Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω εδώ μια άποψη για τον θάνατο ενός παιδιού.
Αναμενόμενη για μένα η εξέλιξη αυτή γιατί είμαι σίγουρη πως κανένα παιδί
δεν θα αδιαφορούσε στην έκκληση της μάνας για επικοινωνία. Δεν θέλω να
σταθώ καθόλου όμως στον θάνατο περισσότερο γιατί ακόμα δεν ξέρουμε αν
ήταν αυτοκτονία ή δολοφονία. Αν και για μένα τον Βαγγέλη τον
αυτοκτόνησαν όλοι αυτοί και όλοι εμείς.
Δεν ξέρω πόσα θύματα θα θρηνήσει ακόμα αυτή η χώρα αυτό που με τρομάζει όμως κάθε φορά είναι πως νέα παιδιά αντί να δίνουν γροθιά στις προκαταλήψεις, τις υιοθετούν και κάνουν δύσκολη τη ζωή συμφοιτητών και συμμαθητών τους.
Υπάρχει κάπου ένα κενό ανάμεσα στην εκπαίδευση και στην παιδαγώγηση των γονιών, κάτι σα μια μαύρη τρύπα που μέσα γεννιούνται, μεγαλώνουν και αναλαμβάνουν δράση όλες αυτές οι προκαταλήψεις πως μας κάνουν ζούγκλα και όχι πολιτισμένο κράτος.
Τα σχολεία ολοένα και γίνονται τάφοι ψυχών, στέκονται με τους λερωμένους τοίχους να ορθώνονται ισχυροί - πανύψηλοι και σκοτώνουν τα παιδιά μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Φορτώνουμε τις σάκες των μαθητών με συντακτικό, γεωμετρία, φυσική, ιστορία και δεν τους μαθαίνουμε να σέβονται ο ένας τον άλλον, να μην τρομάζουν με το διαφορετικό μα να το σέβονται, να προσπαθούν να το κατανοήσουν και όχι να το βάλουν στο περιθώριο.
Οι γονείς έφαγαν την μπανανόφλουδα του "πρέπει στο παιδί να δίνεις χρήμα" και δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς να έχουν χρόνο να ακούσουν πια τα παιδιά τους. Ζουν οι οικογένειες μέσα στους ίδιους τέσσερις τοίχους κι όμως είναι ξένοι, δεν μοιράζονται οι οικογένειες πλέον τη ζωή αλλά τα αντικείμενα. Τα συναισθήματα κρύβονται πίσω από τις καθημερινές λέξεις και οι αγκαλιές έγιναν και αυτές τυπικές.
Οι καθηγητές είναι μάρτυρες των καταστάσεων αλλά δεν έχουν τα μέσα να τις αντιμετωπίσουν. Αδιαφορούν θεωρώντας πως όλα ταιριάζουν στο μπαλόνι της εφηβείας ή προσπαθούν και πέφτουν πάνω στον τοίχο της γραφειοκρατίας.
Το κράτος απέχει από όλα αυτά, θυμάται τη βία στις 6 Μαρτίου κάθε σχολικής χρονιάς και στέλνει βιντεάκια στους μαθητές να δουν για να καταπολεμηθεί. Η βία όμως είναι λερναία ύδρα και έχει πολλά κεφάλια, κρύβεται πίσω από τις λέξεις, φουντώνει μέσα στα σχολικά προαύλια και κάνει τα παιδικά (και όχι μόνο) μάτια να δακρύζουν τις νύχτες πάνω στα μαξιλάρια.
Τόσα παιδιά θύματα άλλων παιδιών. Σημάδια στις σάρκες και κυρίως στις ψυχές. Και η κοινωνία των ενηλίκων που θέτει τους κανόνες αδιαφορεί. Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να ενταχθούν στα ελληνικά σχολεία ψυχολόγοι; Πόσο χρόνια χρειάζεται ο Έλληνας για να κατανοήσει πως ο ψυχολόγος βοηθάει και δεν δημιουργεί πρόβλημα; Πόσες ταμπέλες χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία για να κοιμάται ήσυχη τις νύχτες;
Καλό ταξίδι Βαγγέλη.
Ξέρεις τούτος ο κόσμος, θα είναι πάντα μικρός για τις ευαίσθητες καρδιές. Τούτος ο κόσμος θα σε σκοτώνει κάθε μέρα χίλιες φορές και όταν θα φτάνει ο φυσικός θάνατος θα σου αφιερώνει περγαμηνές και κρίνους!
Νίνα Γραμματικάκη
Δεν ξέρω πόσα θύματα θα θρηνήσει ακόμα αυτή η χώρα αυτό που με τρομάζει όμως κάθε φορά είναι πως νέα παιδιά αντί να δίνουν γροθιά στις προκαταλήψεις, τις υιοθετούν και κάνουν δύσκολη τη ζωή συμφοιτητών και συμμαθητών τους.
Υπάρχει κάπου ένα κενό ανάμεσα στην εκπαίδευση και στην παιδαγώγηση των γονιών, κάτι σα μια μαύρη τρύπα που μέσα γεννιούνται, μεγαλώνουν και αναλαμβάνουν δράση όλες αυτές οι προκαταλήψεις πως μας κάνουν ζούγκλα και όχι πολιτισμένο κράτος.
Τα σχολεία ολοένα και γίνονται τάφοι ψυχών, στέκονται με τους λερωμένους τοίχους να ορθώνονται ισχυροί - πανύψηλοι και σκοτώνουν τα παιδιά μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Φορτώνουμε τις σάκες των μαθητών με συντακτικό, γεωμετρία, φυσική, ιστορία και δεν τους μαθαίνουμε να σέβονται ο ένας τον άλλον, να μην τρομάζουν με το διαφορετικό μα να το σέβονται, να προσπαθούν να το κατανοήσουν και όχι να το βάλουν στο περιθώριο.
Οι γονείς έφαγαν την μπανανόφλουδα του "πρέπει στο παιδί να δίνεις χρήμα" και δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς να έχουν χρόνο να ακούσουν πια τα παιδιά τους. Ζουν οι οικογένειες μέσα στους ίδιους τέσσερις τοίχους κι όμως είναι ξένοι, δεν μοιράζονται οι οικογένειες πλέον τη ζωή αλλά τα αντικείμενα. Τα συναισθήματα κρύβονται πίσω από τις καθημερινές λέξεις και οι αγκαλιές έγιναν και αυτές τυπικές.
Οι καθηγητές είναι μάρτυρες των καταστάσεων αλλά δεν έχουν τα μέσα να τις αντιμετωπίσουν. Αδιαφορούν θεωρώντας πως όλα ταιριάζουν στο μπαλόνι της εφηβείας ή προσπαθούν και πέφτουν πάνω στον τοίχο της γραφειοκρατίας.
Το κράτος απέχει από όλα αυτά, θυμάται τη βία στις 6 Μαρτίου κάθε σχολικής χρονιάς και στέλνει βιντεάκια στους μαθητές να δουν για να καταπολεμηθεί. Η βία όμως είναι λερναία ύδρα και έχει πολλά κεφάλια, κρύβεται πίσω από τις λέξεις, φουντώνει μέσα στα σχολικά προαύλια και κάνει τα παιδικά (και όχι μόνο) μάτια να δακρύζουν τις νύχτες πάνω στα μαξιλάρια.
Τόσα παιδιά θύματα άλλων παιδιών. Σημάδια στις σάρκες και κυρίως στις ψυχές. Και η κοινωνία των ενηλίκων που θέτει τους κανόνες αδιαφορεί. Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να ενταχθούν στα ελληνικά σχολεία ψυχολόγοι; Πόσο χρόνια χρειάζεται ο Έλληνας για να κατανοήσει πως ο ψυχολόγος βοηθάει και δεν δημιουργεί πρόβλημα; Πόσες ταμπέλες χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία για να κοιμάται ήσυχη τις νύχτες;
Καλό ταξίδι Βαγγέλη.
Ξέρεις τούτος ο κόσμος, θα είναι πάντα μικρός για τις ευαίσθητες καρδιές. Τούτος ο κόσμος θα σε σκοτώνει κάθε μέρα χίλιες φορές και όταν θα φτάνει ο φυσικός θάνατος θα σου αφιερώνει περγαμηνές και κρίνους!
Νίνα Γραμματικάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου