Με αφορμή το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, 20 ετών, φοιτητή και
Έλληνα πολίτη, ανθρώπου, θύμα bullying. Με αφορμή τις επιλεκτικές
ευαισθησίες και τις ημιμαθείς υποκρισίες, τον εθελούσιο στρουθοκαμηλισμό
και την αλαζονεία της άγνοιας.
Επιλέγω να μη με ενδιαφέρει ο θάνατος του Β.Γ.
Επιλέγω να μη με ενδιαφέρει συνειδητά, διαφορετικά θα αναγκαστώ να απαγγείλω κατηγορίες προς την πολιτεία, προς τους πολίτες της, προς κάθε θεσμό, εξουσία και αρχή.
Θα αναγκαστώ να παρανομήσω προς τις αρχές και τις θέσεις ενός συντάγματος που σέβομαι και τιμώ, θα αναγκαστώ να λεηλατήσω, να χτυπήσω, να σκοτώσω.
Πολίτης ενός έθνους δίχως ταυτότητα, ισορροπώντας ανάμεσα σε αρχαίο πολιτισμό και βαλκανική βία, αλληλέγγυος του εαυτού μου, σύγχρονος και συγκαιρινός.
Δεν είναι το bullying των συμμαθητών του ο υπεύθυνος για το θάνατο του Β.Γ.
Δεν είναι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις τις οποίες αγνοώ και δε θέλω να με ενδιαφέρουν, όπως δε θέλω να με ενδιαφέρει το είναι και το γίγνεσθαι του οποιουδήποτε άλλου πέραν του εαυτού μου, δεν είναι το χρώμα του ή η καταγωγή του, δεν είναι η συμπεριφορά του ούτε η προσωπικότητα του, δεν είναι οι καταβολές των υποτιθέμενων ηθικών αυτουργών του θανάτου του.
Είναι ο φανερά κεκαλυμμένος φασισμός του γείτονα της διπλανής πόρτας που μου λέει με υπονοούμενα τιμωρίας να φιμώσω το σκύλο μου να μη γαβγίζει, ενώ το παιδί του ουρλιάζει κάθε φορά που το χτυπάει για τον οποιοδήποτε λόγο που επιλέγω να μη θέλω να με ενδιαφέρει.
Είναι η μητέρα από απέναντι που θέλει τον αλλοδαπό να τις κάνει τις δουλειές -και να την πηδάει στα γρήγορα όταν λείπει ο κύριος του σπιτιού- αλλά όταν πρόκειται να της ζητήσει βοήθεια για να φτιάξει τα χαρτιά του τον στέλνει στον αγύριστο.
Είναι ο κάθε μαλάκας που αναρωτιέται αν το γκραφίτι στο Πολυτεχνείο πληροί τα τέσσερα αξιώματα που πρέπει να έχει ο πρωταγωνιστής κατά τον Αριστοτέλη.
Είναι η κυρία που κάνει θέατρο εδώ και δέκα χρόνια στην επαρχιακή της κωμόπολη και αντιτίθεται με κακοηθέστατο τρόπο σε καθετί νέο που έχει όραμα και πάθος για δράση γιατί φοβάται μην ξεβολευτεί.
Είναι η ίδια κυρία που επαναστατεί με λαδόκολα και τυροκαυτερή.
Είναι ο καταστηματάρχης που βάζει τρεις καρέκλες μπροστά στο μαγαζί του για τους πελάτες.
Είναι ο δήμαρχος που αφήνει τους ταξιτζήδες να κάνουν πιάτσα παράνομα μπροστά στο δημαρχείο του για να διατηρήσει τις πελατειακές σχέσεις μαζί τους.
Είναι οι επί σειρά ετών αρμόδιοι σε ύψιστα κυβερνητικά κλιμάκια που παρανομούσαν ασύστολα, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας.
Είναι τα δεδουλευμένα μου σε διάφορους δήμους και επιχειρήσεις που ένας θεός ξέρει πότε και αν θα πάρω.
Είναι η Μπόκο Χαράμ. Είναι τα μεροκάματα στην Κίνα. Είναι η ελευθερία τύπου στη Ρωσία.
Είναι η θερμοκρασία που δεν μπορεί να κατέβει 2 βαθμούς. Είναι η Pfizer και η Lockheed Martin.
Είναι τα σύνορα και η παγκοσμιοποίηση μαζί. Είναι οι φάμπρικες. Είναι τα χρήματα. Είναι το φαίνεσθαι.
Είναι το γεγονός ότι ακόμα και ο ναζισμός έχει μία βάση ηθικής.
Είναι πολλοί. Και είναι πολλά.
Είμαι κι εγώ που δεν κάνω τίποτε για όλα αυτά.
Μοναχά ισορροπώ ανάμεσα στον αρχαίο πολιτισμό και τη βαλκανική βία.
Και προσπαθώ να έχω επίγνωση της άγνοιας μου.
Είμαι κι εγώ. Και δεν κάνω τίποτε για όλα αυτά. Και δεν κάνω τίποτε. Για αυτό επιλέγω να μη με ενδιαφέρει ο θάνατος του Β.Γ.
Γιατί, αν επιλέξω να με ενδιαφέρει, θα πρέπει να κάνω κάτι. Να λεηλατήσω, να χτυπήσω, να σκοτώσω.
Για αυτό επιλέγω να μη με ενδιαφέρει.
Γιατί πράξεις στο μιλητό δεν υπάρχουν.
Νίκος Φυτάς
Σκηνοθέτης του Θεάτρου της Εμπειρίας
Επιλέγω να μη με ενδιαφέρει συνειδητά, διαφορετικά θα αναγκαστώ να απαγγείλω κατηγορίες προς την πολιτεία, προς τους πολίτες της, προς κάθε θεσμό, εξουσία και αρχή.
Θα αναγκαστώ να παρανομήσω προς τις αρχές και τις θέσεις ενός συντάγματος που σέβομαι και τιμώ, θα αναγκαστώ να λεηλατήσω, να χτυπήσω, να σκοτώσω.
Πολίτης ενός έθνους δίχως ταυτότητα, ισορροπώντας ανάμεσα σε αρχαίο πολιτισμό και βαλκανική βία, αλληλέγγυος του εαυτού μου, σύγχρονος και συγκαιρινός.
Δεν είναι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις τις οποίες αγνοώ και δε θέλω να με ενδιαφέρουν, όπως δε θέλω να με ενδιαφέρει το είναι και το γίγνεσθαι του οποιουδήποτε άλλου πέραν του εαυτού μου, δεν είναι το χρώμα του ή η καταγωγή του, δεν είναι η συμπεριφορά του ούτε η προσωπικότητα του, δεν είναι οι καταβολές των υποτιθέμενων ηθικών αυτουργών του θανάτου του.
Είναι ο φανερά κεκαλυμμένος φασισμός του γείτονα της διπλανής πόρτας που μου λέει με υπονοούμενα τιμωρίας να φιμώσω το σκύλο μου να μη γαβγίζει, ενώ το παιδί του ουρλιάζει κάθε φορά που το χτυπάει για τον οποιοδήποτε λόγο που επιλέγω να μη θέλω να με ενδιαφέρει.
Είναι η μητέρα από απέναντι που θέλει τον αλλοδαπό να τις κάνει τις δουλειές -και να την πηδάει στα γρήγορα όταν λείπει ο κύριος του σπιτιού- αλλά όταν πρόκειται να της ζητήσει βοήθεια για να φτιάξει τα χαρτιά του τον στέλνει στον αγύριστο.
Είναι ο κάθε μαλάκας που αναρωτιέται αν το γκραφίτι στο Πολυτεχνείο πληροί τα τέσσερα αξιώματα που πρέπει να έχει ο πρωταγωνιστής κατά τον Αριστοτέλη.
Είναι η κυρία που κάνει θέατρο εδώ και δέκα χρόνια στην επαρχιακή της κωμόπολη και αντιτίθεται με κακοηθέστατο τρόπο σε καθετί νέο που έχει όραμα και πάθος για δράση γιατί φοβάται μην ξεβολευτεί.
Είναι η ίδια κυρία που επαναστατεί με λαδόκολα και τυροκαυτερή.
Είναι ο καταστηματάρχης που βάζει τρεις καρέκλες μπροστά στο μαγαζί του για τους πελάτες.
Είναι ο δήμαρχος που αφήνει τους ταξιτζήδες να κάνουν πιάτσα παράνομα μπροστά στο δημαρχείο του για να διατηρήσει τις πελατειακές σχέσεις μαζί τους.
Είναι οι επί σειρά ετών αρμόδιοι σε ύψιστα κυβερνητικά κλιμάκια που παρανομούσαν ασύστολα, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας.
Είναι τα δεδουλευμένα μου σε διάφορους δήμους και επιχειρήσεις που ένας θεός ξέρει πότε και αν θα πάρω.
Είναι η Μπόκο Χαράμ. Είναι τα μεροκάματα στην Κίνα. Είναι η ελευθερία τύπου στη Ρωσία.
Είναι η θερμοκρασία που δεν μπορεί να κατέβει 2 βαθμούς. Είναι η Pfizer και η Lockheed Martin.
Είναι τα σύνορα και η παγκοσμιοποίηση μαζί. Είναι οι φάμπρικες. Είναι τα χρήματα. Είναι το φαίνεσθαι.
Είναι το γεγονός ότι ακόμα και ο ναζισμός έχει μία βάση ηθικής.
Είναι πολλοί. Και είναι πολλά.
Είμαι κι εγώ που δεν κάνω τίποτε για όλα αυτά.
Μοναχά ισορροπώ ανάμεσα στον αρχαίο πολιτισμό και τη βαλκανική βία.
Και προσπαθώ να έχω επίγνωση της άγνοιας μου.
Είμαι κι εγώ. Και δεν κάνω τίποτε για όλα αυτά. Και δεν κάνω τίποτε. Για αυτό επιλέγω να μη με ενδιαφέρει ο θάνατος του Β.Γ.
Γιατί, αν επιλέξω να με ενδιαφέρει, θα πρέπει να κάνω κάτι. Να λεηλατήσω, να χτυπήσω, να σκοτώσω.
Για αυτό επιλέγω να μη με ενδιαφέρει.
Γιατί πράξεις στο μιλητό δεν υπάρχουν.
Νίκος Φυτάς
Σκηνοθέτης του Θεάτρου της Εμπειρίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου