Je suis hummanite

Αλλάχ αουκμπάρ.
Je suis Charlie.
Πραγματικά δεν ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο.
Ώρες τώρα σκέφτομαι.
Θέλω να πω κάτι, αλλά δεν μου βγαίνει ακριβώς.
Γράφω και σβήνω.
Κάνω κύκλους στο μπαλκόνι κρατώντας ένα τσιγάρο και κοιτάζω την καύτρα του. Πραγματικά, κοιτάζω μέσα μου και προσπαθώ να καταλάβω.
Να καταλάβω τι με τρομάζει περισσότερο.

Είναι η άνανδρη και τραγική δολοφονική επίθεση των τρομοκρατών του μεγάλου (κατά τα άλλα) Αλλάχ εναντίον των 4 Γάλλων σκιτσογράφων (και μαζί άλλων 8, δημοσιογράφων και αστυνομικών);


Ή μήπως η νύχτα που πέντε φοιτητές στην Ελλάδα πέθαναν από ασφυξία επειδή άναψαν κάρβουνα, έλλειψη χρημάτων (βλέπε κρίση) για να προστατευθούν από το κρύο του προπέρσινου χειμώνα και τελικά οι αναθυμιάσεις τους σκότωσαν στον ύπνο;

Μήπως με τρομάζουν περισσότερο οι ένα εκατομμύριο νεκροί, άμαχοι, ακόμη και παιδιά, των πολέμων στα Αραβικά κράτη στο όνομα ενός θεού;

Μήπως όμως είναι πιο τρομακτικός ο αριθμός των αστέγων που δημιουργήθηκαν μόνο στην Ευρώπη από τις τακτικές και τις μεθόδους της Ευρωζώνης, που νοιάζεται περισσότερο για τη διάσωση του γαμημένου του Ευρώ παρά της ανθρωπότητας; Πόσοι; Τέσσερα εκατομμύρια φίλοι μου. Σε μία Ευρώπη με έντεκα εκατομμύρια σπίτια να παραμένουν άδεια, λόγω ύφεσης στην αγοραστική δύναμη.

Είναι άραγε πιο ανατριχιαστικοί οι οπαδοί του Αλλάχ;
Θα μου πεις κόβουν κεφάλια.

Ή μήπως να είναι πιο ανατριχιαστικοί οι στρατιωτικοί του Πενταγώνου και του κάθε αντίστοιχου πενταγώνου; Που ρίχνουν από ψηλά βόμβες και δεν τα βλέπουμε, αλλά αφήνουν διαμελισμένα σώματα πίσω τους;

Τι να μου προκαλεί μεγαλύτερο σοκ; Να βλέπω τους μουτζαχεντίν να αποκεφαλίζουν αθώους ανθρώπους; Χριστιανούς; Ή Μουσουλμάνους; Ή μήπως τους Ευρωπαίους ηγέτες και μεγάλο-ότι-να-ναι να αφήνουν ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα; Ή και τη δίψα στην Ευρώπη, στην Αφρική.

Δεν ξέρω.
Σκέφτομαι.
Συλλογίζομαι.
Εμετό μου προκαλεί η εικόνα μερικών δεκάδων ανθρώπων που υπολογίζουν αριθμούς σε κομπιούτερ και παίρνουν αποφάσεις εναντίον ανθρώπων.
Εσύ θα φας. Εσύ δεν θα φας.
Εσύ είσαι της σάτιρας θα πεθάνεις. Εσύ θα ασπαστείς το σκληροπυρηνικό Ισλάμ, θα ζήσεις.

Μάτια παιδιών βουρκωμένα με κολλημένα στομάχια στην πλάτη, αγωνίζονται στη δημοκρατική κατά τα άλλα Ευρώπη, για μια μπουκιά ψωμί.
Μάτια παιδιών, βουρκωμένα, στέκονται με φρίκη πάνω από τα διαμελισμένα κορμιά των γονιών τους, τραυματισμένα, αλλά ζωντανά μετά από εκρήξεις βομβών στο όνομα του κατά τα άλλα μεγάλου Αλλάχ.

Παιδικά κορμάκια που τρέμουν στο κρύο και προσπαθούν να ζεστάνουν τα χέρια τους με τα χνότα τους, και να κοιμηθούν στο σκληρό, αλλά δημοκρατικό παγκάκι της Ευρώπης.
Παιδικά κορμάκια που τρέμουν από το φόβο και την φρίκη, πάνω από τα γκρεμισμένα σπίτια τους στη Γάζα, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ πληρώνοντας το τίμημα του κατά τα άλλα μεγάλου Αλλάχ.

Γυναίκες σε σκλαβοπάζαρα.
Άντρες στα πεζοδρόμια.
Παιδιά στην κόλαση αυτού του κόσμου, του δημοκρατικού και του ισλαμικού και στις δύο περιπτώσεις φανατισμένου.

Φοβάμαι.
Ναι.
Je suis Charlie, αλλά εγώ φοβάμαι.
Δεν φοβάμαι τον Αλλάχ. Αλλά τους τυφλούς, δήθεν ανθρώπους, που διαπράττουν εγκλήματα στο όνομά του.

Ναι Αλλάχ Αουκμπάρ, ναι ο Θεός είναι μεγάλος, αλλά εγώ φοβάμαι.
Εκείνους που ποτέ δεν τον αναγνώρισαν και διαπράττουν εγκλήματα, όχι στο όνομά του. Φοβάμαι τη Δημοκρατία που διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Και την θρησκεία που φανατίζει υπέρ της, ή εναντίον της, και διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Και φοβάμαι, τρέμω τους ανθρώπους εκείνους που παρεξήγησαν την έννοια της Δημοκρατίας, εκείνους που παρεξήγησαν την έννοια του Θεού.

Κρύα νύχτα η αποψινή.
Κοιτάζω τον καπνό που βγαίνει από το στόμα μου και χορεύει ελεύθερος στον άνεμο κι εξαφανίζεται.
Και αναρωτιέμαι.
Τι με τρομάζει περισσότερο; Να 'ναι η σάτιρα, ο Θεός;
Να 'ναι μήπως η Δημοκρατία, ή ο Αλλάχ;
Να 'ναι άραγε ο άνθρωπος; Ή μήπως ο μη άνθρωπος;

‪#‎JesuisCharlie‬!
Μόνο που εγώ φοβάμαι.
Κι επειδή φοβάμαι θα υπερασπιστώ το δικαίωμά μου να εκφράζομαι ελεύθερα.
Οι λέξεις μου είναι τα όπλα μου.

Λυδία, απλώς...,