Δυστυχώς η νεολαία αυτού του τόπου μοιάζει σαν ένα μωράκι που το
νταχτιρντίζουν καθημερινά σε μαγαζιά, ραδιόφωνο, ίντερνετ. Ένα μωράκι με
στόμα δόντια και γλώσσα πλήρως ανεπτυγμένα αλλά χωρίς την ικανότητα να
τα χρησιμοποιήσει σωστά. Και τραυλίζει σαστισμένο από τα φώτα και τη
λάμψη που καλύπτουν τη βρώμα.
Είναι λες και όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία αναφέρονται σε ένα άλλο κοινό. Ένα κοινό χωρίς προβλήματα με άφθονο χρόνο. Αλλά είναι η τραγική αλήθεια. Το είδος και η ποιότητα της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας είναι ανάλογα με το IQ του εκάστοτε κοινού. Αν θέλετε λοιπόν να δείτε που οδεύει η νεολαία μας ρίξτε μία ματιά στη διασκέδαση της. Είδαμε που μας οδήγησε η γενιά των μπουζουκιών.
Δημιουργούν λοιπόν μοντέλα διασκέδασης. Και ποιος είναι ο πιο διαδεδομένος τρόπος να πουλήσεις κάτι που δεν έχει αξία; Ακριβώς! Σεξισμός και χαβαλές! Αυτής της μορφής είναι η διασκέδαση.
Το σεξ και το γυμνό πουλάνε πλέον όσο τα ναρκωτικά και τα όπλα και δεν είναι τυχαία η παρομοίωση φυσικά. Το θεωρώ ανούσιο να στοχοποιήσω τους άντρες και τις γυναίκες που δίνουν σάρκα και οστά σε αυτόν τον σεξισμό. Και προσοχή, άλλο η σεξουαλική απελευθέρωση και άλλο το ξεμπουρδέλεμα, έχει τεράστια διαφορά, νομίζω ευδιάκριτη κιόλας. Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο, και ας μην το αρνηθεί κανείς, που οι περισσότεροι ταυτίζουν τη διασκέδαση με δυνατή μουσική, χορεύτριες και τραγούδια άκρως σεξιστικά. Όπου προφανώς πρόσβαση σε όλα αυτά έχεις μέσω του οικονομικού μας συστήματος (τι έκπληξη ε;). Γιατί επικρατεί η αντίληψη πως ό,τι είναι ακριβό ή έστω κοστίζει έχει και αξία.
Με αυτήν την αρχή κινούνται όλα τα εμπορεύματα. Πολλά λεφτά; Μεγάλη αξία! Δεν μου φαίνεται λογικό να συγχέουμε την αντικειμενική αξία ενός πράγματος ή μίας κατάστασης με την οικονομική αξία του, αλλά αυτό είναι πάλι άλλο θέμα. Επιπροσθέτως το μυαλό μας όταν διασκεδάζουμε και όταν ψυχαγωγούμαστε διαμορφώνεται. Οπότε μην απορείτε από που κονόμησε η γενιά μας αυτήν την παιδεία. Μη σας φαίνεται περίεργο που 8 στους 10 νέους δεν έχουν ιδέα τι νόμοι και κανόνες διέπουν την κοινωνία που ζούμε αλλά ξέρουν ποιος τραγουδάει στο "τάδε" μεγάλο μαγαζί!
Και η συνέχεια δυστυχώς γνωστή. Μία συζήτηση με οποιονδήποτε θα σας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως αυτό που λείπει από τον καθένα είναι ένα μεγαλύτερο πορτοφόλι, όσο μεγάλο και αν είναι την συγκεκριμένη περίοδο, και μεγαλύτερο πορτοφόλι προφανώς, όχι για άλλο σκοπό αλλά, για να μεγαλοποίησει αυτήν τη μίζερη διασκέδαση.
Έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που θέτει ο κάθε άνθρωπος. Και επειδή ζούμε όλοι στην ίδια κοινωνία πάνω κάτω έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες. Μία από αυτές λοιπόν είναι να 'μαστε την Κυριακή στην πένα να βγάλουμε το γκομενάκι στο Γκάζι. Και ταυτόχρονα κλαίμε για τους νεκρούς πρόσφυγες που με λύπη μας παρουσιάζει το Μ"ου"γκα (MEGA και καλά).
Κλαίμε γιατί έτσι είναι το σωστό και έτσι θα περάσουμε απαρατήρητοι από τους φαφλατοϊδεολογικοκαρχαρίες που μοστράρουν ιδεολογία. Κλαίμε γιατί το θεωρούμε ντροπή να μην κλαψουρίσουμε για αυτούς αλλά δεν το θεωρούμε ντροπή το να μένουμε άπραγοι και να αφήνουμε τους πραγματικούς δολοφόνους ατιμώρητους. Αλλά αυτοί μένουν ατιμώρητοι γιατί μας αφήνουν να βλέπουμε και κανα στριγκάκι στο Θέμο τα βράδια.
Που οδεύει λοιπόν μία κοινωνία στην οποία η Κυριακάτικη διασκέδαση και ο Σαββατιάτικος καφές έχουν μεγαλύτερη αξία από μία ανθρώπινη ζωή;
Κι εγώ δεν είναι ότι κλαίω ακριβώς. Είναι ότι ανησυχώ...
Ανησυχώ που η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.
Ανησυχώ που νομίζουμε εσφαλμένα ότι η δικιά μας ζωή είναι μεγαλύτερης αξίας από ενός μετανάστη.
Ανησυχώ γιατί πιστεύω πως κάποια μέρα αυτός ο μετανάστης που θα 'χει πνιγεί και θα δείχνουν στην τηλεόραση θα 'μαι εγώ. Και όπως δεν ασχολήθηκα, δεν θα ασχοληθούν και καλά θα μου κάνουν. Και δεν θα έχει σημασία το γιατί έγινα μετανάστης, αλλά το πως θα με αντιμετωπίσουν όταν θα τους βρομίζω το δρόμο. Γιατί μας ενοχλούν οι βρώμικοι δρόμοι περισσότερο από τις βρώμικες συνειδήσεις.
Astan Apane
Είναι λες και όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία αναφέρονται σε ένα άλλο κοινό. Ένα κοινό χωρίς προβλήματα με άφθονο χρόνο. Αλλά είναι η τραγική αλήθεια. Το είδος και η ποιότητα της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας είναι ανάλογα με το IQ του εκάστοτε κοινού. Αν θέλετε λοιπόν να δείτε που οδεύει η νεολαία μας ρίξτε μία ματιά στη διασκέδαση της. Είδαμε που μας οδήγησε η γενιά των μπουζουκιών.
Δημιουργούν λοιπόν μοντέλα διασκέδασης. Και ποιος είναι ο πιο διαδεδομένος τρόπος να πουλήσεις κάτι που δεν έχει αξία; Ακριβώς! Σεξισμός και χαβαλές! Αυτής της μορφής είναι η διασκέδαση.
Το σεξ και το γυμνό πουλάνε πλέον όσο τα ναρκωτικά και τα όπλα και δεν είναι τυχαία η παρομοίωση φυσικά. Το θεωρώ ανούσιο να στοχοποιήσω τους άντρες και τις γυναίκες που δίνουν σάρκα και οστά σε αυτόν τον σεξισμό. Και προσοχή, άλλο η σεξουαλική απελευθέρωση και άλλο το ξεμπουρδέλεμα, έχει τεράστια διαφορά, νομίζω ευδιάκριτη κιόλας. Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο, και ας μην το αρνηθεί κανείς, που οι περισσότεροι ταυτίζουν τη διασκέδαση με δυνατή μουσική, χορεύτριες και τραγούδια άκρως σεξιστικά. Όπου προφανώς πρόσβαση σε όλα αυτά έχεις μέσω του οικονομικού μας συστήματος (τι έκπληξη ε;). Γιατί επικρατεί η αντίληψη πως ό,τι είναι ακριβό ή έστω κοστίζει έχει και αξία.
Με αυτήν την αρχή κινούνται όλα τα εμπορεύματα. Πολλά λεφτά; Μεγάλη αξία! Δεν μου φαίνεται λογικό να συγχέουμε την αντικειμενική αξία ενός πράγματος ή μίας κατάστασης με την οικονομική αξία του, αλλά αυτό είναι πάλι άλλο θέμα. Επιπροσθέτως το μυαλό μας όταν διασκεδάζουμε και όταν ψυχαγωγούμαστε διαμορφώνεται. Οπότε μην απορείτε από που κονόμησε η γενιά μας αυτήν την παιδεία. Μη σας φαίνεται περίεργο που 8 στους 10 νέους δεν έχουν ιδέα τι νόμοι και κανόνες διέπουν την κοινωνία που ζούμε αλλά ξέρουν ποιος τραγουδάει στο "τάδε" μεγάλο μαγαζί!
Και η συνέχεια δυστυχώς γνωστή. Μία συζήτηση με οποιονδήποτε θα σας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως αυτό που λείπει από τον καθένα είναι ένα μεγαλύτερο πορτοφόλι, όσο μεγάλο και αν είναι την συγκεκριμένη περίοδο, και μεγαλύτερο πορτοφόλι προφανώς, όχι για άλλο σκοπό αλλά, για να μεγαλοποίησει αυτήν τη μίζερη διασκέδαση.
Έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που θέτει ο κάθε άνθρωπος. Και επειδή ζούμε όλοι στην ίδια κοινωνία πάνω κάτω έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες. Μία από αυτές λοιπόν είναι να 'μαστε την Κυριακή στην πένα να βγάλουμε το γκομενάκι στο Γκάζι. Και ταυτόχρονα κλαίμε για τους νεκρούς πρόσφυγες που με λύπη μας παρουσιάζει το Μ"ου"γκα (MEGA και καλά).
Κλαίμε γιατί έτσι είναι το σωστό και έτσι θα περάσουμε απαρατήρητοι από τους φαφλατοϊδεολογικοκαρχαρίες που μοστράρουν ιδεολογία. Κλαίμε γιατί το θεωρούμε ντροπή να μην κλαψουρίσουμε για αυτούς αλλά δεν το θεωρούμε ντροπή το να μένουμε άπραγοι και να αφήνουμε τους πραγματικούς δολοφόνους ατιμώρητους. Αλλά αυτοί μένουν ατιμώρητοι γιατί μας αφήνουν να βλέπουμε και κανα στριγκάκι στο Θέμο τα βράδια.
Που οδεύει λοιπόν μία κοινωνία στην οποία η Κυριακάτικη διασκέδαση και ο Σαββατιάτικος καφές έχουν μεγαλύτερη αξία από μία ανθρώπινη ζωή;
Κι εγώ δεν είναι ότι κλαίω ακριβώς. Είναι ότι ανησυχώ...
Ανησυχώ που η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.
Ανησυχώ που νομίζουμε εσφαλμένα ότι η δικιά μας ζωή είναι μεγαλύτερης αξίας από ενός μετανάστη.
Ανησυχώ γιατί πιστεύω πως κάποια μέρα αυτός ο μετανάστης που θα 'χει πνιγεί και θα δείχνουν στην τηλεόραση θα 'μαι εγώ. Και όπως δεν ασχολήθηκα, δεν θα ασχοληθούν και καλά θα μου κάνουν. Και δεν θα έχει σημασία το γιατί έγινα μετανάστης, αλλά το πως θα με αντιμετωπίσουν όταν θα τους βρομίζω το δρόμο. Γιατί μας ενοχλούν οι βρώμικοι δρόμοι περισσότερο από τις βρώμικες συνειδήσεις.
Astan Apane
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου