Ένα γνώριμο θεριό είναι ο Άνθρωπος που μάταια δεν θα αλλάξει και θα αγαπά να εξουσιάζει τις πιο αδύναμες ψυχές. Είναι συμπέρασμα πως το τσίρκο του παραλόγου, χρόνια ανθεί με τις ευλογίες μας. Η αφύπνιση έρχεται συνήθως αργά. Καθώς συμβιβαστήκαμε ως γονείς με σχολεία που στερούνται φαντασίας και εναποθέτουμε τα παιδιά μας σε ένα σύστημα ψυχρό, ανταγωνιστικό κι υπολογιστικό, που τους προσφέρει μόνο στείρα γνώση, αφήνοντας άδειο κι αναξιοποίητο, σχεδόν τελείως, τον πλούσιο συναισθηματικό τους κόσμο. Ίσως αυτό να φταίει, ίσως και άλλα.
Οι εκπαιδευτικοί μας, αδυνατούν να τα βάλουν με ένα σύστημα "μονόχνοτο". Τους θέλουμε να 'ναι δάσκαλοι, να 'ναι φίλοι και ψυχολόγοι των παιδιών μας ταυτόχρονα. Αξιέπαινοι, όσοι "το λέει η καρδιά τους" και το κάνουν αυτό, μα σίγουρα λίγοι! Άνθρωποι μόνοι σε ένα ρόλο, αφού κάποιοι γονείς, χρόνια τώρα, έχασαν την επαφή με τα παιδιά τους, τραγικό αποτέλεσμα, γιατί έτσι τους ωθεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής ή γιατί απλά έπαψαν να ενδιαφέρονται.
Το τσίρκο διασκεδάζει σε όλες τις εποχές. Κάποτε στη μόρφωση επιτρεπόταν το ξύλο, η αυστηρή τιμωρία κι ο χλευασμός από τον δάσκαλο. Ο μαθητής ζάρωνε στη θέση του κι ευχόταν να πεθάνει. Η βία πάντα αποκρουστική. Πώς να αγαπήσει κανείς το σχολείο, με φόβο;
Όμως το τσίρκο μας λειτουργεί με νόμιμη άδεια κι αν υπάρχει νομοθεσία για την κακοποίηση, εμείς την παραβλέπουμε. Βάζουμε τα παιδιά να εκτονώνουν τον θυμό, τον πόνο και το μίσος που τους εμφυτεύσαμε ΕΜΕΙΣ, εις βάρος των άλλων παιδιών. Αλλά πώς έμαθαν να έχουν τόσο μίσος; Πού έμαθαν να έχουν τόσο μίσος τα παιδιά, αφού κανένα παιδί δεν γεννιέται σίγουρα κακό, μα είναι μιμητής και μάρτυρας της ζωής και συμπεριφοράς της δικής μας;
Εμείς που είμαστε αντί- σε όλα μας, πολιτισμένοι άνθρωποι, αντίθετοι στη βία, τη λεκτική, σωματική, ψυχική. Εμείς που στηρίζουμε συλλόγους κι οργανώσεις με αυτούς τους σκοπούς. Εμείς που ωθούμε τα παιδιά σε ρόλο θύματος – θύτη, γιατί αυτή είναι η κοινωνία που τους δώσαμε. Κάτι δεν πάει καλά. Μείνανε τα παιδιά μας σαν τους ακροβάτες μετέωρα και εμείς παραμένουμε θεατές, γιατί δεν κάνουμε τη διαφορά με την ανθρωπιά μας και δεν παίρνουμε ποτέ θέση για να το σταματήσουμε αυτό.
Είναι παιδιά που τους έκλεψαν μέσα σε ένα βράδυ το χαμόγελο, όπως του Άλεξ Μεσχισβίλι. Αυτό κάνουν. Κλέβουν το φως από το βλέμμα των παιδιών - θυμάτων -θηραμάτων τους. Κλέβουν την ίδια τους τη ζωή, γιατί μόνο σε αυτό το παιχνίδι αληθινά ο δυνατότερος θα υπερισχύσει. Γιατί είναι ένας αγώνας αντοχής, η πίεση που δέχονται κάποια παιδιά. Διασκεδάζει όσους διψούν για θέαμα. Θέαμα είναι για την εποχή μας η κάθε ένδειξη αδυναμίας που εκφράζεται με κάθε είδους διαφορετικότητα. Το να είσαι άκαμπτος, σκληρός, σημαίνει να 'σαι δημοφιλής. Αυτό είναι και πρότυπο του επιτυχημένου ανθρώπου στις ταινίες. Οι σκληροί κερδίζουν πάντα, καθώς ξέρουν να ποδοπατούν τους άλλους.
Πώς είναι δυνατόν να γνωρίζει ένα παιδί τόσο μίσος, μα μόνο επειδή αυτό διδάχτηκε, δεν έμαθε την αγάπη και αναπόφευκτα λειτουργεί ως πληγωμένο ζώο. Τι κάνει το πληγωμένο ζώο; Ή θα λουφάξει στη γωνιά του καταπίνοντας τον πόνο του ή θα επιτεθεί στον πιο αδύναμο κρίκο της παρέας ή ομήγυρής του. Τι κάνουν τα παιδιά που υπομένουν συνέχεια τη βία επάνω τους, για να μην χάσουν το μυαλό τους, την αξιοπρέπεια τους, τις αντοχές τους; Σηκώνονται και φεύγουν.
Η 6η Μαρτίου (Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού) ανήκει στον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Είναι το πιο οικείο μας τηλεοπτικό πρόσωπο για τους τελευταίους μήνες. Είναι το παιδί που μπήκε στα σπίτια μας και στην καρδιά μας, όταν άδικα έγινε δραπέτης της ίδιας του της καθημερινής ζωής.
Αληθινά συμπάσχει, όλη η χώρα με την οικογένειά του. Κανείς δεν θα 'θελε να βρίσκεται το παιδί του σε αυτή τη θέση. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κατάσταση, το οδήγησε στον θάνατο. Αν έγινε κάτι "καλό", είναι που πόνεσε κάτι μέσα μας. Βγήκαν άνθρωποι ως απλοί εθελοντές, βγήκαν απ’ τον εγωκεντρισμό τους, με τη φωτογραφία του, για να τον αναζητήσουν. Αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο στην εξέλιξη της ιστορίας αυτού του παιδιού ώστε να το κρατήσουν ζωντανό.
Ένα τέλος βαμμένο κόκκινο από το αίμα ενός αθώου νέου. Ως πότε; Πρέπει να δράσουμε τώρα. Σε κάθε παιδί που βιώνει κάτι αντίστοιχο να του πούμε πως θα 'μαστε εδώ και να είμαστε. Να μπορούμε να του υποσχεθούμε πως κάτι θα αλλάξει. Να μας γίνει μάθημα ζωής να μιλάμε περισσότερο και να δείχνουμε περισσότερο την αξία και τον αλληλοσεβασμό στα παιδιά μας. Η καλή συμπεριφορά είναι κάτι που δεν επιβάλλεται, αλλά διδάσκεται με περίσσευμα καρδιάς. Ανάγκη να δίνουμε περισσότερο από την ψυχή μας.
Εκεί κάτω από τα βλέμματα τα δικά μας, συμβαίνει κάτι πολύ κακό. Φαινόμενο παγκόσμιο, το bullying. Επικράτησε με ξένη ονομασία να ηχεί, αν και θα μπορούσε να περιγραφεί στην γλώσσα μας με τέλεια πληρότητα. Το πρόβλημα φανταζόμαστε πως είναι έξω από εμάς. Εμείς ως άνθρωποι πολλές φορές άδικοι. Τα παιδιά μας βλέπουν, ακούν.
Είναι οι ύβρεις, οι ειρωνείες, οι προσβολές, οι χειρονομίες. Είναι η δική μας κατάντια που προβάλλεται η βία, δυστυχώς εις βάρος κάποιων αθώων παιδιών, για να συμπληρωθεί ένα άδοξο φαινόμενο, ένας συνεχιζόμενος κύκλος βίας.
Θα 'πρεπε όλο τον χρόνο, αυτό το θέμα να μας ευαισθητοποιεί ως ανθρώπους κι ως κοινωνία κι όχι να το αγνοούμε. Ένα μεγάλο μπράβο στις εργασίες και τις άξιες συνεργασίες δασκάλων και παιδιών σε σχολεία της χώρας μας, για την αφύπνιση, παραδοχή κι αντιμετώπιση του προβλήματος. Δυστυχώς όμως το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει κι αυτό σημαίνει πως η μέχρι τώρα προσπάθεια δεν είναι αρκετή.
Η ημέρα αυτή δικαιωματικά ανήκει στο Βαγγέλη.
Αντίο παλικάρι μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου