήματα και άρχισε να ανακαλύπτει τη ζωή μακριά του... ξαφνικά είδε πως γελάει και με άλλους ανθρώπους, είδε πως μπορεί να διασκεδάσει και να περάσει καλά κατά τη διάρκεια της απουσίας του και κάπως έτσι έχτισε μια νέα ζωή με τους φίλους της.

Σκεφτόταν όλο και λιγότερο την αγάπη της και όταν εκείνος επέστρεψε για ακόμη μια φορά η Λίζα τον κοίταξε με τα χάντρινα μάτια της, του χάρισε ένα ακόμα χαμόγελο και του είπε: «Η αγάπη μου για σένα δεν θα τελειώσει ποτέ, όμως και ποτέ δεν θα μπορέσει να ζήσει. Έρχεσαι και φεύγεις παίρνεις από μέσα μου κάθε κομμάτι της ψυχής μου και εγώ μετά μένω πάλι μόνη και νοσταλγώ και πονάω και ο πόνος αυτός με καταπίνει με κάνει να νιώθω αδύναμη. Δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω, δυστυχώς είμαι κενή μέσα μου. Σε ευχαριστώ για όσες στιγμές μου χάρισες μα δεν θα επιστρέψω αυτή τη φορά γιατί σε βλέπω ήδη να φεύγεις μακριά μου!».

Η Λίζα δεν επέστρεψε... η Λίζα δεν επέστρεψε... και εγώ εκεί να την θαυμάζω ακόμα μια φορά γιατί ακόμα και τώρα το βλέπεις στα μάτια της πως αυτή η κοπέλα τον αγαπάει αυτόν τον άνθρωπο αλλά δεν αντέχει να επιστρέψει ξανά! Υπάρχουν αυτές οι αγάπες που δεν είναι γραμμένο στη μοίρα τους να γεράσουν μαζί κι ας αγάπηθηκαν όπως ποτέ δεν θα αγαπηθούν αυτοί που περνάνε μια ζωή μαζί. Η αγάπη δεν έχει πάντα το happy end που εμείς θέλουμε γιατί η ουσία στην αγάπη είναι η διαδρομή και όχι η κατάληξη! Ο άνθρωπος που γεύεται την αγάπη στη ζωή του είναι τυχερός είτε γεράσει μαζί της είτε απλά την συναντήσει για λίγο στη ζωή του.

Η αγάπη είναι ένας χορός, χρειάζεται βήματα και από τους δυο, χρειάζεται υπομονή και επιμονή αν έχετε την αγάπη σας κοντά σας μην αφήνετε τη ρουτίνα να σας την παρουσιάζει δεδομένο στη ζωή σας κι αν πάλι ακόμα τη ψάχνετε να θυμάστε πως ποτέ δεν πρέπει να συμβιβάζεστε με κάτι λιγότερο από αυτό που ονειρεύεστε!

Νίνα Γραμματικάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου