«Έλα μωρέ τώρα όλοι ίδιοι είναι».
Το έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές, κάποιοι μάλιστα διόλου διστάσαμε να το ξεστομίσουμε ύστερα από κάποια ενδοσκοπική ανάλυση των πολιτικών τεκταινόμενων στο οικογενειακό τραπέζι που όλοι μισούμε, στον πάγκο της λαϊκής την ώρα που ξεπετάς τη συζήτηση για να αποφύγεις την κα Κατερίνα που προσεγγίζει απειλητικά για να πιάσει κουβέντα ή στη συνέλευση στην είσοδο της πολυκατοικίας που προσπαθείς να σωθείς από την κα Κατερίνα για να μην τα ακούσεις επειδή έκανες πως δεν την είδες το πρωί στην λαϊκή.
Η φράση αυτή πρόκειται κυρίως για μια απλούστευση που παρόλο το ρίσκο που κουβαλάει εκ φύσεως και χρησιμοποιείται μαζικά για την εύρεση κάποιου αίτιου ή κατάληξης από όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς, ώστε να περιγράψει την κοινωνική αβεβαιότητα έναντι της πολιτικής επικαιρότητας που τους επηρεάζει είτε ακαριαία είτε σε βάθος χρόνου.
Αυτή είναι μια μπακαλίστικη, ψευδοεπιστημονική περιγραφή μιας έκφρασης φυσικά, που μάλιστα αμφισβητείται ακόμα και από τον υποφαινόμενο, αλλά το θέμα προβληματισμού εδώ έγκειται αλλού. Είναι όλοι ίδιοι ή όχι; Αλλάζει κάτι μέσα από τη σύγχρονη πολιτική ή είμαστε εγκλωβισμένοι σε μοχθηρούς σκοπούς άπιαστων πολιτικάντηδων;
Ελαχιστοποιώντας σχετικά τις γενικεύσεις επί του θέματος, ας επικεντρωθούμε σε εθνικό-τοπικό επίπεδο. Η ελληνική περίπτωση μοιάζει κραυγαλέα ιδιόμορφη σε σχέση με πιο μετριοπαθή ή προοδευτικά πολιτικά συστήματα (στην Ευρώπη τουλάχιστον). Στην Ελλάδα, πέρα από την σχεδόν γελοία τωρινή "ελληνική" "βασιλική" οικογένεια, ο θεσμικός ρόλος του βασιλιά απουσιάζει επίσημα από το πολίτευμα της χώρας, από το 1974, όμως πριν το πραξικόπημα και μετά την μεταπολίτευση δεν έλειψαν από τα κοινά οι γνωστές πολιτικές δυναστείες.
Αριστοκρατικοί γόνοι τριών κυρίως οικογενειών που επιβιώνουν και μεταλλάσσονται μέχρι σήμερα. Αντιπροσωπευτικό αυτή της άτυπης παράδοσης είναι και το ενδιαφέρον fact πως η εκλεγμένη βουλή του ’15 είναι η πρώτη χωρίς κάποιον με το όνομα Παπανδρέου να φιγουράρει στα έδρανα (κάτι που δεν παραδόθηκε έτσι απλά χωρίς μια γελοία εκστρατεία στοχευμένη σε πικραμένους πασόκους) από το 1923 (πηγή: http://tvxs.gr/news/ellada/boyli-xoris-papandreoy-gia-proti-fora-meta-apo-92-xronia).
Οι διαφορές, ιδεολογικές ή λοιπές, φαίνονται μηδαμινές, δίνοντας μια αίσθηση κληρονομιάς φρονημάτων και αξιωμάτων εντός του κόμματος από πρεσβύτερο σε νεότερο. Από την πτώση της χούντας μέχρι και πέρυσι, δεν υπήρξε κυβέρνηση χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς-celebrities σε πρωταγωνιστικούς ρόλους από γραφικά πλέον κόμματα που ενάλλασσαν την εξουσία σαν ένα είδος ανταποδοτικού αυνανισμού.
Τα χρόνια περνούσαν και το ερώτημα περί κάποια αλλαγής, διαφορετικής προσέγγισης και φρέσκιας οπτικής τέθηκε αρκετές φορές με λίγα πράγματα να μεταβάλλονται· όλα αυτά μέχρι το πολιτικό κραχ του ’15, που βρέθηκαν στην θέση ισχύος σχετικά νέα κινήματα με ή χωρίς εμπειρία στο πολιτικό παρελθόν, φέρνοντας τον λαό σε μια θέση αμηχανίας.
Η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μιας και μέσα σε έναν κοινωνικό αναβρασμό βρέθηκαν στην εξουσία μέσω νωπής λαϊκής εντολής (sic) και ισχυρισμοί τύπου "οργισμένη ψήφος" πέφτει στο κενό. Όπως και στην περίπτωση της Χ.Α. (χωρίς εξίσωση μεταξύ των δύο παραδειγμάτων), το εκλογικό σώμα μέσα σε ένα χρονικό διάστημα είχε αρκετές φορές κληθεί να αποφασίσει τους αντιπροσώπους του, και ας μην ξεγελιόμαστε, ήξερε τι ψήφισε και έπραξε αναλόγως στηρίζοντας την επιλογή του, σωστά; Όχι ακριβώς.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών είναι το λιγότερο σχιζοφρενή. Η κυβέρνηση αποτελείται από μια εύθραυστη κολλεκτίβα(;) αριστερών κινημάτων σε μια χώρα με παράδοση στην διάσπαση της αριστεράς, σε αναγκαστική συναίνεση με στρυφνούς δεξιούς συνωμοσιολόγους με επικεφαλή τους τον για χρόνια βουλευτή της Ν.Δ. Πάνο Καμμένο. Το τρίτο κόμμα είναι η κουρτίνα ενός συνδικάτου εγκλήματος με απροκάλυπτες εθνικοσοσιαλιστικές θέσεις που το ακολουθεί ένα pseudo-κόμμα χωρίς ιδεολογία ή χαρακτήρα κουβαλώντας συμφέροντα μεγαλοεργολάβου. Το μήνυμα της ελληνικής κάλπης είναι λίγο πιο ευκολονόητο από έγγραφη συνταγή διαβητολόγου.
Όχι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο ανεύθυνη είναι η απομάκρυνση του ψηφοφόρου από το εκλογικό αποτέλεσμα. Συμπεριφέρεται λες και λογάριασαν χωρίς αυτόν, αγνοώντας τον ζωτικό ρόλο που παίζει στην έκβαση. Η αισιοδοξία των υποσχέσεων δίνει την θέση της στην νευρικότητα και ύστερα στην αντίθεση σε όλο το πολιτικό σύστημα που ο ίδιος τρέφει, απλά επειδή δεν πήγαν όλα όπως περίμενε.
Όμως το ψηφοδέλτιο δεν είναι δελτίο του ΟΠΑΠ και οι εκλογές δεν είναι Κίνο. Η συμπεριφορά του είναι ανώριμη, κάτι που κατανοώ μα δεν δικαιολογώ. Κατανοώ το γεγονός πως δεν θες να πάρεις πάνω σου όλη την ευθύνη της χασούρας και απομακρύνεσαι από τις επιλογές σου λόγω ρίσκου, μα είναι εγωιστικό και παράλογο να λες πως "δεν αλλάζει τίποτα και κανένας" όταν δεν αλλάζεις ούτε εσύ. Είτε ψήφισες κατά παράδοση, είτε εν βρασμώ ψυχής, είτε απείχες, αυτή είναι η στάση σου και πρέπει να την υποστηρίξεις, γιατί μην περιμένεις από κόμματα για να βρεις αξιοπρέπεια· ή balls.
Κόμμον Άλεξ
Το έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές, κάποιοι μάλιστα διόλου διστάσαμε να το ξεστομίσουμε ύστερα από κάποια ενδοσκοπική ανάλυση των πολιτικών τεκταινόμενων στο οικογενειακό τραπέζι που όλοι μισούμε, στον πάγκο της λαϊκής την ώρα που ξεπετάς τη συζήτηση για να αποφύγεις την κα Κατερίνα που προσεγγίζει απειλητικά για να πιάσει κουβέντα ή στη συνέλευση στην είσοδο της πολυκατοικίας που προσπαθείς να σωθείς από την κα Κατερίνα για να μην τα ακούσεις επειδή έκανες πως δεν την είδες το πρωί στην λαϊκή.
Η φράση αυτή πρόκειται κυρίως για μια απλούστευση που παρόλο το ρίσκο που κουβαλάει εκ φύσεως και χρησιμοποιείται μαζικά για την εύρεση κάποιου αίτιου ή κατάληξης από όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς, ώστε να περιγράψει την κοινωνική αβεβαιότητα έναντι της πολιτικής επικαιρότητας που τους επηρεάζει είτε ακαριαία είτε σε βάθος χρόνου.
Αυτή είναι μια μπακαλίστικη, ψευδοεπιστημονική περιγραφή μιας έκφρασης φυσικά, που μάλιστα αμφισβητείται ακόμα και από τον υποφαινόμενο, αλλά το θέμα προβληματισμού εδώ έγκειται αλλού. Είναι όλοι ίδιοι ή όχι; Αλλάζει κάτι μέσα από τη σύγχρονη πολιτική ή είμαστε εγκλωβισμένοι σε μοχθηρούς σκοπούς άπιαστων πολιτικάντηδων;
Ελαχιστοποιώντας σχετικά τις γενικεύσεις επί του θέματος, ας επικεντρωθούμε σε εθνικό-τοπικό επίπεδο. Η ελληνική περίπτωση μοιάζει κραυγαλέα ιδιόμορφη σε σχέση με πιο μετριοπαθή ή προοδευτικά πολιτικά συστήματα (στην Ευρώπη τουλάχιστον). Στην Ελλάδα, πέρα από την σχεδόν γελοία τωρινή "ελληνική" "βασιλική" οικογένεια, ο θεσμικός ρόλος του βασιλιά απουσιάζει επίσημα από το πολίτευμα της χώρας, από το 1974, όμως πριν το πραξικόπημα και μετά την μεταπολίτευση δεν έλειψαν από τα κοινά οι γνωστές πολιτικές δυναστείες.
Αριστοκρατικοί γόνοι τριών κυρίως οικογενειών που επιβιώνουν και μεταλλάσσονται μέχρι σήμερα. Αντιπροσωπευτικό αυτή της άτυπης παράδοσης είναι και το ενδιαφέρον fact πως η εκλεγμένη βουλή του ’15 είναι η πρώτη χωρίς κάποιον με το όνομα Παπανδρέου να φιγουράρει στα έδρανα (κάτι που δεν παραδόθηκε έτσι απλά χωρίς μια γελοία εκστρατεία στοχευμένη σε πικραμένους πασόκους) από το 1923 (πηγή: http://tvxs.gr/news/ellada/boyli-xoris-papandreoy-gia-proti-fora-meta-apo-92-xronia).
Οι διαφορές, ιδεολογικές ή λοιπές, φαίνονται μηδαμινές, δίνοντας μια αίσθηση κληρονομιάς φρονημάτων και αξιωμάτων εντός του κόμματος από πρεσβύτερο σε νεότερο. Από την πτώση της χούντας μέχρι και πέρυσι, δεν υπήρξε κυβέρνηση χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς-celebrities σε πρωταγωνιστικούς ρόλους από γραφικά πλέον κόμματα που ενάλλασσαν την εξουσία σαν ένα είδος ανταποδοτικού αυνανισμού.
Τα χρόνια περνούσαν και το ερώτημα περί κάποια αλλαγής, διαφορετικής προσέγγισης και φρέσκιας οπτικής τέθηκε αρκετές φορές με λίγα πράγματα να μεταβάλλονται· όλα αυτά μέχρι το πολιτικό κραχ του ’15, που βρέθηκαν στην θέση ισχύος σχετικά νέα κινήματα με ή χωρίς εμπειρία στο πολιτικό παρελθόν, φέρνοντας τον λαό σε μια θέση αμηχανίας.
Η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μιας και μέσα σε έναν κοινωνικό αναβρασμό βρέθηκαν στην εξουσία μέσω νωπής λαϊκής εντολής (sic) και ισχυρισμοί τύπου "οργισμένη ψήφος" πέφτει στο κενό. Όπως και στην περίπτωση της Χ.Α. (χωρίς εξίσωση μεταξύ των δύο παραδειγμάτων), το εκλογικό σώμα μέσα σε ένα χρονικό διάστημα είχε αρκετές φορές κληθεί να αποφασίσει τους αντιπροσώπους του, και ας μην ξεγελιόμαστε, ήξερε τι ψήφισε και έπραξε αναλόγως στηρίζοντας την επιλογή του, σωστά; Όχι ακριβώς.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών είναι το λιγότερο σχιζοφρενή. Η κυβέρνηση αποτελείται από μια εύθραυστη κολλεκτίβα(;) αριστερών κινημάτων σε μια χώρα με παράδοση στην διάσπαση της αριστεράς, σε αναγκαστική συναίνεση με στρυφνούς δεξιούς συνωμοσιολόγους με επικεφαλή τους τον για χρόνια βουλευτή της Ν.Δ. Πάνο Καμμένο. Το τρίτο κόμμα είναι η κουρτίνα ενός συνδικάτου εγκλήματος με απροκάλυπτες εθνικοσοσιαλιστικές θέσεις που το ακολουθεί ένα pseudo-κόμμα χωρίς ιδεολογία ή χαρακτήρα κουβαλώντας συμφέροντα μεγαλοεργολάβου. Το μήνυμα της ελληνικής κάλπης είναι λίγο πιο ευκολονόητο από έγγραφη συνταγή διαβητολόγου.
Όχι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο ανεύθυνη είναι η απομάκρυνση του ψηφοφόρου από το εκλογικό αποτέλεσμα. Συμπεριφέρεται λες και λογάριασαν χωρίς αυτόν, αγνοώντας τον ζωτικό ρόλο που παίζει στην έκβαση. Η αισιοδοξία των υποσχέσεων δίνει την θέση της στην νευρικότητα και ύστερα στην αντίθεση σε όλο το πολιτικό σύστημα που ο ίδιος τρέφει, απλά επειδή δεν πήγαν όλα όπως περίμενε.
Όμως το ψηφοδέλτιο δεν είναι δελτίο του ΟΠΑΠ και οι εκλογές δεν είναι Κίνο. Η συμπεριφορά του είναι ανώριμη, κάτι που κατανοώ μα δεν δικαιολογώ. Κατανοώ το γεγονός πως δεν θες να πάρεις πάνω σου όλη την ευθύνη της χασούρας και απομακρύνεσαι από τις επιλογές σου λόγω ρίσκου, μα είναι εγωιστικό και παράλογο να λες πως "δεν αλλάζει τίποτα και κανένας" όταν δεν αλλάζεις ούτε εσύ. Είτε ψήφισες κατά παράδοση, είτε εν βρασμώ ψυχής, είτε απείχες, αυτή είναι η στάση σου και πρέπει να την υποστηρίξεις, γιατί μην περιμένεις από κόμματα για να βρεις αξιοπρέπεια· ή balls.
Κόμμον Άλεξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου