Τέρμα τα λόγια

Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το bullying ειδικά όσο εκτυλισσόταν η τραγωδία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Τώρα, που δυστυχώς ολοκληρώθηκε με την κηδεία του και πριν προλάβουμε να το ξεχάσουμε και να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας, ας αφήσουμε λίγο την οργή και το θυμό, στην άκρη και ας καταλάβουμε πως όπως αργά, αλλά σταθερά δομήθηκε η βία, έτσι αργά, αλλά σταθερά πρέπει και να αποδομηθεί.

Δεν αρκεί να συζητάμε, δεν αρκεί να προβληματιζόμαστε, δεν αρκεί να θυμόμαστε, πρέπει να δράσουμε! Να δράσουμε όλοι, σαν άνθρωποι, σαν γονείς, σαν πολιτεία, σαν κοινωνία. Όχι με events και happenings μόνο. Καλά είναι κι αυτά για να θυμούνται όλοι, αλλά η δράση βρίσκεται στη σκέψη και στην καθημερινότητα.


Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, πως οι πράξεις και ο τρόπος που ζούμε και αντιδρούμε, παραδειγματίζουν πολύ περισσότερο τα παιδιά, από ότι τα λόγια, που ίσως και να βαριούνται να τα ακούσουν. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές, που τα λόγια μας δεν συμφωνούν με τις πράξεις μας.

Λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά κλοτσάμε το σκυλί για να κάνει στην άκρη. Λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά κορνάρουμε ακατάπαυστα στον μπροστινό μας, που πηγαίνει αργά. Λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά μόλις νευριάσουμε με κάτι που διαφωνούμε, σηκώνουμε τα μανίκια έτοιμοι, να λύσουμε το θέμα με τα μπράτσα!

Δεν φαντάζεστε πως θα υπάρξει παιδί, που θα πάρει στα σοβαρά τα λεγόμενά μας, αν φερόμαστε έτσι; Κάθε μας πράξη συμβάλει στον παραδειγματισμό των παιδιών, που άλλοτε τα αντιμετωπίζουμε ως παιδιά, άλλοτε ως κούκλες (που θέλουμε να κάθονται όπου τα βάζουμε), άλλοτε σαν στρατιωτάκια (που πρέπει να εκτελούν χωρίς να σκέφτονται) και άλλοτε ως μαριονέτες (προέκταση του μεγάλου "εγώ" μας)... Τι μπορούμε να περιμένουμε με αυτή τη λογική, εκτός από παιδιά μπερδεμένα και χαμένα ανάμεσα στη σκέψη και το ένστικτο;

Ας μάθουμε λοιπόν πρώτα εμείς, πως η βία δεν λύνει προβλήματα, αντιθέτως τα δημιουργεί!
Ας καταλάβουμε πως βία δεν είναι μόνο το ξύλο. Βία είναι και ο εκφοβισμός, βία είναι και οι φωνές, βία είναι και η επιβολή του "θέλω" μας, επειδή είμαστε γονείς και μπορούμε...

Ας ξεκινήσουμε να συζητάμε και να κατανοούμε! Ας αρχίσουμε να αιτιολογούμε την άποψή μας, ακόμα και στο παιδί μας και να περιμένουμε να ακούσουμε τι σκέφτεται γι' αυτή. Ας ζητήσουμε και τη δική του γνώμη και ας παραδεχθούμε, πως μπορεί να είμαστε γονείς, αλλά ούτε τα ξέρουμε όλα, ούτε και είμαστε αλάθητοι!

Όσοι το έχουν ήδη εφαρμόσει χαίρονται ευτυχισμένα παιδιά, που δεν διστάζουν να μοιραστούν το κάθε τι με τους γονείς τους, που μπορούν να κάνουν διάλογο, που σέβονται τη διαφορετικότητα και δεν λειτουργούν φασιστικά. Γιατί μη νομίζετε η βία, η επιβολή και ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό, είναι φασισμός. Κι ας λέμε πως είμαστε δημοκράτες!

Μαρίνα Aντωνίου