Νοσταλγία

Σαλοπέτες, εσπαντρίγιες, αρβιλάκια, ψάθινα καπέλα, μακριά αέρινα φλοράλ φορέματα, πλεκτές τσάντες, χαϊμαλιά, τζιν μπουφανάκια, γιλέκα, δερμάτινες φαρδιές ζώνες, δαντέλες, μακριά μαλλιά, καρό πουκάμισα, εναλλακτική ροκ και έντεχνα. Ανέμελες βόλτες στα πλακόστρωτα της Άνω Πόλης μετά το σχολείο, όνειρα, σχέδια, απογοητεύσεις και γλυκιά προσμονή για το αύριο.

Περιμέναμε να έρθουν καλύτερα χρόνια, να ενηλικιωθούμε και να απλωθεί όλος ο κόσμος στα πόδια μας. Κανείς μας δεν ήξερε πόσο δύσκολοι θα γίνονταν οι καιροί που θα ακολουθούσαν. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι συνθήκες, οι καταστάσεις.


Τις τελευταίες μέρες βλέπω παλιά σήριαλ, ταινίες του '90 και ξαναδιαβάζω τον κόσμο εκείνης της εποχής. Τότε που τα ζούσα τα πράγματα μου φαίνονταν όλα πολύ φυσιολογικά αλλά τώρα που έχουν μεσολαβήσει κάμποσα χρόνια, δείχνουν τόσο διαφορετικά. Τα σπίτια, οι δρόμοι, οι γειτονιές, τα μαγαζιά, οι άνθρωποι. Μπορεί η αισθητική τους να ήταν πιο παλιομοδίτικη αλλά τουλάχιστον έβγαζε μια αλλιώτικη ζεστασιά και αξία.

Ό,τι θέλαμε να πούμε το γράφαμε σε κασέτες. "Ελληνικά διάφορα", "Ξένα διάφορα". Περιμέναμε ώρες ατελείωτες πάνω από το ραδιόφωνο για να πετύχουμε το αγαπημένο μας τραγούδι και να πατήσουμε record. Κρατούσαμε ημερολόγιο και αφήναμε αφιερώσεις στα λευκώματα και στις εκπομπές. Χαρτάκια, ραβασάκια, αφίσες σε όλους τους τοίχους, κρυφτό από τους γονείς, ηλιοβασιλέματα και φεγγαράδες.

Το Σάββατο ήταν η αγαπημένη μέρα για μαγαζιά και Goodies, άντε και κανένα φραπέ για να το παίξουμε μεγάλες. Αγοράζαμε ινδιάνικα κοσμήματα, ανοίγαμε τρύπες στα τζιν, στα αυτιά και βουτούσαμε τις μπλούζες μας στην χλωρίνη για να βγάλουν ψυχεδελικά σχέδια. Καίγαμε στικάκια και ξενυχτούσαμε με μουσική. Μεγαλώναμε με το όνειρο της πενθήμερης και της φοιτητικής ζωής που μας περίμενε, αλλά ποτέ δεν συνειδητοποιούσαμε πως ζούσαμε τα καλύτερά μας χρόνια.

Χριστίνα Ανδρομέδα