Δεν είναι μαθητικά αυτά τα χρόνια

Όχι, όχι..δεν είναι μαθητικά αυτά τα χρόνια που ζούμε. Αρχικά μαθητής θα πει μαθαίνω -και εμείς  δεν μαθαίνουμε πια. Ίσως θυμάσαι εκείνο το δύσκολο ρήμα στα Αρχαία, ίσως κατάφερες να λύσεις εκείνη την εξίσωση στην Κατεύθυνση, να γράψεις  20 στο διαγώνισμα της Ιστορίας με το βιβλίο κάτω από το θρανίο, αλλά δεν είναι αυτά τα πράγματα που σε κάνουν μαθητή.

https://www.tumblr.com

Θυμάμαι πάντα από μικρή να γυρνάω από το σχολείο και τον μπαμπά μου να με ρωτάει πως τα πέρασα, τι έμαθα σήμερα.

Τότε ήξερα την απάντηση ( «έμαθα την προπαίδεια», «έμαθα για την ναυμαχία της Σαλαμίνας» ).

Τότε ήμουν μικρή…

Σήμερα, ως «μαθήτρια» Λυκείου, σε αυτή την ερώτηση μου είναι τόσο δύσκολο να βρω την απάντηση.

Και αυτό με βάζει σε σκέψεις.

«Αλήθεια, έμαθα τίποτα σήμερα;»

Στην αναζήτησή μου για το τι είναι πραγματικά η μάθηση και τι σημαίνει να είσαι μαθητής σε αυτόν τον αιώνα που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα –με ρυθμούς που σχεδόν σε τρομάζουν- κατάλαβα ένα δύο πράγματα.
Ή μάλλον καλύτερα, έμαθα.

Μαθητής δεν είναι σίγουρα το παιδί που αδιαφορεί για όλα και για τα πάντα (και δεν εννοώ αποκλειστικά για τα σχολικά μαθήματα) και δεν δείχνει το σεβασμό που οφείλει στους συμμαθητές και τους καθηγητές του.

Όμως επίσης μαθητής δεν είναι και το παιδί που αναγκάζεται να αποστηθίσει ατέλειωτες σελίδες επειδή κάποιοι του είπαν πως αυτός είναι ο τρόπος για να κερδίσει το μέλλον του, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνει το νόημα όσων διαβάζει.

Αν λοιπόν η μάθηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, όπως λένε, τότε μαθητή θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει εκείνο το παιδί που πήγε το επόμενο  πρωί στο σχολείο παρόλο που την προηγούμενη μέρα οι δικοί του τα σπάσανε πάλι.

Εκείνο το παιδί που έδωσε Πανελλήνιες και πέρασε στην σχολή που ήθελε χωρίς φροντιστήριο.

Εκείνο το παιδί που αν και ποτέ δεν έρχεται διαβασμένο πάντα έχει τις πιο υπέροχες ιδέες και εκείνο που ξενύχτησε –όχι πάνω από το βιβλίο- αλλά παίζοντας κιθάρα γιατί η μουσική είναι το πάθος του.

Εκείνο το παιδί που όσο και αν το υποτιμούσαν οι καθηγητές του, εκείνος έγινε σπουδαίος λογοτέχνης.

Σπανίζουν λοιπόν σήμερα οι μαθητές.

Έτσι, προτείνω  αν καταφέρουμε ποτέ ως άνθρωποι να γίνουμε κάτι στην ζωή μας, να γίνουμε μαθητές. Και αφού εμείς ως μαθητές έχουμε πρώτα μάθει την αγάπη, την αλληλεγγύη, το να σεβόμαστε και να εκτιμάμε  την διαφορετικότητα, τότε να γίνουμε δάσκαλοι  και να διδάξουμε με την σειρά μας στους επόμενους μαθητές όλα αυτά  που κάποτε εμάς μας δίδαξαν  –και όσα ίσως ξέχασαν να μας διδάξουν-.

Ναι! Αυτό είναι το νόημα της ζωής του ανθρώπου: να μαθαίνει και να διδάσκει.

Για αυτό λοιπόν ξαναλέω δεν είναι μαθητικά αυτά τα χρόνια που ζούμε.

Δήμητραα