Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Τα Μεταεόρτια

Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτή τη μελαγχολία που με έπιανε την ημέρα των γιορτών. Τότε επειδή δεν υπήρχαν άλλα παιδάκια να παίξω. Τώρα για όλους τους λόγους που υπάρχουν. Γι' αυτή την επιτηδευμένη χαρά που πρέπει να αισθανθώ ενώ μέσα μου βράζω στην κυριολεξία. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να αντιληφθώ πως γίνεται εγώ να είμαι καλά ενώ έξω υπάρχει κόσμος που πεινάει. Υπάρχει κόσμος που πεθαίνει από την πείνα και το κρύο και εμείς σκάμε στο φαΐ για να πνίξουμε τις έννοιες μας.

Δεν ξέρω εαν ποτέ το παιδικό μου μυαλό κατάφερε να διατυπώσει την ερώτηση πως γίνεται να υπάρχει κόσμος που υποφέρει. Το ενήλικο μυαλό μου την κάνει σίγουρα, όχι μόνο τις ημέρες των γιορτών.


Περπατούσα τις προάλλες στην Πανεπιστημίου και αντίκρισα την εξής εικόνα που μου τάραξε τα σωθικά. Δίπλα σε γνωστό (για διάφορους λόγους βιβλιοπωλείο) κόσμος κάπνιζε, έπινε, γέλαγε, σχολίαζε μια εκδήλωση. Δίπλα τους ακριβώς τρεις άστεγοι εκ των οποίων ο ένας ηλικιωμένος. Ο κόσμος τους αγνοούσε δεν ήθελε βλέπετε να χαλάσει το εορταστικό του κλίμα.
Την στιγμή που ήμουν έτοιμη να πατήσω τις τσιρίδες αγανάκτησης περνάει μια νεαρή κοπέλα με πολλά φαγητά και ροφήματα στο χέρι. Τους πρόσφερε τροφή, νερό, καφέ μια εφημερίδα και το κυριότερο μια ζεστή κουβέντα. Ένα τι κάνεις πως είσαι, χρειάζεσαι κάτι άμεσα;

Έμεινα να την κοιτάζω άναυδη. Η κοπέλα δεν έκανε φιλανθρωπία, (τη μισώ αυτή τη λέξη), ήταν εκεί δίπλα τους έδινε ένα κομμάτι του εαυτού της. Δεν ξέρω εαν αντιλήφθηκε οτι την κοίταζα, εγώ ντράπηκα να της μιλήσω. Ντράπηκα επειδή ήταν η εξαίρεση, ντράπηκα επειδή οι διπλανοί μου οι συνάνθρωποί μου είχαν χάσει το δεύτερο συνθετικό της λέξης. Τον άνθρωπο.

Τώρα που φάγαμε, γλεντήσαμε, χωνέψαμε και γυρνάμε στις καθημερινότητές μας ας προσπαθήσουμε να βρούμε τον άνθρωπο που κρύβουμε μέσα μας.

Μπορούμε!

Θου Κου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου