Είχε προλάβει η μικρή κοπέλα της ρεσεψιόν να τον μετρήσει από τη κορφή ως τα νύχια. Είχε κιόλας ζωγραφίσει στο πρόσωπό της εκείνη την αδιόρατη αμφιβολία για τον άνθρωπο που αντίκριζε.
Καλημέρισε.
- Πόσο κοστίζει το ποιο φθηνό δωμάτιο που έχετε παρακαλώ;
- 25 € κύριε, του απάντησε με στεγνό επαγγελματικό ύφος και διερευνητική ματιά. 25€ χωρίς πρωινό. Όμως αυτή τη στιγμή είναι όλα πιασμένα.
- Προσπερνώντας το τελευταίο, είχε την εμπειρία ξενοδοχείων, από την άλλη, την προηγούμενη και κανονική του ζωή, ρώτησε αν η τιμή μπορούσε να είναι μειωμένη, αν κρατούσε το δωμάτιο για λίγες ώρες, ή για μισή μέρα.
- Έχουμε την εντολή από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου να δίνουμε τα δωμάτια για ολόκληρο μίσθωμα, άσχετα από τις ώρες, του απάντησε, με εμφανή την απροθυμία της να τον εξυπηρετήσει.
- Υπάρχει κάποιο mini market, εδώ; θα ήθελα να αγοράσω δύο τρία πράγματα προσωπικής υγιεινής, συνέχισε αδιαφορώντας πλήρως για τις εντολές της διοίκησης.
- Έχουμε, στα δεξιά του διαδρόμου, μπορείτε να βρείτε τη πόρτα και να αγοράσετε ότι θέλετε, όμως σας είπα, έχουμε εντολή.
Είχε κιόλας φτάσει στην πόρτα του mini market, πριν προλάβει η κοπέλα να επαναλάβει τα της διοίκησης και τις εντολές της. Κατέβασε από το ράφι ένα αφρόλουτρο, έναν αφρό ξυρίσματος, ένα πακέτο ξυραφάκια μιας χρήσης και ένα απορρυπαντικό ρούχων σε μικρή συσκευασία. Πέρασε από το ταμείο μετρώντας σε κέρματα περίπου 15€ και βάζοντας στη διάφανη σακούλα τα πράγματα, βγήκε ξανά στον διάδρομο.
Βγαίνοντας, πρόλαβε να δει την κοπέλα, κρεμασμένη πάνω από τον πάγκο της ρεσεψιόν να παρατηρεί τον διάδρομο και μόλις τον είδε να βγαίνει, να μαζεύεται στην θέση της σαν παιδί (παιδί ήταν έτσι κι αλλιώς) που μόλις έκανε μια αταξία.
Έφτασε πάλι μπροστά της ακουμπώντας τη σακούλα με τα είδη προσωπικής υγιεινής στον πάγκο. Έτσι που να τα βλέπει.
- Λοιπόν που είχαμε μείνει, στις εντολές της διοίκησης, σωστά;
- Ναι κύριε, όπως σας έλεγα, έχουμε…
Με μια κίνηση, έβγαλε από την τσέπη του βρώμικου πουκάμισου, την ταυτότητά του, το αποδεικτικό μιας άλλης ζωής, μιας άλλης εποχής, και της την έδωσε. Κάποτε, στα ξενοδοχεία όλης της χώρας, τον γνώριζαν ως «κύριο», μιας και μπαινόβγαινε πολύ συχνά σε αυτά.
Γραβατωμένος, παρφουμαρισμένος, λαμπερός σαν στρας. Εκπροσωπούσε τα συμφέροντα μιας πολύ γνωστής επιχείρησης ως πωλητής αρχικά, ως διευθυντής αργότερα. Μπαινόβγαινε λοιπόν με τον αέρα του γνωστού, φίλου και πελάτη. Τεμενάδες και κόλπα που οι ξενοδοχοϋπάλληλοι γνωρίζουν πολύ καλά για να εξασφαλίσουν το «εξτραδάκι» τους. Τα ήξερε αυτά, τα είχε ζήσει άπειρες φορές. Από χαραχτήρα δε, δεν είχε αφήσει ποτέ παραπονεμένο υπάλληλο, χωρίς το ρεγάλο του, για μια υπηρεσία που έτσι κι αλλιώς θα του την παρείχαν. Από αγάπη για τον μεροκαματιάρη οικογενειάρχη.
- Όπως βλέπεις, την διέκοψε, πριν ξαναρχίσει το τροπάρι των εντολών, είμαι ένας κανονικός πολίτης αυτής της χώρας, με αποδεικτικό ταυτοπροσωπίας. Μπορεί να είμαι βρωμερός και με τρισάθλια όψη, αλλά αυτό θέλω να διορθώσω στις μισές ώρες ενός μισθώματος που σου ζήτησα προηγουμένως.
- Σας είπα, ότι όλα μας τα δωμάτια είναι γεμάτα και δεν περιμένουμε καμία αποχώρηση.
- Ούτε το φτωχικό δωμάτιο, δίπλα στην σκάλα απέναντι στην κουζίνα; Της αντέτεινε. Την είδε να αλλάζει χρώματα και να σκύβει το κεφάλι, από ντροπή. Αν είναι έτσι, οι δουλειές πάνε καλά, πράγμα παράξενο μέσα στην λαίλαπα της κρίσης και η διοίκηση μάλλον θα πρέπει να σου δίνει κάτι παραπάνω, για να συμπληρώσεις τον μισθό σου. Δεν σου δίνει;
- Ποια διοίκηση κύριε, τι παραπάνω, νοικιασμένη είμαι, με την ημέρα δουλεύω και είναι ζήτημα αν συμπληρώνω 250€ τον μήνα από τα πόστα που με στέλνουν για 12 και πλέον ώρες δουλειάς την ημέρα. Χωρίς να ξέρω αν σήμερα θα είμαι εδώ, αύριο εκεί, αν δουλεύω πρωί ή βράδυ.
Τα μάτια του ρίγησαν, άστραψαν από θυμό, αλλά κοίταξαν τη μικρή ίσια. Χωρίς ίχνος αγανάκτησης όμως, με απόλυτη στοργή. Σαν να κοίταζε την κόρη του.
- Μιλάς δύο τρεις γλώσσες, έχεις μεταπτυχιακό, χρησιμοποιείς Η/Υ λες και τον έφτιαξες εσύ, είσαι μία κούκλα, δροσερή και γεμάτη ζωή, και τα τομάρια σε νοικιάζουν λες και είσαι σκλάβα. Αυτή την κοινωνία φτιάξαμε εμείς, τα μούτρα τα δικά μου και όλοι οι άλλοι στην ηλικία μου, λίγο πάνω, λίγο κάτω. Συγγνώμη κορίτσι μου. Συγγνώμη.
Τα μάτια της έλαμψαν, βγήκαν να συναντήσουν τη γλύκα της ζωής. Πάει εκείνο το ψυχρά επαγγελματικό βλέμμα, πάει εκείνη η διερευνητική ματιά η γεμάτη αμφιβολία για την εικόνα που αντίκριζε.
- Ξέρετε, εκείνο το δωμάτιο, δίπλα στην σκάλα απέναντι από την κουζίνα, το έχουμε για έκτακτες περιπτώσεις, πολλές φορές μάλιστα το νοικιάζουμε για μισή μέρα. Έπιασε το κλειδί από το ράφι, και το άφησε πάνω στη σακούλα. Αν μάλιστα θέλετε, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, το πλυντήριο και το στεγνωτήριο του ξενοδοχείου με λίγα κέρματα των 0,50€. Αν κάποιος πρέπει να ζητήσει συγνώμη, είμαι εγώ.
- Μην το λες αυτό, έτσι σας μάθαμε, έτσι σας καθοδηγήσαμε, έτσι σας είπαμε πως είναι τα πράγματα. Σας κρατήσαμε από το μικρό χέρι και σας πηγαίναμε να βλέπετε τις βιτρίνες και όχι τα ίδια τα μαγαζιά. Σας τυλίγαμε τα δώρα σε φανταχτερά περιτυλίγματα αλλά το περιεχόμενο ήταν άθλιο και πιο βρωμερό από εμένα τούτη τη στιγμή.
Σε λίγες ώρες, κατέβηκε από το δωμάτιο, η μικρή ήταν ακόμη στην θέση της. Ζήτησε την ταυτότητά του και στο άκουσμα της φωνής του, αναπήδησε στο στριφογυριστό σκαμπό.
- Εσείς είστε; Τι θεαματική αλλαγή είναι αυτή; Είστε ένας άλλος άνθρωπος.
- Βιτρίνα άλλαξα, ο άνθρωπος είναι ίδιος και κλαίει ακόμη για το κενό της συσκευασίας που σου δώρισε όλα τα χρόνια. Μα γελάει που θα γυρίσει ξανά εκεί στο χάλασμα, όπου τον έριξε η εξέλιξη των επιλογών του, αφήνοντας πίσω του μια ΖΩΗ πιο ώριμη και πιο γελαστή, όχι μια ΖΩΗ για χάλασμα!
Είχε από την πρώτη στιγμή διαβάσει το καρτελάκι στο πέτο της, αυτό που οι υπάλληλοι –σύγχρονοι δούλοι, καρφιτσώνουν πια, πριν φτάσουν να βάζουν έναν σκέτο αριθμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου