Έστω μια στάλα λίγης ανθρωπιάς

Πίσω από την κάθε μου λέξη. Ψάχνω να βρω την ουσία, την ουσία της ύπαρξης μας. Της ανθρώπινης ύπαρξης μας.

Πίσω από την κάθε μου λέξη. Την κάθε συλλαβή. Το κάθε μου γράμμα. Ψάχνω. Ψάχνω σαν από χρόνια χαμένη να βρω. Να βρω ό,τι έχει απομείνει από κάθε τι που θα μπορούσε να λέγεται ή να ορίζεται ως ανθρώπινο. Απομεινάρια της ανθρωπιάς, μέσα σε έναν αιώνα που με αδημονία προσπαθεί να κατακρεουργήσει όσα χειροπιαστά αισθήματα έχουν πλέον απομείνει.

Μήνας Απρίλιος. Μεγάλη εβδομάδα. Ο πλάτανος που χρόνια δεσπόζει σε τούτην εδώ την ερημική τοποθεσία ακόμα να ανθίσει. Γυμνός από την αρμύρα που τον χτυπάει. Στέκεται όρθιος ίσα με αιώνα. Από τη μια η θάλασσα και από την άλλη το βουνό, και αυτός μοναχικός κρατάει παρέα σε κάθε τι ανθρώπινο περνάει δίπλα του. Μοιάζει γυμνός από αισθήματα. Σκληρός και άξεστος, πονεμένος κουβαλάει μέσα του όλη την οργή τούτου του κόσμου. Και εγώ αναρωτιέμαι αφού η φύση είναι τόσο τέλεια πλασμένη, πώς μπόρεσε ο άνθρωπος, εγώ, εσύ, αυτοί να γίνουμε τόσο ατελείς. Πώς τα καταφέραμε να μείνουμε ημιτελείς; Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόση τερατοσύνη να μπει μέσα μας και να μας κατασπαράξει; Υπάρχει άλλο γένος πέρα από το ανθρώπινο που να κατακρεουργεί τους όμοιους του;


Ξέρεις έχω σιχαθεί τους ανθρώπους. Όχι εμάς. Εμάς μας αγαπάω. Σιχάθηκα όμως αυτούς που μας σκοτώνουν. Αυτούς που σκοτώνουν τα όνειρα μας. Αυτούς που σκοτώνουν το αύριο. Σιχάθηκα αυτούς που σκοτώνουν μικρά παιδιά, γυναίκες και άντρες, σιχάθηκα αυτούς που οδήγησαν, που οδηγούν και που θα οδηγούν τους ανθρώπους στο μίσος και τη μισαλλοδοξία, με πιάνει ναυτία όταν διαβάζω στις σελίδες των περιοδικών ή στις σελίδες του διαδικτύου για τις σφαγές, για τα θύματα, για τα εγκλήματα που κάνουν στην ανατολή ή και στη δύση με τις ευλογίες πάντα των επικυρίαρχων. Μας έχουν αφανίσει.

Και ξέρεις κάτι, δεν αντέχω τόση απανθρωπιά. Νιώθω δυστυχισμένη. Ναι δυστυχισμένη. Και τύψεις, πολλές τύψεις αγάπη μου. Και καμιά φορά με μισώ. Όταν εγώ μπορώ και έχω τη δυνατότητα να βλέπω τη δυστυχία των άλλων μέσα από το διαδίκτυο, όταν εγώ μπορώ έστω και με τα λίγα να βγω και να καταναλώσω, όταν εγώ μπορώ να δώσω στο ζητιάνο λίγα λεφτά και μετά να συνεχίσω ακάθεκτη τη διασκέδαση μου. Για αυτά με μισώ. Και μετά πονάω, μα γρήγορα γυρνάω στην καθημερινότητα μου. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή μας.
Γίναμε θεατές μη μπορώντας να αλλάξουμε ποτέ τον κόσμο. Τουλάχιστον ας μην αλλάξει αυτός ο κακός κόσμος εμάς. Ας κρατήσουμε ό,τι καλό έχει απομείνει μέσα μας, γερά φυλαγμένο, και ας προσπαθήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο αναλλοίωτο να το μεταγγίσουμε στα παιδιά μας.

Βλέπω τον γεροπλάτανο και αναρωτιέμαι αν θα καταφέρει να βγάλει φύλλα. Αν κάθε φορά που ανθίζει είναι το ίδιο με πριν. Και συνειρμικά συλλογιέμαι. Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος να στέκεται έτσι αγέρωχος μέσα στο πέρασμα του χρόνου; Πόσο μπορεί τούτος ο κόσμος να αντέξει μέσα στη βαναυσότητα που τον διακατέχει;

Όση ώρα γράφω τούτες εδώ τις αηδίες, είμαι καθιστή σε μια ξύλινη πολυθρόνα ενός παραδοσιακού, παραλιακού, γραφικού σπιτιού κάπου στο Πήλιο. Απ’ έξω στέκει όρθιος, μα τόσο άγριος και κουρασμένος ένας μοναχικός πλάτανος, που το καλοκαίρι η σκιά του θα είναι αγαλλίαση για τους παραθεριστές του σπιτιού. Όμως αυτή είναι η εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου. Γιατί πίσω από αυτό δεν κρύβεται τίποτα άλλο, παρά μονάχα η σκέψη της εικόνας του μικρού κοριτσιού, που στη θέα της φωτογραφικής μηχανής σήκωσε τα χέρια ψηλά. Παραδόθηκε για να γλιτώσει από τη σφαγή που της επιφύλασσαν λίγες ώρες αργότερα τα απάνθρωπα τέρατα του κόσμου.

Μέρες που είναι, όσο και αν η πίστη μου είναι ξεθωριασμένη… κάνω μιαν ευχή. Οι ψυχές όσων άδικα έχουν χαθεί να στοιχειώσουν τους φονιάδες τους, μέχρι να τους πνίξουν, μέχρι να καταστρέψουν κάθε τι απάνθρωπο υπάρχει μέσα τους. Και που ξέρεις, τότε ίσως να αναγεννηθεί κάτι… κάτι μικρό…

Έστω μια στάλα λίγης ανθρωπιάς.

Καλό Πάσχα.

Ourania Krd