Η ανάγκη για ετικέτες

Μέσα από το πέρασμα των χρόνων και μετά από πολλούς αγώνες και διαμαρτυρίες, οι άνθρωποι κατάφεραν να μειώσουν κατά πολύ την τοποθέτηση ρατσιστικών ετικετών στα άτομα που διαφέρουν. Η ανθρωπότητα έγινε, υποτίθεται, πιο ανοιχτόμυαλη και δεν υποκύπτει τόσο συχνά στον πειρασμό να βάζει ταμπέλες και να αποξενώνει ό,τι θεωρεί ότι αποκλίνει του κανονικού.

Όμως, με την εξέλιξη των επιστημών παρατηρείται ένα άλλο φαινόμενο. Η ανάγκη να βάζουμε ταμπέλες στον ίδιο μας τον εαυτό και να επαναπαυόμαστε. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.


Με τόσες θεωρίες, σύνδρομα και ασθένειες που έχουν πιστοποιηθεί, τα όρια της κανονικότητας όλο και στενεύουν. Για παράδειγμα: Με την πρώτη δυσκολία που έχει το παιδί μέσα στην τάξη, οι γονείς τρέχουν στους γιατρούς για να το δηλώσουν, σχεδόν με το ζόρι, δυσλεκτικό, με μαθησιακές δυσκολίες και με το περιβόητο, πλέον, ΔΕΠΥ. Μόλις βγει, λοιπόν, μια τέτοια διάγνωση ηρεμούν και δικαιολογούν μέσω ενός χαρτιού όλες τις συμπεριφορές του παιδιού τους. Με τη σειρά του, αυτό επαναπαύεται και δεν προσπαθεί, όσο θα μπορούσε, να πετύχει.

Αντίστοιχο παράδειγμα, μεγαλώνοντας, μέσα από την πίεση της καθημερινότητας, οι ενήλικες τείνουν να πανικοβάλλονται όταν εμφανίζουν ψυχοσωματικά προβλήματα και τρέχουν σε ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές για να δουν τι φταίει. Για να δώσουν ένα όνομα σ'αυτήν την αίσθηση που τους ακολουθεί καθημερινά.

Δεν λέω πως δεν υπάρχουν άτομα που, όντως, πάσχουν από κάτι και χρειάζονται κατάλληλη βοήθεια. Λέω όμως πως πολλοί βιάζονται να δηλώσουν πάσχοντες γιατί έχει καθιερωθεί σαν μόδα.

Δεν έχει το παιδί σου ΔΕΠΥ. Είναι ζωηρό και άτακτο. Δεν έχεις κατάθλιψη. Απλά δεν είσαι ευχαριστημένος με τίποτα στη ζωή σου. Δεν πάσχεις από κάτι. Απλά είσαι βολεμένος και δεν θέλεις να προσπαθήσεις αρκετά για να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου και κάποιοι ειδικοί είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να μην το κάνεις. Θέλεις την ετικέτα σου για να δικαιολογείς όσα νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ